Wie Belgische elektronica zegt, zegt Styrofoam en Eavesdropper. De
twee heren hebben elk in hun eigen stijl ons landje op de
elektronische wereldkaart geplaatst. Maar wat ons betreft mag daar
als de bliksem de naam aMute aan toegevoegd worden.
Achter aMute gaat de Brusselse gitarist en laptopmuzikant Jérôme
Deuson schuil. Het verhaal van Deusons doorbraak leest als een
modern sprookje. Deuson vond twee jaar geleden een stek in de
Brusselse alternatieve platenwinkel ‘Le Bonheur’, waar hij in
contact kwam met allerlei soorten experimentele muziek. Toen hij er
ook Mitchell Akiyama, opperhoofd van het Canadese label
‘intr_version records’ leerde kennen en hem enkele van zijn nummers
liet horen, ging het plots heel snel voor Deuson. Hij mocht het
voorprogramma van Akiyama’s concerten in België en Frankrijk
verzorgen, en kreeg de kans om zijn debuutalbum uit te brengen op
het label.
Deuson deed alles zelf op die debuutplaat die hij ‘Une Centaine
d’Arbres Secs/A Hundred Dry Trees’ doopte. Zo speelde hij alles
eigenhandig in, producete en arrangeerde alle tracks zelf en stond
bovendien ook nog in voor het originele hoesontwerp. Het resultaat
is een kleinood van bijna een uur, waarop de jonge Brusselaar warm
akoestisch gitaargetokkel combineert met onrustig
elektronicagefriemel en hypnotiserende ambient drones die vaak nog
eens zijn ondergedompeld in een ruisbad. De verleiding om te
vergelijken met Venice, het
nieuwe meesterwerk van Christian Fennesz, is dan ook groot. Het
geluid van ‘A Hundred Dry Trees’ is evenwel een stuk warmer. In
menig nummer eist de akoestische gitaar zelfs een hoofdrol op. Dat
is ondermeer zo in het betoverende ‘Let It Go Swirling’, dat in een
melancholisch postrockjasje steekt en zachtjes naar een onderdrukt
hoogtepunt voortkabbelt. De langgerekte lijzige synthsluiers en
uitdijende ambient drones van opener ‘Landslips’ doen dan weer
denken aan de geluidscollages van labelgenoten Désormais. Vaak
kiest Deuson voor een perfect samenspel van beide, zoals in ‘A
L’ombre De 12000 Medias’, waar de warme gitaarklanken geleidelijk
overgaan in een lappendeken van nerveus gekraak en zachte,
elektronische ruis.
Diezelfde symbiose vinden we ook terug in het 10-minuten durende
‘Aux Creux des Vagues Mon Visage’, dat met zijn doordachte
tempowisselingen en noise-uitbarstingen zonder enige twijfel de
echte smaakmaker van het album is. Het nummer begint met een
samenspel van gitaarklanken, klokkenspel en flinterdunne
elektronica, waarna de akoestische gitaar resoluut de overhand
neemt. Na een tijdje moeten de melancholische gitaarklanken
plaatsmaken voor een wolk van noise, ondersteund door subtiele
beats, die het nummer naar een typische postrockclimax stuwen.
Deuson laat nadien de noise-storm luwen en op verbluffende wijze
opnieuw muteren in warme gitaarklanken en breit op die manier een
perfect einde aan het nummer.
Met ‘A Hundred Dry Trees’ poogt aMute een brug te slaan tussen
abstracte laptopcomposities en melodieuze repetitieve postrock. Wat
ons betreft slaagt hij daar wonderwel in. De jonge Brusselaar heeft
trouwens nog heel wat meer in zijn mars. In september lanceert hij
het gloednieuwe label Le Bonheur. Daarom durven wij nu al stellen
dat het elektronicawereldje in ons land er met Jerome Deuson een
vaandeldrager bij heeft.
