Meneer Zakk Wylde is geen kleintje binnen de wereld van lange haren en fikse gitaren. Als één van de boegbeelden van de Gibson Les Paul-gitaarreeks, prominent lid van de Ozzy Osbourne begeleidingsband, en veelvuldig studiogast van diverse bands, is de boombrede gitarist vooral in de States een hard rock-boegbeeld. Hangover Music Vol. VI is het verrassende nieuwe album van Zakk en zijn Black Label Society.
De vorige Black Label Society-albums bestonden stuk voor stuk uit brokjes smakelijke zware gitaarriffs, snijdende solo’s, drammende drums, en plompe bassen, kortom: soepele metal met weerhaken, sommige nummers al wat meer dan andere. Ze hadden echter last van één groot zeer dat overproductie heet. De beste Black Label-release uit de collectie was dan ook uit het BLS-live-album, samen met de Boozed Broozed & Broken-Boned live-dvd. Twee vurig bespeelde gitaren doen het immers zoveel beter dan een hele verzameling over elkaar.
Hangover Music Vol. VI gaat echter de semi-akoestische toer op en is in die zin een opvolger van Wyldes solo-album Book of Shadows en de bonusdisc bij het live-album Alcohol Fueled Brewtality. Weg zijn de oerzware gitaren, de riffs from hell en het drumgeweld. In de plaats krijgen we een bescheiden plaat waarbij de elektrische gitaar hoofdzakelijk op de achtergrond blijft, een occasionele piano zijn plek vindt, en Zakks stem die meer dan ooit de belangrijkste rol opeist, met verve overigens.
Dat alles levert een handvol aardige nummers op, zoals bijvoorbeeld opener "Crazy or High" en "Queen of Sorrow", de nummer twee. Wylde brengt deuntjes van typische Southern States-makelij, en af en toe scheert de plugged Les Paul als een militaire jet de nummers de turbulentie in. Het hoogtepunt van het album is "Steppin’ Stone" dat met een aanstekelijke baslijn en een nog smulklaarder refrein dagen in de oren blijft hangen.
Tussen andere leuke beestjes zoals "Won’t Find It Here", "Takillya (Estyabon)" – met aardige ’Spaanse’ intro – en "Damage is Done" zitten echter ook een aantal matige tussendoortjes zoals "Yesterday, Today, Tomorrow", "She Deserves a Free Ride (Val’s Song)", "Woman Don’t Cry" die in meer of mindere mate spanning missen. Het is bijzonder spijtig dat we Wyldes tribuut aan Layne Staley, "Layne", aan dat lijstje moeten toevoegen, samen met de ongelooflijk pathetische cover van "A Whiter Shade of Pale".
Hangover Music Vol. VI meandert af en toe wat richtingloos tussen verrassend sterke acoustics en minder sterke nummers die vermoedelijk ook in een elektrisch arrangement niet zouden overleven, en dat is spijtig. Dat Zakk Wylde en zijn Black Label Society aardige muzikanten zijn, staat immers buiten kijf. Nu we het akoestisch weer gehad hebben, mag Wylde voor ons volgende keer opnieuw lekker scheuren.
