Echte metalheads, mochten die al bestaan, zullen
hoogstwaarschijnlijk hun neus ophalen voor American Head Charge,
een stelletje clowns dat in het kielzog van Slipknot snel roem en
bekendheid dacht te verwerven. Na ‘The War Of Art’, hun toch wel
aardig klinkend debuut, bleef het verhoopte succes echter uit, wat
uiteindelijk in hun C4 bij American Records (het label van Rick
Rubin) resulteerde. Wie echter dacht/hoopte dat AHC een stille dood
zou sterven, is eraan voor de moeite. Vier jaar, enkele
personeelswissels en een platenmaatschappij later, is er ‘The
Feeding’, het vervolg op het al eerder vermelde ‘The War Of Art’.
Bij een eerste luisterbeurt valt meteen op dat er aan de
traditionele cocktail van metal, rock, hiphop en pose niets werd
toegevoegd. Integendeel…
The Feeding kan je eigenlijk het best als een feest der herkenning
omschrijven. In elke song is er wel íets dat je aan een andere,
aanverwante groep doet denken. ‘Take What I’ve Taken’ en
‘Downstream’ klinken, door de misplaatste pianoriedeltjes en
compleet van de pot gerukte zanglijnen, als zéér middelmatige Faith
No More en ‘Leave Me Alone’ is niets meer of minder dan slecht
gekopieerde Mudvayne. Op zich heb ik niks tegen invloeden van
andere bands, maar dat AHC tijdens de hevigere nummers, als daar
zijn ‘Leave Me Alone’ en ‘Cowards’, qua middelmatigheid en clichés
zelfs Slipknot de loef tracht af te steken, gaat mijn petje te
boven.
Dat AHC, abstractie makende van mijn vorige beweringen, wel
degelijk potentieel in zich heeft zitten, bewijzen songs als
‘Loyalty’ (tevens de eerste single), ‘To Be Me’ en ‘Dirty’.
Laatstgenoemde nummers trachten het niveau op de valreep de hoogte
in te jagen, maar jammer genoeg zijn de missers té opvallend en té
talrijk om van ‘The Feeding’ alsnog een goede schijf te maken.
Ondanks de clown op de cover, ontbreekt het AHC gewoon aan een
eigen smoel en vooral een eigen geluid.
Kortom: in een klassement waar Mudvayne en System Of A Down aan de
top staan en Slipknot – terecht – aan de staart bengelt, moet AHC
oppassen om niet in de buurt van de degradatiezone te komen.
