De platenmaatschappij van de New Yorkse band Botanica, Checkered Past Records, ging onlangs failliet en zorgde ervoor dat hun nieuwste album With All Seven Fingers nooit officieel is uitgebracht in hun thuisbasis Amerika. In Europa gaat het hen iets beter voor de wind en is hun cd wel verschenen. In november beginnen ze aan hun derde Europese tour. Goddeau ging eens een kijkje nemen in de donkere ziel van frontman en zanger Paul Wallfisch.
enola: First things first, wie of wat zijn Botanica eigenlijk?
Paul Wallfisch: "Botanica is ongeveer drie jaar geleden in Los Angeles ontstaan. Ik had daar een opnamestudio waar ik samen met een aantal vrienden opnames maakte voor verschillende bands, waaronder Love & Rockets. Na ongeveer één jaar had ik al een hele reeks songs opgenomen en die vormden Malediction, ons eerste album als Botanica (1999, Checkered Past Records). Op dat moment werd ik bijgestaan door Ivan Knight op drums en Abby Travis (Elastica, Beck, KMFDM) aan de basgitaar. Abby speelde vroeger nog bas in mijn vroegere band, Paul Wallfisch & His Band en Ivan speelde ook op mijn solo album dat in 1995 verscheen. Zij hadden allebei zoveel bijgedragen tot die opnames — en we wilden ook samen gaan touren — dus gaven we het ding maar een naam. En om eerlijk te zijn was ik mijn eigen naam kotsbeu. Oorspronkelijk bestond de band dus uit mezelf, Ivan en Abby. Verschillende gitaristen kwamen en gingen. Toen we begonnen te touren, kwamen Oren Kaplan (Firewater) en Kid Congo Powers (ex-Bad Seeds, Gun Club of the Cramps) erbij. Kid en Oren wonen in New York en nadat ook ik terug verhuisde naar New York, werd het gewoon veel te ingewikkeld en te duur voor Abby en Ivan. Christian Bongers, een oude vriend van mij, speelt nu bas en Matt Flynn nam het drumwerk voor zijn rekening. Ze hebben bovendien nog jaren samen gespeeld in Page Hamilton, wat vroeger Helmet was. Dat is de bezetting van de huidige band en ik denk wel dat het nog een hele tijd zo zal blijven."
enola: De naam "Botanica" doet ons eerlijk gezegd eerder aan een plantentuin of bloemenwinkel denken dan aan een band. Hebben jullie voor alle duidelijkheid jullie website dan maar "botanica is a band" gedoopt of zit er iets anders achter?
Wallfisch: "Ja, ik weet het, het doet je inderdaad denken aan planten etc. Maar we hebben niet echt een kalmerend effect. Botanica is eigenlijk een merkwaardig Amerikaans fenomeen. In elke grote stad in America, maar voornamelijk in L.A. en New York, zijn er overal "Botanicas". Dat zijn een soort voo-doo apothekers, leveranciers van zogezegde religieuze toebehoren, toverformules, toverdrankjes, iconen … van over de hele wereld, maar voornamelijk uit Zuid-Amerika. Een beetje donker en mysterieus maar mooi, zoals Botanica!"
"Om op de naam van onze website terug te komen: "Botanica.com" was jammer genoeg al genomen (door, jawel, een bloemenwinkel). "Botanica is a band" is eigenlijk een soort inside joke. Het verwijst naar "Blondie is a group", wat hun slogan was destijds. Frankie Infante (ex-Blondie) speelde gitaar bij twee liedjes op onze debuut-cd, vandaar eigenlijk."
enola: Het eerste wat we dachten bij het beluisteren van With All Seven Fingers was: wat een diversiteit! Een wals ("The Waltz"), echte rock ’n roll ("Pray"), duistere en onheilspellende songs ("Diseases" en "Complicated Life"). Vanwaar komen al die verschillende invloeden?
Wallfisch: "Eigenlijk vind ik dat dit album iets minder eclectisch is dan ons debuut, Malediction. Maar we willen eigenlijk geen album maken met allemaal gelijkaardige liedjes. Op dit album is er veel meer samenhang, ook al gebruiken we verschillende stijlen. We spelen ook meer samen als een band, dat hoor je ook. De klank is meer omlijnd en veel rijker dan op Malediction. "Pray" steekt er inderdaad wat bovenuit, maar ik laat de teugels graag eens los. En Matt is ook zo’n schitterende rockdrummer. Bovendien gaat dit nummer over mensen die me echt razend maken, ik moet het gewoon uitschreeuwen. Ik word door zoveel verschillende dingen beïnvloed… Op muzikaal vlak hebben vooral The Kinks een zeer belangrijke rol gespeeld voor mij, maar ook Bob Dylan, The Sex Pistols, Willie Dixon, The Velvet Underground en The Dead Boys betekenen zeer veel voor mij. Filmregisseurs (Kubrick, Godard, Welles, Wenders) en kunstenaars zoals de Italiaanse beeldhouwer Giacometti zijn eveneens belangrijke invloeden. Eigenlijk word ik beïnvloed door alles wat er rondom mij gebeurt."
enola: Maar hoe zou je jullie muziek dan omschrijven? Jullie zijn niet echt makkelijk in een bepaald hokje te plaatsen.
Wallfisch: "In Amerika zaten we bij het label Checkered Past Records en daarom worden we vaak geassocieerd met het "Americana" fenomeen. Omdat we regelmatig gebruik maken van gastmuzikanten, klasseren ze ons soms ook bij de ‘goths’. Lou Reed heeft het ooit eens mooi samengevat. Hij zei dat hij popmuziek voor volwassenen wou maken. Daarin kan ik me wel vinden en ik denk dat we het als band ook wel eens zijn met hem. En tot slot zou ik ons omschrijven als "onbeschrijflijk" — op een heel herkenbare manier dan toch."
enola: De teksten van jullie liedjes lopen niet echt over van vreugde of optimisme. "Weeping in bed I lie about the incision (Complicated Life) Suicide is painless, suicide is slow, I’ve perfected the technique, let’s go go go (Let’s go), Left for dead and nobody mourned ("Giacometti Hound")…" Is het leven echt zo’n hel?
Wallfisch: "Geluk of vreugde en optimisme zijn twee heel verschillende dingen. Maar ik ben wel een optimist — of moet ik zeggen een dromer? Ik denk dat je vandaag de dag wel een optimist moet zijn, zoniet dan sta je op de rand van zelfmoord. Eigenlijk zijn we wel heel gelukkig. We voelen ons erg bevoordeeld, want wij mogen doen wat we graag doen, en dat is iets wat niet vanzelfsprekend is. Vele mensen haten wat ze doen en dat is toch heel tragisch. De algemene welvaart en technologische ontwikkeling zijn op een punt gekomen waarop de mensen zouden moeten kunnen doen wat ze graag doen…"
"Maar terug naar je vraag nu… Ik ben misschien wel ietwat depressief ingesteld, de gewoonlijke ups en downs. Ik heb momenten waarop ik erg depressief, wanhopig en kwaad ben. Die gevoelens kan ik gelukkig uiten in mijn muziek en mijn teksten. Mijn verantwoordelijkheid als een vader weegt ook zeer zwaar. Dat is iets waar ik steeds meer aandacht aan besteed en ik begrijp nu eindelijk de problemen die mijn eigen vader had. Daar komt dan nog eens bij dat — hoewel we geen politieke band zijn — elke vorm van interactie nu beschouwd wordt als een politiek statement. Zeker op dit moment is het belangrijk om een soort politieke boodschap mee te geven aan het publiek, hoe subtiel ook. Als Amerikaan, vind ik dat we er nog een extra verantwoordelijkheid hebben bij gekregen. Ik vind het persoonlijk heel belangrijk om de mensen te laten weten dat niet iedereen hier het eens is met het misdadig beleid van onze zogezegde "leider". Hij staat echt op de rand van een staatsgreep en gijzelt onze "democratie". Als je het zo bekijkt dan is er inderdaad weinig vreugde te bespeuren in onze wereld… Oh ja, we gaan onze tour trouwens Terrorism Tour 2002 noemen."
enola: De voorbije zomer stond jij in de club van het Pukkelpop-festival, niet met Botanica maar wel met Firewater als toetsenist. Firewater is eveneens een band uit New York. Naast Firewater waren ook Interpol, Custom, Rival Schools, The Yeah Yeah Yeahs en Liars uit New York afkomstig. Het had bijna iets weg van een New Yorkse invasie. De "New York scene" blijkt weer vol leven te zijn.
Wallfisch: "Het is over het algemeen een periode van overgang, zowel op cultureel als op politiek gebied en niet alleen in New York of Amerika, maar in de hele wereld. De New Yorkse scène is altijd wel ‘levend’ geweest, maar nu is er inderdaad weer een heropleving van rockbandjes. Het spijtige aan deze hele zaak is dat ze zo retro zijn. Sommige zijn wel ok, maar er is een veel interessantere scène aanwezig in New York met veel originelere, donkere en sombere bands. Hun muziek is veel meer volwassen en ze gebruiken invloeden uit de rockscene van de jaren negentig. Ik heb het dan over band zoals Calla, Bee & Flower, Flux Information Sciences, Big Lazy, Angels of Light etc. Interpol is inderdaad ook één van de betere nieuwe bandjes. Maar ik vind dat ze niet echt meer hebben dan een eigen sfeer, en fantastische kleren."
Christian Bongers: "Interpol is wel fantastisch! Hun nieuw album Turn on the bright lights is heel goed."
Wallfisch: "Tja, smaken verschillen… The Yeah Yeah Yeahs zouden het best nog eens kunnen maken. Karen is fantastisch en Nick ook trouwens. Maar eigenlijk brengt niemand iets nieuws op de markt. Ook Botanica niet hoor! Maar ik denk wel dat we een unieke synthese kunnen bieden van de verschillende invloeden die op dit moment in New York aanwezig zijn. We schrikken er trouwens ook niet voor terug om epische muziek te maken dat nog steeds rockt zonder al te veel cynisme en nostalgie."
enola: Je bent wel een bezige bij. Je bent nog maar net terug van een Europese tour met Firewater en binnenkort vertrek je weer met Botanica, eerst door de US en dan door Europa. Tussendoor speel je nog hier en daar piano voor andere muzikanten, je bent producer en je schrijft filmmuziek. Hoe kan je dat allemaal combineren?
Wallfisch: "Ik moet bezig blijven, anders word ik gek. Ik werk doodgraag met verschillende mensen, zeker als producer. Je leert (en steelt) van iedereen wel iets interessants. Ik heb net een cd opgenomen met Sally Norvell (ex-zangeres van Congo Norvell, kc), het album heet Chocking Victim. Het is een soort jazzy, modern cabaret album geworden, echt iets heel speciaals. Maar moest ik meer tijd en geld hebben, dan zou het leuk zijn om wat meer tijd aan Botanica te besteden. Het ligt me het nauwst aan het hart, maar we zijn allemaal bezig met andere projecten naast Botanica. Onze drummer, Matt, bijvoorbeeld, speelt nu ook bij de B52s! Maar als we samenkomen en we beginnen te spelen dan voelt het allemaal heel erg natuurlijk aan. Ik hoop echt dat we deze winter ons derde album kunnen afwerken."
enola: Al enig idee hoe de nieuwe Europese tour er zal uitzien? Zullen jullie voorprogramma’s doen of worden jullie zelf de hoofdact deze keer?
Wallfisch: "Onze tour begint op 5 november in Berlijn. We gaan door Duitsland, Italië, Zwitserland en Oostenrijk trekken. Jammer genoeg zullen we deze keer niet in België spelen, heel misschien zal het nog lukken. Maar het is dus nog niet zeker, volgende keer staan we er zeker! Deze keer zijn we voornamelijk de hoofdact en zullen we bijna twee uur spelen. We gaan ook een paar keer als voorprogramma spelen van een fantastische band, Gallon Drunk. Dat zie ik echt wel zitten. Er zullen deze keer zeker en vast veel nieuwe songs gespeeld worden en we hebben ook nog een verrassing mee. Het publiek mag zich dus verwachten aan een unieke ervaring en zeer interessante merchandise. We kunnen nauwelijks wachten om de reacties van het publiek te zien."
