Begin dit jaar werden we verrast door het wondermooie The Young Machines van Her Space Holiday. Achter dat bizarre pseudoniem bleek de Amerikaan Marc Bianci schuil te gaan en toen een passage langs Pukkelpop op zijn zomers toerschema bleek te staan, was een interview snel geregeld. Wij wilden immers graag wat tekst en uitleg bij het verhaal dat hij op die laatste plaat brengt.
Bianci is geen onbekende in de muziekwereld. Onder de naam Her Space Holiday bracht hij al verschillende platen uit met hoopgevende titels als Home Is Where You Hang Yourself en Manic Depressive. Geen vrolijke Frans dus, en op The Young Machines is dat niet anders. De magere gebrilde Amerikaan brengt er het relaas van een stukgelopen relatie en de rest van een miserabel jaar. Maar eerst en vooral: hoe komt iemand met wortels in de hardcore scene plots bij laptopriedels en andere elektronica uit?
Bianci: "Ik raakte het bandjesgedoe nogal beu en begon meer en meer 4-track-opnames te maken op mijzelf. Ik raakte op dat moment meer geïnteresseerd in de Drag City scene, dingen uit Chicago als Flying Saucer Attack en Palace Brothers. Toen ik me realiseerde dat ik nooit het geluid van een band zou kunnen bereiken aangezien ik niet echt goed een instrument beheers, begon ik meer en meer te experimenteren met effectenpedaaltjes. En op die manier ontdekte ik andere muziek als Aphex Twin, Björk, Tricky, … Evidente namen, maar ze brachten me er toe om met computers te gaan werken. En dat leidde tot wat ik nu maak."
enola: Bij de instrumentale opener "The Young Machines" geef je als uitleg mee "inside your point and clicking industry, you overlooked the heart in me." Is dat een soort van commentaar op de soms nogal steriele Intelligent Dance Music-beweging?
Bianci: "Oh neen, dat was aan het adres van Tiger Style Records gericht, het label waar ik toen bij zat. Die wilden The Young Machines niet uitbrengen. Ze maakten deel uit van de firma In-Sound, een online platenwinkel, en dat zinnetje was een opgestoken middelvinger in hun richting: in plaats van een hele "diss"-song, schreef ik gewoon die kleine regels, die hen lieten weten ’laat maar, ik vind wel een nieuwe platenfirma’."
"Ik zat acht songs ver in de plaat toen ze me lieten weten dat ze het niet goed vonden. Maar aangezien ik ook wist dat ze gingen sluiten, besloot ik een nieuw label te zoeken."
enola: Her Space Holiday is het verhaal van een relatie, wordt wel eens beweerd.
Bianci: "Zo is het begonnen. Of is het op een bepaalde manier aan de man gebracht door de marketeers. Ik heb nogal de neiging om alles wat ik schrijf rond één persoon te doen draaien. Mensen laten je uiteindelijk echter toch in de steek, dus is het redelijk belachelijk om dat te doen. En zo begon het misschien wel als iets dat rond een relatie draaide, maar uiteindelijk, als je je realiseert dat ook dat eindigt, draait het gewoon rond mij."
enola: Je teksten zijn altijd heel direct. Meer dan eens heb ik het gevoel een dagboek te lezen. Is The Young Machines de neerslag van een moeilijke periode?
Bianci: "Een beetje wel. Het was een periode waarin één relatie afliep en ik iets met een ander meisje begon als een manier om daar over te raken. Ook mijn grootmoeder stierf in die periode. Het was nogal een verwarrende tijd: ik verloor op korte tijd mijn platencontract, een relatie liep af en een familielid stierf."
enola: "Meet The Pressure" doet me dan weer denken aan Eminem’s "Cleaning Out My Closet" in de manier waarop je afrekent met een kwaadwillige journalist.
Bianci: "Dat werd eigenlijk ook een beetje verkeerd begrepen. Tijdens die Engelse toer waarover dat artikel verscheen, werd er nogal vaak geschreven over hoe verlegen ik was. En dan schreef één kerel van de Melody Maker dat hij niet begreep hoe een nerd als ik zo’n knappe vriendin kon hebben als mijn toenmalig lief. Het leek me dan ook erg ironisch om als compleet verlegen nerd een echte diss-song te schrijven. Maar dat is dus fout gevallen: plots vonden mensen me verwaand, terwijl ik net zo’n vredelievende mens ben."
"Het was nogal hard wakker worden: het was het eerste artikel over mij in een belangrijk muziektijdschrift en dan schrijft die kerel zoiets. Dat werd dus persoonlijk. Misschien was het nogal kinderachtig om er op te reageren, maar ik heb die stap gezet. Die kerel is zijn job daar trouwens verloren, wij spelen nog. Dus dat is pas wraak."
enola: Vroeger ging je er van uit dat optredens geen goed idee waren voor jouw soort muziek. Vandaag speel je met een echte band. Wat heeft je van idee doen veranderen?
Bianci: "Vroeger was een optreden van Her Space Holiday gewoon ik en mijn vriendin die twee keyboards bespeelden. Een vreselijke ervaring, niet alleen voor het publiek, maar ook voor mij. Nu ik met een echte band speel, ik met bassist en drummer, is het een stuk beter: hoe goed of hoe slecht de show ook is, je kunt mekaar er tenminste doorheen sleuren. Het is een stuk gemakkelijker als je niet alleen op voorgeprogrammeerde dingen moet terugvallen."
"Er lopen nog altijd heel wat vooropgenomen stukken mee, maar als er iets fout loopt — en we hebben ons deel technische problemen gehad — kunnen we toch terugvallen op live gespeeld keyboard, bas en drum. En het is ook gewoon heel wat leuker om samen te spelen met vrienden dan alleen."
enola: In het begin maakte je ook wat naam als remixer, in die mate zelfs dat bij Home Is Where You Hang Yourself een tweede cd stak met een aantal van die remixen.
Bianci: "Ondertussen is het al jaren geleden dat ik nog een remix heb gemaakt. Die tweede cd bij Home Is Where You Hang Yourself was niet mijn idee, maar dat van mijn platenfirma. Er zijn immers maar een paar remixes waar ik echt blij mee ben, en als ik er nu op terugkijk was het erg voorbarig om daar iets van uit te brengen. Ze stammen immers uit de periode dat ik net wat opnamemateriaal had gekocht en er dingen mee uitprobeerde."
"In het begin kreeg ik die opdrachten via vrienden: Bright Eyes, Aspera Ad Astra en Duster, die zaten op hetzelfde label, waar we rond dezelfde periode begonnen. En de jobs voor Elastica en R.E.M. (Bianci remixte "I’ve Been High"): die kwamen plots gewoon op me af."
enola: Hoe kwam R.E.M. bij jou terecht?
Bianci: "Een vriend van me woont in Athens, Georgia waar R.E.M. vandaan komt en hij had geholpen bij het masteren van mijn plaat. Hij had de plaat aan Michael Stipe gegeven en plots belde die me op voor die remixopdracht. Het duurde een paar telefoongesprekken voor ik door had dat hij het was."
"Ik woonde bij mijn moeder in San Francisco in die periode en op een dag is hij overgevlogen en heb ik in de slaapkamer van mijn zus de zanglijn opgenomen. Ik was nogal zenuwachtig, maar mijn moeder heeft hem gewoon chips en salsasaus voorgezet. Hij is nogal nuchter over zulke toestanden, hij is dat gewoon. ’t Is een fijne kerel."
enola: Je zei ooit dat je al jaren dezelfde song schrijft en dat je stopt als je het gevoel hebt dat hij helemaal juist is. Heb je je definitieve song al geschreven?
Bianci: "Neen, want het verandert ook naarmate ik naar andere dingen luister. Maar wat ik bedoelde: als je een favoriete groep of plaat hebt, is er altijd één nummer dat het summum is, dat samenvat waar het om draait. Ik ken maar drie akkoorden, en ik zoek naar het nummer dat voor mij samenvat waar Her Space Holiday voor staat."
enola: Evolueert je muziek nu je met groep speelt? Weet je al welke richting de volgende plaat zal uitgaan?
Bianci: "The Young Machines was af voor ik met mijn groep samenspeelde, en het vooruitzicht met een trio op te treden schroefde de verwachtingen van de platenfirma op. Het leek me wel zinvol om een contrast te krijgen tussen het ingetogen karakter van de plaat en het energetische van de liveshow. Als de plaat ook zo stevig was geweest, zouden mensen niet meer verrast zijn."
"Ik weet nog niet goed hoe de volgende plaat gaat klinken: The Young Machines was de eerste plaat waarop ik ooit negatieve kritiek kreeg van de platenfirma. Omdat ze iets anders hadden verwacht. Dat werkte erg verwarrend en ik heb lang willen doen wat mensen wilden dat ik zou doen. Tot ik ergens in Spanje besloot dat ik de plaat wilde maken die ik wilde maken en als de platenfirma hem wil is dat goed. Als ze hem niet lusten, mij best: dan vind ik wel een ander label. Ik wil geen compromissen sluiten, je kunt toch nooit iedereen bevallen."
