Op de hoes hangt de mist laag, grauw en grijs. Ook het water kabbelt nauwelijks zichtbaar onder de brug door. Ons neushaar eraf als hier geen mistroostige, melancholische plaat achter verscholen zat. We vielen dan ook niet echt van onze stoel door deze Take Fountain van The Wedding Present, maar hoorden gewoon een degelijke popplaat over stukgelopen relaties.
Een echte comeback is deze verrijzenis van The Wedding Present niet, maar het is wel een hele poos geleden dat we nog iets van hen hoorden. Halfweg die vermaledijde jaren tachtig probeerde the boy Gedge zijn wagonnetje aan het succes van groepen als The Smiths te hangen, maar zijn Go Pass bleek nog niet geldig. Het leverde hem en zijn Weddoes wel een gros Top 40-noteringen en enkele prima platen op, maar doorstoten tot het grote podium zat er toen niet in.
In 1997 liet Gedge de groep bevriezen en zette hij zijn relatie met Sally Murrell om in een nevenproject. Met Cinerama liet hij de gitaren wat vaker aan de kant en werd zijn voorliefde voor filmmuziek omgezet in vaak epische, slepende songs. Het mocht al eens op iets van John Barry of Burt Bacharach lijken.
Deze nieuwe Wedding Present — ze begonnen ooit als The Lost Pandas, maar wisselden die groepsnaam al snel om — zou aanvankelijk ook een nieuwe, vierde Cinerama-cd worden, maar toen de veertienjarige relatie met Murrell er plots geen meer was besliste Gedge dat het materiaal wel een forsere aanpak kon gebruiken. Op enkele nummers tikt de filmfan namelijk nog even stevig op het raam en krijgt toch nog wat weidse outro’s naar zijn hoofd gegooid. Zowel "Interstate 5 (Extended Version)" als "Queen Anne" monden zo na een aantal minuten uit in een vinnige spaghettiwestern. Het stro waait op, het duel loert om de hoek en een harmonica werd net ver genoeg weggemoffeld. Ook in "Don’t Touch That Dial" maakt gitaarnoise op het eind plaats voor aftitelingmuziek. Na een paar draaibeurten houden we die film dan ook voor bekeken en gaan we op zoek naar zoete popcorn.
Tussendoor vallen, net als vroeger, wél weer gewoon frisgeschoren popsongs te ontdekken. Wij huppelen inwendig op het uitstekend getitelde "I’m From Further North Than You" of wiegen stilzittend mee met het bitterzoete "Mars Sparkles Down On Me", een met cello versierd pronkstuk over jaloezie: "You say he wants to meet me/I’m sure he’s genuine/But how can I just shake his hand/when it’s been all over your skin" klinkt wat zuur, ondanks een nieuwe vriendin aan de zijde.
Gedge volgt op Take Fountain, weliswaar iets minder nauwgezet, het break up-stramien van Costello’s North, maar bezingt op het eind wel evenzeer zijn nieuwe geliefde en laat zelfs triomferende trompetten aanrukken. Take Fountain werd dan ook, o hoera ironie, uitgebracht op Valentijnsdag. Een marketingtruc om ons in toeval en symboliek te doen geloven: iemand wordt zelfs betaald voor dat soort ideeën.
Het is niet dat we Gedge niet geloven. Hij zingt zelfs erg geloofwaardig over verlies (getormenteerd) en winst (gelukzalig). Waar we het een beetje koud van krijgen is de middelmatigheid van deze Take Fountain. De gitaren snauwen wel een beetje in het giftige "It’s For You", maar de bas- en gitaardreunen neigen wat teveel naar slechte Placebo. In "Perfect Blue" hoorden we na enkele seconden dan weer een goeie nieuwe Franz Ferdinand, maar de vonk sloeg niet over en we bleven achter met een erg fletse popsong. En toen namen de trompetten het dan nog eens over.
John Peel bleek vroeger een fan, maar wij zijn nog steeds niet helemaal overtuigd. Leuk popplaatje, maar jammer genoeg niet het opvallendste cadeau tussen de stapel. Mocht de lokale platenboer geen Dogs Die In Hot Cars of Franz Ferdinand meer in huis hebben kan u nog altijd deze Take Fountain overwegen voor uw dosis pop, maar het etiket "eerste keus" houden we vooralsnog op zak.
