Dat Rob Halford na een solo-uitstap weer terug bij Judas Priest kwam, was groot metalnieuws in 2003. Na een jaar geslaagd touren met het Ozzfestcircus in de States en op diverse festivals in Europa, opent Judas Priest nu een vers blikje heavy metal van topkwaliteit: Angel Of Retribution.
Het nieuwe millennium heeft enkele oudgedienden van metalland duidelijk een tweede jeugd geschonken. In 2000 al keerde Bruce Dickinson terug naar de Iron Maidenstal, met niet alleen een indrukwekkende reeks van drukbijgewoonde concerten tot gevolg, maar bij wijze van Dance Of Death in 2003 ook een gesmaakte ’comeback’-plaat van de originele Maiden line-up. Datzelfde jaar deed jonkie Tim "Ripper" Owens bij die andere heavy metaloudheid Judas Priest een stapje opzij om de mythische strot van Rob Halford terug achter de microfoon van zijn favoriete metalband te laten.
Het gebaar was uitermate sympathiek en de Ripper vond al snel weer een plekje bij nog een andere heavy grootheid, Iced Earth. Voor heel wat metalheads van het eerste uur was het echter veel belangrijker dat ze wereldwijd ’de originele Priest’ weer live konden meemaken. De Graspopeditie van 2004 had haar deel van die lekkere koek, en volgens velen smaakte het direct naar nieuw albummateriaal.
Met Angel Of Retribution is dat broodje dus gebakken, en hele hordes liefhebbers van de meest uiteenlopende leeftijden mogen zich terecht naar de platenbakker begeven. Het album is immers naar aloud Priestrecept prima te smaken en biedt een granenmix die het beste uit de geschiedenis van de band doet herleven. Het vertrek van Halford richting solocarrière is vergeven en vergeten, en de vergeldingsengel van Judas Priest schiet de lucht in om orde op zaken te stellen.
De opener van Angel Of Retribution heet dan ook niet toevallig wat karakteristiek "Judas Rising". Terwijl de eerste Glenn Tiptongitaarlijnen infaden werkt de eerste vocale uithaal van ’s werelds bekendste metalen homo zich schreeuwgewijs naar de trommelvliezen. Dat Priest terug op niveau is laat zich direct merken, en dat met een indrukwekkende productie die een opvallend ’vol’ geluid oplevert. "Judas Rising" is een stormram van een nummer dat perfect de nieuwe goesting van de band laat voelen.
Even herkenbaar als Halfords gevarieerde zang zijn de gitaarpartijen van duo Tipton-Downing. Veel van het rifwerk op Angel Of Retribution trekt een uitdrukkelijke lijn naar klassiekers uit het Priestverleden zonder daarbij in herhaling te vallen. De erg potige en toch vlotte eerste single "Revolution" bijvoorbeeld, is niet enkel een meezinger van formaat maar ook een nummer dat British Steel eervol herinnert. "Deal With The Devil" is ook een aardige kraker die Defenders Of The Faith oproept.
Met "Worth Fighting For" komt echter ook een ander klassiek aspect van Judas Priest naar boven: de wat tragere nummers die ons slechts héél zelden kunnen bekoren. "Worth Fighting For" kan er nog door, maar ballad "Angel" is een beetje té pathetisch opgebouwd om ons van de fwdknop te houden. Derde trage "Eulogy" doet het niet direct beter.
Nee, doe ons dan nog maar een fikse lap Painkiller-riffs zoals op "Demonizer", waarin Halford die hoge noten nog eens uiterst lekker weet te beroeren, of het logge percussiewerk van Scott Travis op "Hellrider". Afsluiter "Lochness" is geen afknapper maar hoort toch ook niet tot het beste wat Angel Of Retribution te bieden heeft, de tracklengte van dertien minuten vergroot dat spijtig genoeg wat uit.
Priestfans kunnen Angel Of Retribution zonder aarzelen blindelings aanschaffen, en — mocht er een verschil zijn — ook de gemiddelde heavy metalliefhebber kan met de terugkeer van het échte Judas Priest een leuk plaatje in huis halen. Met de terugkeer van Halford en de sterke songs is Angel Of Retribution meer de opvolger van Painkiller dan dat Jugulator en Demolition dat ooit geweest zijn.
