Na heel wat problemen toverde het Waalse Monsoon een sterk debuutalbum tevoorschijn én speelde het voor een enthousiast publiek op Marktrock. Goddeau trok naar Leuven, en polste in bedroevend slecht Frans naar het hoe en waarom van hun succes in Vlaanderen. "De Vlaamse media hebben meer aandacht voor ons." Nu hoort u het ook eens van een ander.
enola: Jullie hebben elkaar vrij toevallig ontmoet in Brussel. Vertel.
Joël Grignard: "We zaten indertijd samen op school in Charleroi en tien jaar later liepen we elkaar per toeval tegen het lijf in een Brussels café. Delphine vertelde me dat ze zangeres was en ik zei haar dat ik muzikant was. Et voilà. Een tijd nadien hebben we opnieuw afgesproken en is Monsoon ontstaan. Op muzikaal vlak klikte het echter niet meteen. Delphine hield meer van blues en dergelijke. Het heeft toch enkele maanden geduurd voordat we echt op dezelfde golflengte zaten."
enola: Jullie hebben het rockconcours van Verdur gewonnen en zijn daarna naar Canada getrokken. Hoe waren de reacties daar?
Delphine Gardin: "Een beetje tot onze eigen verbazing kregen we daar een heel positief onthaal. Onze muziek viel goed in de smaak en we hebben een live set kunnen spelen op de radio. Alleen begrepen ze niet goed waarom we als Franstalige groep in het Engels zongen. De Franstalige gemeenschap daar is omringd door de invloed van de Verenigde Staten en probeert zoveel mogelijk de eigen taal en cultuur in stand te houden. Maar ik zing in het Engels omdat ik van die taal hou. Het is een heel muzikale taal."
Grignard:(lacht) "Geloof het of niet, maar het is voor Delphine nooit een probleem geweest om accentloos te zingen. Ze slaagt er heel gemakkelijk in klanken te assimileren."
enola: Klopt het dat jullie in Amsterdam opgetreden hebben met PJ Harvey?
Gardin: "Dat is een misverstand dat op de een of andere manier een eigen leven is gaan leiden. We hebben helemaal niet met haar opgetreden. Na haar show hebben we wel een showcase gedaan in een zaal daarboven. Naar het schijnt is ze wel even komen kijken. Jammer genoeg weten we niet wat ze ervan vond, want tegen het einde van ons optreden, zat ze al weer op de bus."
enola: Je manier van zingen doet erg bezwerend aan bij momenten.
Gardin: "Zo ben ik nu eenmaal geboren. (lacht) Ik probeer zoveel mogelijk van mijn karakter, van wie ik ben, in het zingen te leggen. Misschien is het net die extreme uitdrukking van emotie die de mensen bevalt in onze muziek."
enola: Jullie hebben heel wat problemen gehad om jullie album te lanceren. Het label waarbij de plaat oorspronkelijk zou verschijnen, Les Enfants Terribles, werd opgedoekt. Heb je nooit gedacht aan opgeven?
Grignard:(categoriek) "Jamais! En ik ben vastbesloten snel een nieuw album uitt te brengen: in april of mei 2004 moet het af zijn. Er is al heel wat materiaal voorhanden. Veel meer dan het eerste album, wordt dit een plaat van de hele groep. Er zitten ideeën in van de violiste, van Delphine…"
Gardin: "Op de eerste plaat komt de muziek echt volledig van Joël."
enola: Veel artiesten zijn van mening dat de tweede plaat het moeilijkst is omdat je moet bevestigen. Ben je het daar mee eens?
Gardin: "Voor mij is het tweede album zeker niet moeilijker dan het eerste, vooral omdat we al veel materiaal klaar hebben. Goed, na de positieve kritieken op de eerste plaat wordt er iets van ons verwacht, maar kritieken zijn altijd relatief. Uiteindelijk maken we toch gewoon de muziek die we willen maken. Bovendien hebben we ook een aantal negatieve opmerkingen gekregen: onze muziek was te lang, te complex, er was geen single… Maar dat neemt de motivatie niet weg om gewoon te blijven doorgaan."
enola: Slaag je er in om nog iets van je eigen emoties in een nummer onder te brengen als je samen met een ander muziek maakt?
Grignard: "Het vergt natuurlijk heel wat onderhandelingen en discussie, maar het gaat erom een compromis te sluiten zonder dat de persoonlijke inbreng verloren gaat. En daar slagen we meestal wonderwel in."
Gardin: "Communicatie is uiterst belangrijk. Onze inspiratie komt voort uit onze persoonlijke gevoelens, dus is het belangrijk dat we dat aspect kunnen vasthouden. Daarin zit net de kracht van de muziek. Maar we zoeken altijd naar een synthese waarin we ons allebei kunnen vinden. Onze verschillende invloeden vermengen zich tot we een vloeiend geheel krijgen. Het geheel is meer dan de som van de delen."
enola: Jullie worden soms vergeleken met Hooverphonic. Terecht?
Gardin: "Hooverphonic is een sterke groep, maar ik denk dat de vergelijking niet echt opgaat. Ze klinken veel netter, meer gepolijst. Er gaat niet dezelfde energie uit van hun muziek. Wij hebben een veel agressievere sound met heel vaak scherpe randjes."
Grignard: "Misschien komt de vergelijking voort uit het feit dat Hooverphonic oorspronkelijk triphop maakte en wij ook wel een aantal dergelijke nummers hebben. Maar eigenlijk is dat maar een kleine fractie van onze muziek."
enola: Hebben jullie in Wallonië zelf ook succes?
Grignard: "Niet echt. In Wallonië is er veel minder belangstelling voor dit soort muziek. In Vlaanderen is er ook een heel uitgebreide media die aandacht schenkt aan alternatieve muziek, terwijl dat in Wallonië uiterst beperkt is."
Gardin: "De Vlaamse media steunen de Belgische groepen ook veel meer. Ze schenken er aandacht aan, ongeacht of het Vlaamse, dan wel Waalse groepen betreft. Zo omschreef de Waalse pers ons als een loutere hybride tussen PJ Harvey en Portishead, terwijl we toch een heel persoonlijke sound hebben. Ook al zijn we dan beïnvloed door die bands."
enola: Misschien ligt dat aan het feit dat de alternatieve muziek in Wallonië nog echt underground is?
Gardin: "Inderdaad. In Vlaanderen krijgen alternatieve bands veel ruimte en gebeurt er veel rond. Terwijl alternatieve projecten in Wallonië sowieso weinig krediet krijgen, als er al iets gebeurt."
enola: Delphine, je houdt wel van extravagante podiumoutfits, niet?
Gardin: "Ik geniet ervan om me extravagant te kleden en op te maken met veel glitters en dergelijke. Ik hou van werken met beelden, met spektakel… Theater, zeg maar. Het zou voor ons wel niet echt realistisch zijn om op dit moment net als Venus met een echte setdesigner te gaan werken, maar het visuele aspect van een optreden boeit me enorm. Voor mij moet elk optreden een spektakel zijn.
Grignard: "Op dit moment beschikken we simpelweg ook niet over de mogelijkheden daartoe, daar zijn teveel mensen voor nodig zijn en in veel zalen is er gewoon geen infrastructuur voor.
enola: Verkies je grote festivals of kleine zalen om op te treden?
Grignard: "Zelf hou ik meer van intiemere optredens. Natuurlijk is het leuk om voor een mensenmassa te spelen op een festival, maar onze meest memorabele concerten hadden plaats in kleinere zalen."
Gardin: "Onze muziek is vaak vrij somber. Daarom komt ze, net als blues overigens, in kleinere ruimten beter tot haar recht."
