Hoe evenaar je een klassieker? En dan denken we deze maal niet aan de voor de hand liggende rockalbums van U2, Nirvana of Pixies, maar wel aan hiphop. Want ook hier vinden we wel degelijk klasbakken terug, als de oogkleppen maar even afgezet kunnen worden.
Hoe evenaar je dus een klassieker? cLOUDDEAD, Aesop Rock, Wu Tang Clan en vele anderen worstelden met deze vraag en kwamen met verschillende antwoorden. De truc van cLOUDDEAD is nog altijd niet duidelijk, maar vergelijkingen trekken tussen cLOUDDEAD en Ten is bijna onmogelijk. Aesop Rock koos op Bazooka Tooth dan weer voor zware industrofunk en verstoorde daarmee elke vergelijking met het lichtere Labor Days terwijl Wu Tang Clan — ondanks enkele knappe soloalbums van haar leden GZA, Ol’ Dirty Bastard, Method man en Raekwon — ten slotte de bal volledig mis sloeg in een poging om met herenigde krachten terug te slaan. Sole staat voor dezelfde vraag met Live In Rome dat het licht geniale Selling Live Water opvolgt.
Helaas heeft Sole dat werk niet weten te evenaren en elke vergelijking onmogelijk gemaakt, want op Live From Rome denken we bij elke luisterbeurt weer dat het toch niet Selling Live Water is. Op tekstgebied blijft de man even scherp uit de hoek komen als anders, maar de muziek raakt ons niet op eenzelfde manier. Sole, die samen met Pedestrian Anticon oprichtte, maakt dan ook eerder klassiek gerichte hiphop dan de beruchte avanthop waar het label voor gekend is. En het schoentje knelt dan ook net in de beats en productie die het niet altijd weten waar te maken.
Een uitstekend voorbeeld is opener “Cheap Entertainment”: de sterke avanthopgerichte song weet zich op geen enkel moment te verzoenen met de grimmige rap van Sole. Jammer, want tekstueel staat Sole scherp en weet hij — de tong flink in de kaak — zichzelf voor paal te zetten: “I’m a number one hit, the bestseller. All I had to do was hide and wait for everyone to die”. Gelukkig laat ”Self Inflicted Wounds” een heel sterke Sole horen en weet ook “Locust Farm” te charmeren.
Maar de eerste echte verrassing is het ijzersterke “Every Single One Of Us” waarin de verbale waterval van Sole wonderwel samenvloeit met de lichtvoetige productie van Alias. Voor de eerste maal haalt Sole het niveau dat hij ook op Selling Live Water haalde. Helaas weet Alias de truc niet te herhalen op “A Typical” waarin in het bijzonder de metaalachtige drums ons te veel aan een flauw afkooksel van The Neptunes doet denken om echt te beklijven. De maniakale tirade van Sole weet dit nummer weliswaar toch nog enig cachet te geven maar een hoogvlieger is het niet. Gelukkig raakt producer Alias terug de juiste snaar op ”Imsotired”. Iets wat we van zijn collega-producers helaas niet kunnen zeggen.
De schare producers Odd Nosdam, Pedestrian, Tepr en Controller 7 weten dan ook in tegenstelling tot Telephone Jim Jesus, Alias en Matt te weinig de beats en sounds te verzoenen met Sole’s specifieke rapstijl. Tepr probeert in de knappe laatste track “Drive By Detourment” te redden wat er te redden valt maar het kalf mag dan wel niet verzopen zijn, gezond is het evenmin.
Live In Rome is een middelmatig album geworden met enkele uitschieters en te weinig echt beklijvende songs om van een klassieker te spreken. Sole heeft zijn scherpe tong en pen niet verloren maar een iets kritischer oor voor de aangeleverde songs had dit album zeker kunnen gebruiken. Onder het pseudoniem Man’s best Friend bracht Sole vorig jaar met The New Human Is Illegal een waardige opvolger voor Selling Live Water. Dat hij eenzelfde tour de force deze maal onder eigen naam niet weet waar te maken is dan ook teleurstellend.
