We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is het er: het
debuut van Tom Van Laere alias Admiral Freebee. Het moet van
Novastar geleden zijn dat er zo reikhalzend naar een Belgisch
debuut werd uitgekeken. De torenhoge verwachtingen stapelden zich
bijgevolg op en dan is de kans op een teleurstelling natuurlijk
groot. Dit worst case scenario dient zich gelukkig niet aan, want
‘Admiral Freebee’ is, net als het Novastar debuut indertijd, een
droomstart. Tom Van Laere komt eerst nog wat schoorvoetend
binnengewandeld met het akoestische, ingetogen begin van ‘Get Out
of Town’. Tot plots, halverwege de song, de admiraal zijn
innerlijke duivels ontbindt middels een storm van rollende drums,
ziedende gitaren en vocalen waarin de geest van Kurt Cobain
rondwaart. Tom Van Laere wil immers als Admiral Freebee “the
Hollywood part of town” ontvluchten, “cause it’s a bad town for
rock ’n roll”. En inderdaad, uit de overige elf songs blijkt
Brasschaat veel te klein voor het ongelooflijk exceptionele talent
dat Tom Van Laere is. Een talent dat veel gelijkenissen vertoont
met dat van een Neil Young of een Bob Dylan, niet toevallig Van
Laere’s grote voorbeelden. Stilistisch leunt Tom Van Laere echter
nog het meest aan bij alt-countryrockers Steve Earle en Shawn
Mullins, niet toevallig net als Van Laere Kerouac-adepten. Na het
razende slot van ‘Get Out of Town’ grijpt Van Laere terug naar de
akoestische gitaar en schudt zodoende achteloos een eerste
wereldsong uit z’n mouw. ‘Rags ’n Run’ is dan ook niets minder dan
wat ‘The Loner’ indertijd voor Neil Young betekende: een
persoonlijk statement, een soort beginselverklaring. Vervolgens
tovert Van Laere een verschroeiende moordriff uit z’n elektrische
gitaar waarop het machtige, naar Neil Youngs ‘Like a Hurricane’
ruikende, ‘Ever Present’ gebouwd wordt. We zijn dan nog maar vier
nummers ver en we hebben al drie wereldsongs gehoord. En the best
is yet to come, want bij song nummer vijf is het alweer raak. Het
miniatuurtje ‘There’s a Road (Noorderlaan)’ is namelijk net zo
bedrieglijk simpel als ‘Yesterday’ dat ooit was. En kijk wat er van
die song geworden is. Maar voor we goed en wel bekomen zijn van
zoveel moois, neemt Van Laere ons even later zelf de woorden uit de
mond. Want net voor we het kunnen uitroepen, trekt Van Laere zelf
de conclusie ‘Admiral for President’ in alweer een wereldsong.
Alleen: Van Laere roept het niet uit; hij komt het met de cool van
Bavo Claes terloops even melden als ware het een doodgewoon
nieuwsbericht. Maar het absolute hoogtepunt bewaart Admiral Freebee
tot het einde van de plaat. Bij het horen van het afschuwelijk
mooie ‘Alibies’ gaan de nekharen namelijk spontaan in rijen van
drie omhoog staan. “It’s a bad year for rock ’n roll” besluit
Admiral Freebee tenslotte. Hoezo, a bad year for rock ’n roll?
Dankzij dit hemelse debuut is dit prille rockjaar nu reeds
geslaagd! De reden waarom we dit debuut dan geen vijf sterren
geven? ‘I Got Love’ en ‘Einstein Brain’ lijken wel opzettelijk op
de plaat gezet; alsof Admiral Freebee anders bang was meteen met
een perfecte plaat te debuteren. En hoewel deze beide songs
inmiddels al livekrakers zijn; op plaat in de huiskamer hebben ze
lang niet de zeggingskracht als in een concertzaal. Ons heeft
Admiral Freebee dan echter al lang overtuigd, nu u nog!
