Anouks nieuwste boreling stootte in Nederland meteen door naar de eerste plaats in de top 100. Na het enigszins commercieel geflopte Graduated Fool was dat ongetwijfeld een hele opluchting. Een betere plaat is het daarom echter niet geworden.
Het is ook altijd wat. De eigenzinnigheid van Graduated Fools stemde de critici lichtelijk hoopvol, maar bij het grote publiek wekte de plaat aanzienlijk minder enthousiasme op dan haar voorgangers. Gevolg: op Hotel New York klinkt Anouk toegankelijker dan ooit. Voor de fans is dat ongetwijfeld een aangename verrassing. Wij kunnen het enkel betreuren.
Niet dat we het soort mensen zijn dat bij het uitspreken van het woord ’commercieel’ meteen walgend naar buiten stormt, integendeel, een beetje pop op zijn tijd en stond gaat er bij ons vlot in. Maar voor iemand met een krachtige bluesstem zoals Anouk is Hotel New York toch net iets te gemakkelijk. We begrijpen echt wel dat de tirannie van de verkoopcijfers op een Anoukplaat een evenwichtige mengeling van ballads en vlotte rocknummers vereist. En al die nummertjes zijn best wel fijn. En toch. We kunnen ons nooit van de indruk ontdoen dat een echt ontbolsterde Anouk tot veel meer in staat is dan ze hier toont.
Af en toe levert ze trouwens het bewijs van een verder reikend talent. Bij de reggae van "Heaven Knows" bijvoorbeeld, zijn we verschillende keren richting repeatknop gegaan. Ook het oosterse gitaarriedeltje in "Jerusalem" zorgt voor een zweem van mysterie die we graag vaker zouden horen bij Anouk. Daar blijft het echter bij wat de verrassingen op Hotel New York betreft.
Voor de rest zijn het vooral traditionele Anouknummers die de plaat regeren. Bij de ballads heeft de akoestische gitaar een opvallende terugkeer gemaakt ten opzichte van Graduated Fool. Nummers als "Falling Sun" en "Lost" zullen de komende maanden wellicht de sentimentaliteit binnenleiden in de kamers van duizenden tienermeisjes. De stevigere nummers zoals "Girl" en "I Spy" zijn dan weer uitermate geschikt om ’s lands fuifzalen in rep en roer te zetten. Mogen we Mevrouw Anonymous Mis trouwens verzoeken om in de toekomst wat meer aandacht te besteden aan haar lyrics? Zinnen als "If Roses are meant to be red/ and violets to be blue/ Why isn’t my heart meant for you?", zijn echt wel te melig voor een dame als Anouk.
Uit live-ervaringen en wat ze op Graduated Fool heeft laten horen, wéten we dat Anouk een stuk beter kan. We blijven dan ook hopen op die ene plaat waarop de Nederlandse zich eindelijk volledig uitleeft en de songs schrijft die haar stem volledig waardig zijn. Tot slot nog een oproep aan de platenfirma’s: stop met al die zogenaamde antikopieerprogramma’s waarbij je nauwelijks kunt switchen tussen de nummers en waarbij je een heel formulier moet invullen om enkele extraatjes te bekijken. We zouden bijna beginnen verlangen naar het gemak van een gekopieerde cd.
