F-Com, een erg leuk label uit Parijs, begint ten huize Markus
Niementhaler zo’n beetje een streepje voor te hebben op zijn Franse
collega’s. De afgelopen maanden verschenen er heel wat fijne,
Franse techno- en elektroschijfjes, en die waren bijna allemaal
uitgegeven op F-Com (ofte de stal van boer Laurent Garnier). Leuke
bijkomstigheid: in de cd-hoesjes zitten steeds een spaarkaart en
een spaarzegel; wanneer je vier zegeltjes hebt, mag je je kaart
opsturen en mag je op de site een cadeautje uitkiezen.
Maar ook met de muziek die ze de wereld insturen, weten de
Parisiens ons te verwennen. Nadat ze een paar jaar geleden enkele
beloftevolle artiesten wisten te strikken die meteen een erg
succesvol debuutalbum op de markt gooiden, is nu het moment van de
waarheid aangebroken: de Moeilijke Tweede CD, die meer nog dan een
debuutplaat, beslissend kan zijn voor het verdere verloop van je
carrière.
De Youngsters hoeven zich wat ons betreft geen zorgen te maken over
de toekomst. Zij hebben immers een aardig vervolgje gebreid aan hun
kraker uit 2001, ‘Lemonorange’. ‘The Army of 1-0’ is echter niet
zomaar een doorslagje van zijn voorganger, het is een gevarieerd
album geworden van twee eclectische artiesten, die maar al te goed
weten dat de “Techno is dood!”-kreten dezer dagen niet van de lucht
zijn. Ze hebben de tijdsspanne tussen de twee releases dan ook niet
met oogkleppen op en oordoppen in rondgelopen, maar hebben geleerd
dat een kop koffie met een cognacske nog altijd beter afsmaakt dan
één zonder. Vandaar dan ook dat ze hun loepzuivere, trefzekere
technobeats deze keer wat aangelengd en verrijkt hebben met
elementen uit andere (dance)genres, als daar zijn ambient,
elektronica en breakbeat.
Klepper van dienst (maar raar genoeg niet geheel representatief
voor de rest van de muziek op deze plaat) is de puike single
“Place, Race & Face”, die ons – zonder tegenspraak te dulden –
naar de dansvloer toezuigt. Maar ook bij ‘Confidential Musique’ en
‘Southern Sulfuric’ is het moeilijk stilzitten. De mooiste tracks
op dit gevarieerde (en daarom misschien net iets te wisselvallige)
album zijn ‘Raspberry Fields’, Mellotron’, ‘The Pink Sox’ en ‘Café
de la Poste’. Mooi zo!
