Wij kunnen even niet meer volgen. Werden we dit jaar al overspoeld met een record aantal comebacks, valt daar plots na acht jaar een nieuwe Blue Nile in de bus. Wij kunnen leven met uitstekend nieuws en haalden dan ook een fles champagne uit de koelkast. Om ons vervolgens languit mijmerend over te geven aan pure klasse en onversneden melancholie.
Dat deze Schotse groep, genoemd naar Alan Moorehead’s gelijknamige roman over de bekende rivier, er zijn tijd voor neemt is ondertussen een publiek geheim en maakt ook deel uit van de charme. Deze pioniers in onthaasting leveren immers met High hun vierde album in bijna een kwart eeuw af. Zanger Paul Buchanan geeft in zeldzame interviews blijk van begrip voor de zachte frustratie van een Blue Nile-fan, maar merkt ook op dat het even frustrerend kan zijn om tijdloze songs te schrijven.
Ondertussen werden er al twee Olympische Spelen gehouden, krijgen peuters al gsm’s en blijkt het ontbreken van talent tegenwoordig een must. Dat het nu weer acht jaar geduurd heeft om een opvolger voor Peace At Last bijeen te componeren schept dan ook weer torenhoge verwachtingen. Ze worden moeiteloos ingelost: het is teruggrijpen naar je favoriete koekje omdat je de smaak kent. Verantwoord conservatisme als u wil. Iedereen die wel eens hartverscheurend verliefd geweest is of wel eens dromerig uit een trein heeft zitten staren zou zich verplicht moeten dompelen in de troostende warme elektronische pop van deze Blauwe Nijl.
Paul Buchanan, Robert Bell (bas) en PJ Moore (piano) kwamen in het begin van de jaren tachtig terecht in het kluwen van platenfirma’s, hun fenomenale debuutplaat A Walk Across The Rooftops zagen ze zelfs verdeeld door een elektronicabedrijf en toch lijkt dat allemaal irrelevant na het horen van enkele songs van deze groep uit Glasgow. De etherische popsongs van The Blue Nile gaan steevast over simpele schoonheid in dagelijkse dingen zoals wachten op een bus, een koffie drinken in een bar of je proberen stil te houden zodat ze niet wakker wordt. Misschien dat het door die banaliteit altijd wat duurt vooraleer Buchanan met een collectie valabele popsongs op de proppen komt. Om u gerust te stellen: wij nemen stipt onze pillen.
Drie van de nummers (“Days Of Our Lives”, “I Would Never” en “Broken Loves”) werden al in het midden van de jaren negentig geschreven, tijdens de tournee voor Peace At Last, de andere nummers schreef Buchanan in een wat rustigere periode in 2003. De afwas moest ook gedaan en er lagen nog stapels boeken te wachten. Prioriteiten opstellen is simpeler dan gedacht.
High is van een uitzonderlijk (tja) hoog niveau, ook al zweren we nog steeds bij het verbluffende Hats uit 1989. Het zal u dan ook niet verwonderen dat wij geen noot verkeerd gehoord hebben op deze High. Het is superieure nachtmuziek, maar het zou jammer zijn om deze zeldzame parels te verbannen naar de sympathieke Nachtradio. U zou kunnen missen hoe Buchanan het woord “confetti” mistroostig laat klinken in opener “Days Of Our Lives”, hoe hij de zin “I feel exactly like a matchstick in relation to you/thin and broken” fluistert in het breekbare “Broken Loves” of hoe de elektronica traag tikt in het hunkerende “Soul Boy”, waarop Buchanan nog stijlvoller treurt dan pakweg David Sylvian of Paddy McAloon.
Wat The Blue Nile zo uniek maakt, en dat maakt het ons niet makkelijker, is amper onder de juiste woorden te brengen. Zijn het de hartverscheurende lange yeah yeah’s van Buchanan? Is het de nagenoeg tastbare aanwezigheid van zalige plensbuien in de composities? Doet het ertoe? Haal die romantische ziel in uw rockend lijf naar boven, negeer opmerkingen over softe wijvenmuziek en haal uw dosis. U hoeft er niet per se voor naar Amsterdam, u kan het gewoon bij de lokale dealer halen. Get High.
