In het land van Detroit, Michigan — waar garage als een officiële godsdienst wordt erkend — grijpen de hogepriesters nogal eens graag naar de sloophamer om tot verruiming over te gaan. Een van die hogepriesters is Timmy Clone Defects Vulgar. Met zijn nieuwe groep Human Eye onderneemt hij een verdienstelijke poging om de grondwetten van de nú al zo vulgaire Detroit garagescene te herschrijven.
Timmy Vulgar is niet de meest fijngevoelige aller garagerockers. Wie zich daarvan wil vergewissen raden we aan de Clone Defects te beluisteren: Timmy vindt het onnodig de neus te snuiten alvorens een song in te zingen, maakt het geluid van brekend glas tot een onderdeel van zijn muziek, stemt zijn gitaar naar de normen van een verre planeet, maar slaagt er toch nog in aanstekelijke garage te maken. Dat viel ook Jack White van de White Stripes op, die inmiddels al van drie verschillende singles de productie voor zijn rekening nam.
Dat Timmy er met de Clone Defects niet aan denkt te stranden, moet blijken uit Human Eye. Met die nieuwe groep tast hij nóg dieper in de registers van de garage, wat resulteert in een soort industriële vorm van garage, variërend van zenuwslopende punk tot dansbare noise.
Dat deze experimentele trip een grote stijlverandering tegenover de Clone Defects inhoudt, mag u er niet van weerhouden ook Timmy’s nieuwe groep een kans te geven. Die valt eerder met een groep als Joy Division te vergelijken, al dienen die vergelijkingen met de nodige voorzichtigheid te worden geïnterpreteerd, want een groep als Human Eye verdient het — net zoals de labelgenoten van Lost Sounds — niet om als een simplistische kloon te worden beschouwd. Het is gepaster beide bands als fictieve, creatieve tijdsgenoten te zien, ook al is dat per definitie onmogelijk.
Songs als het nét niet irriterende "Seymour" en het wazige "Sly Glass Foam" helpen om tot die inzichten te komen. Zo houdt Human Eye het in "Seymour" bij een veelvuldig geroep op Seymour (Who the f**k is Seymour?), terwijl de groep zich in "Sly Glass Foam" aan een zenuwslopende trip met invloeden uit de jazz waagt. Deze songs lijken aanvankelijk de moeilijkste passages van het album, maar blijken de aandacht uiteindelijk zeer lang vast te houden.
Met "Kill Pop Culture" komt Human Eye tot een veelbetekenend hoogtepunt: met dit nummer bewijst de groep hoe haar benadering van antipop uiteindelijk ook tot pure pop kan leiden. "Kill Pop Culture" is immers niets minder dan een stevig rock ’n roll monster, dat met een minimum aan moeite door een goede DJ tot een floorfiller van formaat kan worden omgetoverd.
Klinkt dit allemaal een beetje verwarrend? Human Eye is dan ook een verwarrende groep. Voor een gemakkelijke benadering van garage hoeft u bij hen niet aan te kloppen. En dat is maar goed ook, want laat het nu nét dit soort van experimentele plaatjes zijn waarop wij hier vol ongeduld zitten te wachten.
