Twee jaar na het fraaie In Our Gun is Gomez aan haar eerste échte popplaat toe. Met Split The Difference keert Gomez haar veelzijdigheid in de richting van de britpop, iets wat tijdens Bring It On of Liquid Skin nog onmogelijk leek.
Wat is er gebeurd met het Gomez dat ooit nog als de meest onbritse band van het eiland werd aanzien? Op de twee eerste albums experimenteerde de band er lustig op los en het duurde tot het nog vrij recente In Our Gun voordat Gomez met deze gewoonte brak. De verschillende zangtalenten lieten reeds al die tijd ruimte over om creatief bezig te zijn, maar dat Gomez die creativiteit binnen een strakker popgeluid zou kunnen behouden leek ondenkbaar. Nochtans: de langere nummers uit de beginperiode ruimden plaats voor kortere gladdere songs en plots bleek Gomez de radiovriendelijkheid zelve.
Op Split The Difference wijkt Gomez nog meer van dat oerconcept af, terwijl de band zich blijft vasthouden aan de nieuw uitgevonden kort en krachtig formule. Denk echter niet dat Gomez geen Gomez meer is want deze groep klinkt nog altijd in de eerste plaats als zichzelf, al zou dat onvoorstelbaar zijn zonder overgangsalbum In Our Gun. Even onvoorstelbaar als een Kid A zonder voorganger OK Computer.
Dat Split The Difference voor velen de plotse aanleiding is om Gomez met The Beatles te gaan vergelijken is dan ook enkel en alleen het bewijs van haar groeiende populariteit, want die vergelijking lag op In Our Gun al even voor de hand als nu. Beluister In Our Gun gerust eens opnieuw en laat u daarbij zeker "Sound Of Sounds" en "Ballad Of Nice And Easy" opvallen. Op Split The Difference vertoont een song als "Sweet Virginia" uiteraard zéér veel gelijkenis met het allerbeste van The Beatles, maar Gomez tapt in de eerste plaats uit een véél breder vaatje dan dat.
"Silence" is bijvoorbeeld een song die perfect naast "Song 2" van Blur kan staan terwijl het met electronica volgepompte "We Don’t Know Where We Are Going" perfect Think Tank kan aanvullen. Nummers als ’’Me, You And Everybody" en "Catch Me Up" putten dan weer kracht uit de lichtere country en blues terwijl "Where Ya Going?" onder meer door haar vocalen geen stevigere brug met Pearl Jam zou kunnen slaan.
Ondanks al deze popfranjes beschikt Gomez nog altijd over haar eigen ondefinieerbare geluid. Laat een willekeurig persoon eerst naar Bring It On luisteren en confronteer hem dan met Split The Difference: geen haar op z’n hoofd zal eraan twijfelen dat hij twee keer dezelfde band hoort! Gomez gaat met het grootste gemak een teleurstellend vierde album uit de weg en tekent zich af als een blijver die geen genoegen neemt met middelmatigheid. Met Split The Difference heeft Gomez een test doorstaan die enkel en alleen de Groten zouden doorstaan.
