Enkele jaren terug ontplofte met “Ice Queen” het gestaag groeiende vlammetje van het Nederlandse Within Temptation ineens tot een vuurwerk dat niemand in de Lage Landen en Europa gemist kon hebben. The soft-gothics hebben nog net voor de kerstdagen een nieuw album klaar: The Silent Force.
Sceptisch. Dat zal ongeveer het woord zijn dat de attitude van zowel de metalfan als de mainstream radioluisteraar het best omschrijft bij de release van The Silent Force. Sharon den Adel en haar mannen voorstellen hoeft zelfs voor de metal-onwetenden onder ons niet meer. En precies dát is voor heel wat inwoners van metalland net het heikele punt : “gezwicht voor het commercialisme”, “babymetal” brommen de meeste. Maar is het nieuwe album Mother Earth, Reloaded? Gelukkig niet! Is dit Enter (hun debuutplaat), part II? Opnieuw een ontkennend antwoord.
Sceptisch waren ook wij bij het beluisteren van de eerste klanken van het nieuwe album, ook al klonk de intro nog zo sfeervol. Bij het losbarsten van het eerste nummer, “See Who I Am”, kwamen echter meteen de gitaren aan het woord: metalgitaren…
De hardere nummers op The Silent Force (waaronder het stevige refrein van “Jillian”, “Forsaken”, en ook de eerste single “Stand My Ground”) zijn nog het best te vergelijken met de mini The Dance, zeker qua sfeer, maar met iets minder punch. Het sfeerelement op The Silent Force keert vaak terug naar de –bij momenten zelfs sacrale (luister maar naar het begin van de intro!)– gothic soundscapes van vroeger. Mix daar nog wat Keltische invloeden bij en hier en daar een snuifje Evanescence, en je hebt al een goed idee waar het album heen gaat.
The Silent Force blaast Mother Earth zo naar huis. Tijdens optredens zal het nieuwe materiaal dan ook veel minder afsteken tegen de échte Within Tempation-klassiekers, zoals “Deep Within”, “The Gatekeeper” en “The Dance”. Daarenboven klinkt de bombast veel natuurlijker door de krachtige aanwezigheid van een echt orkest en koor. Dit zorgt er ook voor dat de rustige nummers veel warmer en authentieker klinken en wel degelijk uitgeluisterd kunnen worden. Het mooiste voorbeeld hiervan is “Pale”, dat zich bekwaamt in een eenvoudige maar doeltreffende melodie.
Maar het is niet allemaal goed nieuws. Hoe knallend en catchy de eerste single ook mag zijn, de aantrekkelijkheid ervan neemt niet weg dat de opbouw ruwweg die van een popsong is, en niet die van een epische muzikale reis. Het gevoel een duister sprookje te beluisteren, zoals op hun debuut het geval was, is er niet meer. En het reeds vernoemde Evanescence-laagje dat soms te horen is, en naar het einde van het album toe zelfs een paar Linkin Park-klanken (bijvoorbeeld in “It’s The Fear”), zorgen ervoor dat het niveau van The Silent Force na de eerste nummers in het al te popgevoelige drijfzand wegzakt.
Al met al is dit dus een album met twee gezichten. Enerzijds herpakt Within Temptation zich goed na enkele uitschuivers op Mother Earth: The Silent Force bevat heel wat goede ideeën, die aantonen dat het heilige vuur nog niet (volledig) gedoofd is en verschillende songs zullen zeker brokken maken op concerten. Anderzijds kan niet ontkend worden dat een aantal nummers, zeker qua opbouw, in een poppy jasje geduwd zijn. Daardoor blijft ondanks de onweerlegbare kwaliteit van de muziek toch een gevoel van spijt en nostalgie achter. How sweet, those dark memories…
