The Beta Band is al enkele jaren druk bezig "the next big thing" te zijn. Ze krijgen onverdeeld juichende recensies, flink wat airplay en hun nummers luisteren menig soundtrack op. Toch wil het maar niet lukken. Heroes to Zeros is weer een geweldige plaat en u zou hem weer in groten getale moeten gaan kopen. U mag dat ook eindelijk eens gaan doén.
Indien dat nog niet eerder gebeurd is, kunnen we u volop aanraden om High Fidelity eens te zien: de ultieme film voor muziekliefhebbers en mensen die zich nogal eens afvragen hoe het andere geslacht ineen zit. Hoofdpersonage Rob baat met twee echte muzieknerds een platenwinkel uit. In een bepaalde scene wedt hij met de nerds dat hij binnen de tien minuten vijf albums van The Beta Band zal verkopen. Hij zet hun eerste The Three EP’s op en het magistrale "Dry The Rain" schalt door de winkel, waarop direct een van de klanten vraagt wat er precies opstaat en iets later met het CD’tje buiten wandelt.
Zo leerden wij de Beta Band kennen (de man in de winkel had het ook door: ’Aha, gij hebt zeker High Fidelity gezien.’) en we hebben het ons nog absoluut niet beklaagd. Sinds The Three EP’s zijn we intussen zeven jaar en drie nieuwe albums verder. De eerste van die drie, The Beta Band is absoluut te mijden, maar opvolger Hot Shots II en de nieuwe Heroes to Zeros verdienen ook een plaatsje in uw platenkast naast de inderhaast aangeschafte The Three EP’s. Nu goed, u wenst argumenten, dus die krijgt u ook.
The Beta Band knipt en plakt muziekjes van folk tot hiphop en van pop tot dance bijeen tot heerlijke pop-songs. Op "Rhododendron" combineren ze bijvoorbeeld een afstandse synthesizer, een orgeltje, een djembe en een muziekdoos tot twee minuten pure schoonheid (ja, zèlfs met een djembe). "Space"’ klinkt dan weer het meest als de psychedelische Beatles die ook een laptop ter beschikking hadden. "Liquid Bird" wordt gedragen door een gitaartje dat recht uit "Clocks" van Coldplay lijkt de komen, maar ze breken het open met strijkers, een powerchordje op zijn tijd en een hoop vreemde geluidjes. Neemt u het van ons aan: geweldig!
Voor albumopener en single "Assesment" lenen ze dan weer van U2 en David Bowie. Het is een loeier van een single en u hoort hem te kennen van de radio of uw hippere medemens. De Beta Banders citeren dus duchtig uit de popgeschiedenis maar doen er totaal hun eigen ding mee. In de meeste gevallen leidt dat tot plezierige, lichtjes vreemde popmuziek die na enkele beluisteringen onwillekeurig blijven hangen. Vroeger klonk de Beta Band nogal eens ongefocust, maar voor dit album namen ze producer Nigel Godrich (u kent hem van onder andere The Bends) onder de arm om het geheel toch wat te polijsten. Meefluiten is nog steeds niet eenvoudig, maar The Beta Band klonk mede dankzij de iets betere productie zelden zo catchy. Er is alleszins weinig betere muziek te bedenken om bij zomers weer, met de wind in de haren mee over een landelijk weggetje richting schoon vergezicht of geheim zandstand te rijden.
Uit goede bron vernamen we trouwens dat dit album beter is dan de nieuwe van die andere muziekjesknutselaar Badly Drawn Boy. Jaja, we zitten hier bij Goddeau niet om een boude uitspraak meer of minder verlegen.
