In de donkere straatjes van het wereldwijde web woedt er al een tijdje een heftige discussie over de nieuwe Daft Punk. De kwestie is niet alleen of Human After All geniaal dan wel oervervelend is. Veel fervente downloaders vragen zich ook af of hun illegale versie wel the real stuff is. Iemand beweert zelfs dat hij twee versies heeft gevonden. Wellicht neemt hij ons in het ootje, ofwel is hij er zelf ingenomen.
Bangalter en de Homem Christo mogen in het verleden dan al wel wat rare fratsen hebben uitgehaald, degenen die hopen dat het “repetitieve onding” dat ze van het web hebben geplukt een slimme zet van de twee fransozen zelf is, komen bedrogen uit. De tien tracks op Human After All lijken bij de eerste luisterbeurt inderdaad allemaal van hetzelfde laken een pak. Je krijgt vaak het gevoel dat de nummers niet evolueren; alsof één loop zich blijft herhalen, wat soms ook min of meer het geval is. Maar over “Around The world” en “One More Time”, toch twee klassiekers van zeer serieus formaat, kon dat destijds ook gezegd worden. “Less is more,” zei een of ander genie ooit. En dus gunden we Human After All een tweede luisterbeurt.
U hebt het hypnotiserende “Robot Rock” vast al eens voorbij horen scheuren, thuis of — nog liever — in de auto. De overstuurde gitaarriff heeft zich al hardnekkig in ons muzikale geheugen gebrand. “Simpel” en “effectief” zijn adjectieven die spontaan in ons naar boven borrelen. Straffe single dus.
De twee Parisiens gebruiken overigens op het hele album meer gitaren dan op hun vroegere werk. Nu ja, ‘gitaren’, het zijn vooral gestoorde synthesizerbeats. Maar de heren laten het zo vuil klinken dat we vaak eerder aan een headbangende menigte op een metalfestival dan aan een decadente clubavond denken.
Dat rauwe geluid maakt dat Human After All eerder aansluit bij debuut Homework dan bij het zonnige Discovery. Opener “Human After All” en “Television Rules The Nation” sluiten qua sound nauw aan bij “Robot Rock”. Aanstekelijke vocoderpop met digitale gitaren dus. “Steam Machine” pompt en zuigt ons naar de skiptoets toe: te langdradig, irritant en zeurderig. “The Brainwasher” is de knaller van dienst. Mocht uw vaders haar nog steeds niet grijs zijn: hiervan trekt hij ze gegarandeerd meteen uit. Lekker r(a)uw dansvloermateriaal dus, maar het doet ons ook verlangen naar nog stevigere stampers zoals de heren ze ons serveerden op Homework. Met “Make Love” en “Emotion” weet u het weer snel goed gemaakt met uw ouders: zeemzoete doch intelligente pop. Dé soundtrack bij uw voorjaarsdromen.
Zoals gewoonlijk zitten de heren ook niet om een geintje verlegen. Zo draait het toerental op “The Prime Time Of Your Life” totaal door, tot in het rood. Grappig, maar na een tijdje vooral vervelend. En mocht u een dezer dagen een stilgevallen konijn met trommel tegenkomen: op “Technological”, een nummer met als thema “multimediahandelingen”(jawel), horen we brilsmurf die een duracelbatterij op zijn stembanden heeft gezet, vandaar…
Gelukkig is een mindere Daft Punkplaat nog altijd de moeite waard. Human After All is al bij al dan ook geen onaardig album, maar toch minder verassend en vernieuwend dan zijn voorgangers. Het is in deze tijden wellicht niet eenvoudig om origineel uit de hoek te komen, maar van Daft Punk hadden we het eerlijk gezegd wel verwacht.
