Met These Are The Days treedt Saybia na een jaar stilte terug op het voorplan. Het geluid mag wat steviger en donkerder en de teksten lijken wel het dagboek van een slopende tournee te zijn. De groep is dan ook door een behoorlijk moeilijke periode gegaan sinds het succes hen onverwachts op de nek viel. En toch straalt de plaat een boodschap van hoop uit. Om het met zanger Soren Huss te zeggen: "het verhaal gaat door".
September 2002: we zitten in de plantentuin van de VRT, rond onze microfoon zitten vijf enthousiaste Deense jonge gasten. "Met de schattige opwinding van scouts die voor de eerste keer op kamp zijn", zoals we toen schreven. "Wat dichtbij komt, daar schrijf ik over", vertelde zanger Soren Huss.
September 2004: bijna exact twee jaar later is alles veranderd en tegelijk ook niet. Huss schrijft nog steeds over wat dichtbij komt, maar dat wat is wel behoorlijk anders. Het intensieve touren woog zwaar op de relaties in de band en These Are The Days brengt daar gedetailleerd verslag van uit. Voor ons zitten Huss en drummer Palle Sorensen. Het enthousiasme is weg, dit is een nieuw Saybia: ouder, wijzer, en vooral een stuk minder naïef.
enola: Jongens, jullie leken zo’n nuchtere Skandinaven! Dit was niet de bedoeling. Van iedereen hadden we zo’n cliché-verhaal verwacht, maar toch niet van jullie?
Soren Huss: "Wij ook niet. We leken inderdaad geen band te zijn die in die val zou trappen, maar op een bepaald punt zijn we ontspoord: binnenin zat het allemaal flink in de knoop. Alles is nogal veranderd tijdens het laatste jaar van onze tour. Het touren beu, zijn we beginnen te zwalpen: we waren onze weg kwijt en moesten gewoon onszelf terugvinden. We moesten onze nieuwe identiteit in deze brave new world van bekendheid ontdekken."
"We wisten toen we doorbraken ook totaal niet wat we moesten verwachten. We hadden een droom en gingen daarvoor: wat de gevolgen zouden zijn, zagen we niet. Na onze doorbraak in Denemarken zijn we nooit terug met onze voeten op de grond beland en zijn we vrij letterlijk off into space gevlogen. In de zin dat we meer begonnen te drinken. Het was geen drinken meer om lol te maken. Stel je gewoon al de clichés voor. Als we in muziektijdschriften lezen over de excessen die andere groepen in de geschiedenis van de rock hebben begaan, kunnen we min of meer "been there, done that" zeggen."
"En op een bepaald punt verlang je op één of andere manier ook naar zo’n levensstijl: het is fun in het begin, je hebt plots die ongelofelijke vrijheid waar je naar uitgekeken hebt voor zover je je kan herinneren. Maar die blijkt niet zo eenvoudig te hanteren als het er uitziet in je droom. En toch kijken we er zelfs nu naar uit om opnieuw de baan op te gaan, omdat we verlangen naar die vrijheid om absoluut niets productiefs te verrichten. We hebben in geen jaar meer een zaalconcert gespeeld. Daar kijk ik zo naar uit, er zal op dat podium zoveel energie zijn die er uit moet: we willen de mensen tonen dat we er nog zijn."
"Maar het blijft gevaarlijk want je zit in een heel veilig systeem: je weet wat je moet doen: van stad naar stad trekken en daar spelen en voor de rest doe je wat je wilt. Dat is anders dan een plaat maken, promopraatjes doen, …, elk ander aspect van het leven. Het is de ultieme vrijheid, maar het krijgt je er uiteindelijk onder."
enola: Is het moeilijk om dan terug in de spiegel te kijken als je zo hard met onvermoede kanten van jezelf wordt geconfronteerd?
Huss: "Het was in elk geval niet gemakkelijk om terug op onze pootjes terecht te komen. Om te beginnen om terug naar de basis te gaan: vijf vrienden die samen muziek spelen. Dat in plaats van al de awards-shows, fuiven, de excessen en extravangza…. Die er ook maar kwamen omdat overal waar je ging iemand opdook om zich over je te ontfermen. Je moest gewoon ergens zijn en spelen. Al de rest werd voor ons geregeld."
enola: Om de plaat te schrijven kochten jullie een gemeenschappelijk huis. Maar dat bleek niet genoeg: uiteindelijk kozen jullie voor het Zweedse eiland Gotland. Waarom?
Huss: "Dat huis, even buiten Kopenhagen, moest voor ons een uitvalsbasis worden: een basiskamp op neutraal terrein waar we elkaar terug konden zien en samen spelen. We trokken immers een hele tijd ook niet meer op als vrienden. Dat huis was een soort niemandsland waar we elkaar konden ontmoeten, praten en vooral: muziek maken. Dat hadden we in de eerste plaats nodig."
"In dat huis is de basis gelegd voor These Are The Days, maar we hadden nog iets sterkers nodig. Toen we daar aan nieuwe nummers werkten, gingen we immers elke avond nog naar onze eigen huizen en isoleerden ons daar tot we mekaar terug zagen op dat gemeenschappelijk terrein. We hadden een plaats nodig waar we niet van elkaar konden vluchten. En dat deden we: we gingen opnemen op Gotland."
enola: Heb je in die periode nooit overwogen om solo te gaan?
Huss: "Oh jawel, dat idee stak wel eens de kop op. Ja, ik kon dat doen. Maar what’s the point? Onze vriendschap is altijd het fundament van Saybia geweest: wij samen, daar komen wij vandaan. En om dat op te geven en the lone star rider te worden, … Dat heb ik nooit gewild. Maar natuurlijk waren er in die moeilijke dagen momenten dat we allemaal uitkeken voor nieuwe kansen, alternatieven zochten. En voor mij was dat inderdaad alleen een plaat opnemen en die uitbrengen."
enola: Wat gaf dan de doorslag om door te gaan?
Huss: "De droom was er nog. Het was een zoektocht hoe we die in harmonie konden beleven, maar ze was er nog."
enola: Al decennia lang dromen bands van het grote succes en keer op keer volgt de ontgoocheling en de ontnuchtering eenmaal ze dat bereikt hebben. Wat is er zo vreselijk aan succes?
Huss: "Dat is het net. Heel die rock ’n roll mythe is een illusie: het is nog steeds dag-aan-dag-leven, zelfs al kun je meer drinken dan normale mensen. En als je werkt — als je het al werken kunt noemen, optreden — dan doe je dat voor mensen die plezier aan het maken zijn, die uitgaan. Dat is ons dagelijkse leven. En daar gaat alles fout. Omdat je in dezelfde stemming moet zijn als het publiek, en dat is meestal zat en vrolijk. Maar dat is het probleem eigenlijk niet. Dat zijn de laatste paar uren van de dag, nà het concert: dan is het verleidelijk om je te verliezen. En als je de volgende dag met een kater in de volgende stad arriveert zijn er twee flessen gin om dat weer weg te spoelen en wie weet zelfs een paar goeie joints. En je laat je weer gaan: je hebt toch geen verantwoordelijkheden behalve optreden. Al de rest, daar ontfermt iemand anders zich over."
enola: Met de zin "I surrender myself into the arms of a beautiful stranger" (uit "Surrender") geef je ook een hint dat er naast drugs en drank ook groupies waren.
Huss: "Wel, dat is een vraag die ik liever niet beantwoord. Dat laat ik liever aan de fantasie van de luisteraar over."
enola: These Are The Days klinkt een stuk duisterder en minder poppy dan The Second You Sleep.
Huss: "De reden dat de plaat harder klinkt is dat we nu zoveel live hebben gespeeld. Dan is er veel meer energie dan wanneer je op op een geïsoleerd eiland zit. Toen we The Second You Sleep schreven, zeilden we op een klein zeetje. Bij het schrijven van de nieuwe plaat zaten we midden in de oceaan in een storm. De golven in ons leven werden dus gewoon groter en inderdaad: ons debuut klonk naïever. We beleefden een droom die waarheid werd. Het kon niet anders of het zou bergafwaarts gaan. En we zijn behoorlijk spectaculair gecrasht."
"Nu worden we ook niet meer vergeleken met groepen waar we ons niet verwant mee voelen, zoals Travis en zo. We hebben ons nooit Coldplay gevoeld. En dat wilden we ook nooit zijn. Hij rookt niet hij drinkt niet: Chris Martin is a bore." (lacht)
enola: Wie wilden jullie dan zijn?
Huss: "Niemand anders dan onszelf eigenlijk, en hoe dat is hebben we eindelijk gevonden. Dat is waar These Are The Days over gaat, en waar ons leven toen om draaide. De inspiratie voor dit album was het touren en de eindeloze pogingen om ons verstand te bewaren."
enola: Ook dat is een cliché: het moeilijke tweede album over touren en de kater na de excessen. Hoe dun is de grens met narcisme dan?
Huss: "Oh maar we hebben een heel narcistische plaat gemaakt. De plaat gaat over in Saybia zitten."
enola: De plaat eindigt met een titelloos nummer van dertien minuten. Wat was het idee daarachter?
Huss: "Dat nummer is ontstaan tijdens de laatste tour. De grote vraag was toen of we blij waren met het succes. Met dat eindeloze touren en dan constateren dat er rond je alleen maar duisternis is en binnenin je een groot gapend gat, iets waar je naar verlangt, maar dat niet is ingevuld door het succes. Het enige dat dat soms kan invullen is optreden."
"We hebben het nooit echt kunnen afwerken. In Gotland zijn we er op teruggekomen en plots omvatte de sfeer van het nummer heel die moeilijke periode: het weerspiegelt hoe we ons toen voelden. Ja, het zorgt ervoor dat de plaat geen einde heeft. En dat is het punt: dit was een moeilijk moment in ons leven maar het verhaal gaat door."
Op 7 november speelt Saybia in de Botanique
