De baas is er wild van, maar vond geen invalshoek en schoof het dan maar door naar ons. Wij krabben ons — al even wild — ook al een tijdje in de haren. De grand guignol popact van Destroyer klinkt grotesk geniaal. Dit is postmoderne pop voor die grootse gebaren waarbij het pathos alles overheerst.
Destroyer heeft met Your Blues zijn zesde album op de wereld losgelaten, maar toch was deze Canadese band voor ons een grote onbekende. Daniel Bejar, u misschien gekend van zijn werk bij The New Pornographers, is de man achter Destroyer. Negen lange jaren en vijf albums lang wist de man ook voor ons bloedhondenteam verborgen te blijven, maar nu we hem in onze greep hebben, laten wij hem niet meer los en hij ons blijkbaar ook niet.
Your Blues opent met het semi-akoestische "Notorious Lightning" dat voornamelijk steunt op een akoestische gitaar en de stem van Bejar die dicht bij deze van David Tibet, de man achter Current 93, aanleunt. Ook muzikaal horen we hier echo’s naar Current 93. Maar dan barst de song na drie minuten toch nog open met dreigende keyboardklanken en heldere trompetten. Bejar laat het pathos nu volledig openspatten en laat de drums als laatste in rij invallen. "It’s Gonna Take An Airplane" opent eveneens akoestisch, maar laat al veel sneller atmosferische keyboardklanken toe in de song. Geen harde uitvallen, maar voorzichtig handgeklap komt de zachte gitaaraanhalen en keyboardaanslagen deze maal ondersteunen opdat u rustig de ogen zou kunnen sluiten en u mee laat tronen naar andere streken.
Theatraal wordt het pas echt in "An Actor’s Revenge" dat magistraal opent met een allesoverheersend trompetgeschal en de occasionele drumslag. Bejar is hier in grote doen en haalt het maximale uit zijn van pathos doordrongen stem. De laatste zanglijnen zeggen het allemaal: "An actor will seek revenge upon the ones who fed him those ridiculous lines saying – "What we really need now is an emotional history of The Lower Eastside, cause it was wild! It was wild!" Oh no, here we go again…".
"The Music Lovers" gaat nog een stapje verder en klinkt dan ook alsof Laibach haar bombast door Culture Club laat invullen alvorens een Beatles song tot zich te nemen, wat eigenlijk nergens op slaat; maar we nodigen u uit een poging te ondernemen deze muziek te omschrijven. Bejar klinkt hier dan ook vooral als Bejar: de keyboardklankjes, de warme stem, de zachte gitaaraanhalen, het handgeklap, de orkestrale drumaanslagen… het zit er allemaal in deze keer.
De volgende songs bieden geen verrassing meer, al konden we bij de openingszin van "New Ways Of Living" nauwelijks een grijns onderdrukken. Maar muziekgewijs hebben we het allemaal in de eerdere songs al gehoord, ook al blijft het dan lekker klinken. Bejar heeft met Your Blues een postmodern postalbum in elkaar geflanst dat zich moeilijk laat definiëren. De enige link die wij tot op heden gevonden hebben, is Current 93. Dat is dan ook de enige leidraad die wij u kunnen geven. Want geen album had verder af kunnen staan van the New Pornographers dan dit.
Bejars trucs klinken belachelijk eenvoudig: een akoestische gitaar primeert al dan niet in samenspraak met enkele bombastisch aandoende keyboardklanken en melancholische trompetten, waarbij Bejar zijn barokke teksten met een van pathos gezwollen stem declareert. En toch klinkt dit verdomd verfrissend in de oren. Niet een plaatje van elke dag noch een instant klassieker, maar wel een heerlijke afwisseling op ons vaste menu.
