Terwijl de meeste van mijn leeftijdsgenoten eind jaren tachtig
dweepten met de new beat van de Confetti’s, ontdekte ik op
veertienjarige leeftijd in de platencollectie van mijn pa ‘Look
Sharp’, het debuut van Joe Jackson & Band uit 1979. Dankzij die
plaat begon ik toen aan een muzikale ontdekkingstocht die vandaag
nog steeds niet afgelopen is. ‘Look Sharp’ deed me immers beseffen
dat er méér en bétere muziek te ontdekken valt dan de mainstream
muziek die de radio voorschrijft. Zo leerde ik via Joe Jackson ook
het oeuvre van John Hiatt, The Jam, The Police, Velvet Underground
en vooral die andere postpunker Elvis Costello kennen. Achteraf
bekeken, vertonen de muzikale carrières van Elvis Costello en Joe
Jackson tot vandaag zelfs best heel wat overeenkomsten. Vorig jaar
maakte Elvis Costello, na talloze experimentele muzikale projecten,
met ‘When I Was Cruel’ eindelijk nog eens een echte rockplaat en nu
onderneemt Joe Jackson met deze ‘Volume IV’ dezelfde carrièremove.
Bij Jackson duurde het in vergelijking met Costello echter wel wat
langer eer het belletje begon te rinkelen. Want na de eerste drie
platen van de Joe Jackson Band bracht Jackson als soloartiest heel
wat wisselvallige platen uit waarop het leek alsof het experiment
primeerde op de melodie. Liefst meer dan twintig jaar na ‘Beat
Crazy’ is er dus nu eindelijk deze vierde Joe Jackson Band-plaat.
‘Volume IV’ herenigt de originele leden van de eerste drie platen
en na een eerste beluistering is je indruk dat het lijkt alsof de
tijd is blijven stilstaan. Deze ‘Volume IV’ bewijst hiermee dan ook
dat de tijd geen vat heeft op de muzikale chemie tussen
groepsleden. Toch moet je na een paar luisterbeurten constateren
dat Jackson nooit deze nieuwe songs had kunnen maken zonder de
muzikale bagage die hij verzamelde middels zijn experimentele
platen als solo-artiest. Die muzikale ervaring heeft Jackson dan
ook hoorbaar in de songs van ‘Volume IV’ gestopt. Wie na het
voorgaande denkt dat ‘Volume 4’ wellicht als een routineklus
klinkt, denkt verkeerd. Het spelplezier spat immers van de plaat en
wat we te horen krijgen zijn niets minder dan elf evenwaardige
perfecte popsongs. Even denk je zelfs John Lennon te herkennen in
de pure popparel ‘Still Alive’ of een geïnspireerde Billy Joel in
het op een heerlijke pianomelodie drijvende ‘Chrome’. En ‘Thugs ‘r’
Us’ moet zowat het beste skanummer zijn dat we sinds Madness
gehoord hebben. Ook hedendaagse jazzcoryfeeën als Norah Jones en
Diana Krall krijgen het nakijken in het fantastische up-tempo
jazznummer ‘Fairy Dust’. En een mierzoete ballad als ‘Love At First
Light’ zou in de handen van een non-talent als Bryan Adams wellicht
een wereldhit worden. ‘Little Bit Stupid’ is dan weer vintage
Jackson, en herinnert aldus ook aan het beste van Costello. En zo
valt er over ieder nummer op deze uitstekende cd wel wat te zeggen.
Maar u heeft het natuurlijk al lang begrepen: ‘Volume IV’ is
namelijk niets minder dan een lekkere ouderwetse poprock-klassieker
in spe.
