Het was een beetje voorspelbaar, natuurlijk, dat na een eerder
rimpelloos 2003, de grote kanonnen dit jaar het grof geschut gingen
bovenhalen. Eén van die Dikke Be(r)ta’s is The Beta Band, de
Schotse groep die in 1998 boven water kwam met ‘The 3 E.P.’s’, een
jaar later gevolgd door hun titelloze, officiële cd-debuut. De drie
e.p.’s (geproducet door Nick McCabe van The Verve) lieten al een
band horen die tuk was op de krautrock en de progressive rock van
de jaren ’70, maar ook niet vies was van een stevige scheut dub en
ambient. Soms was het een beetje té, de reden allicht waarom ikzelf
de debuut-cd nooit in één keer heb weten te consumeren. Overdaad
schaadt, dat beseften de heren naderhand ook zelf, en ze voelden
zich dan ook niet te beroerd ‘The Beta Band’ te omschrijven als
“regelrechte shit”. De opvolger, ‘Hot Shots II’, betekende evenwel
geen stijlbreuk, maar de groep leerde wel haar eigen creativiteit
wat aan de leiband te houden met een overzichtelijker, aangenamer
album als gevolg.
Deze ‘Heroes to Zeros’ zal waarschijnlijk geen megaseller worden,
toch denk ik dat de echte muziekliefhebber en de “vakpers” de groep
na deze plaat voor heel lange tijd liefdevol in de armen zal
sluiten. Dit is zonder meer het beste wat de band ooit op plaat
heeft gezet. Meer dan ooit songgericht, met knappe arrangementen en
heel veel aandacht voor details en sfeer, is dit een waar festijn
voor de liefhebbers van gelaagde, gewaagde, melodieuze,
avontuurlijke pop. De muziek op ‘Heroes to Zeros’ klinkt tijdloos.
Laat deze plaat beluisteren aan een dertig jaar oudere oom, en die
begint zich af te vragen welke obscure Beach Boys-elpee hij
destijds heeft gemist. Je oudere neef, die ex-hippie die nog steeds
voor de groenen stemt, zal je waarschijnlijk met tranen in de ogen
(ààààh, dat jeugdsentiment) vertellen over de hoogdagen van de
geitenwollensokkenrock uit de ’70’s. Je eigenste moeder, zelf ook
een hippe bird in haar jonge jaren, zal je stiekem haar
glamrockplaten doorspelen…
Natuurlijk is niet alles aan deze cd retro. Het gros van de songs
wortelt stevig in de traditie van de ’60’s en ’70’s, maar klinkt
nergens gedateerd. Bovendien willen we niemand afschrikken door te
zeggen dat heel deze cd een nogal mellow, psychedelische en
slaapverwekkende bedoening zou zijn, want onze jongens houden
gelukkig de vaart erin door af en toe stevig rockend uit de hoek te
komen.
Knappe, complete plaat, met andere woorden, of om het met een
idiote woordspeling te zeggen: vier Schotten in de roos!
