Na het bevreemdende en druggy Hello Pig keren de Levellers terug naar hun traditionele kantje. De ontvangst van single "Come on" lijkt er alvast op te wijzen dat de fans hen het experiment hebben vergeven. Zelf blijven de folkies echter overtuigd van de vorige plaat.
Glastonbury 1992: op één of ander zijpodium speelt een obscuur folkgroepje. Obscuur? Dan toch alleen maar voor de pers want tot hun grote verbazing stond zestigduizend man de band toe te juichen. Een fenomeen was geboren en sindsdien heb je twee keuzes: of je bent voor de Levellers, of je bent ertegen. Wij kozen voor het eerste, al was het maar omdat de groep ooit de gewoonte had recensenten die hen slecht bespraken een pakketje uitwerpselen op te sturen. Natùùrlijk vinden wij het nieuw album dus goed.
Green Blade Rising is alvast een stap terug in de traditionele richting na het vreemde Hello Pig, dat weliswaar goede kritieken kreeg maar de fans verweesd achterliet. Het is veruit ons slechtst verkochte album ooit", vertelt zanger-gitarist Mark Chadwick, "al lag dat minder aan de kwaliteit van de plaat dan aan de platenfirma die ons vorig label had opgekocht. Ze deden geen moeite om het te verkopen, want ze zagen ons niet zitten. En wij hen niet."
"We wilden toen heel bewust een studioplaat maken die erg afweek van de andere Levellersplaten. En ik blijf het een goed album vinden, al vonden de fans dat duidelijk niet. Het was dan inderdaad ook anders: we wilden experimenteren en een druggy plaat maken. Daarom misschien dat veel Levellersfans het niet begrepen. Ja, we zijn toen bewust gaan schrijven terwijl we op xtc en paddestoelen aan het trippen waren. Natuurlijk gebruikten we voordien ook wel eens drugs, maar nooit als we aan het schrijven waren."
"Met Green Blade Rising wilden we dan weer een plaat maken die ook live speelbaar. (lacht) Op Hello Pig staan immers maar twee songs die we op het podium kunnen spelen. De rest is live niet reproduceerbaar omdat we toen teveel studiosnufjes hebben gebruikt. Nu wilden we up-tempo traditional-achtige Levellerssongs maken, maar we hebben een paar technieken en skills ,die we geleerd hebben met Hello Pig, wel gebruikt. Alleen hebben we ze ditmaal aangewend om een echt Levellersalbum te maken."
"Vind je dat we geëvolueerd zijn naar een meer folky sound? Ik vind dat er toch nog heel wat energie en woede in de nieuwe plaat zijn geslopen. Misschien heb je gelijk, maar de gitaar staat toch weer erg centraal. Het gitaargeluid van "Liberty Song" gebruiken we niet meer, maar dat deden we live ook niet. Heel wat van de nieuwe songs klinken live sowieso anders."
Normaal gezien ging de plaat aan het Engelse publiek voorgesteld worden op een eigen festivalletje op de Engelse countryside. Onder andere Chumbawamba zou op deze Green Blade Fayre optreden, maar protesten van buurtbewoners staken stokken tussen de wielen en het evenement moest worden afgelast. Uitstel is echter geen afstel voor Chadwick.
"Het probleem was de reputatie die we in bepaalde gebieden blijkbaar hebben. Het was gewoon een perceptieprobleem. Het begon op het internet als een campagne tegen de Levellers die naar hun buurt kwamen. Buurtbewoners met weinig voeten in de realiteit werden plots bang voor onze fans. Ze dachten dat in ons zog honderden New Age trekkers zouden opdagen. Ze hadden onze website gezien and freaked out. Maar volgend jaar gaat het zeker door."
In Engeland sleurden ze in het begin dan ook een overtuigde aanhang mee van zogenaamde crusties, alternatieve reizigers die vaak met woonwagens rondtrekken. "Dat crustiesgedoe is nochtans al tien jaar geleden", zucht Chadwick, "maar eenmaal je gebrandmerkt bent is het heel moeilijk om er nog van af te raken. In de pers werden we toen ook aangevallen omdat we ons wel ‘verbonden’ met die crustie-beweging terwijl we in privé-scholen hadden gezeten. Wat niet eens waar was, trouwens. Er wordt zoveel geschreven over een groep die politiek controversieel is. Mensen gaan een kamp kiezen: ze zien je niet meer als een muziekgroep, maar als iets waar je ofwel voor ofwel tegen bent."
Hoe staan ze als politiek actieve groep tegenover de internetrevolutie en de manier waarop via programma’s als Napster de greep van de platenfirma’s wordt omzeild? "Het is wel in orde vind ik, al denk ik niet dat het de platenfirma’s kan veranderen. Die overleven het wel. Uiteindelijk maakt het zoveel niet uit: in plaats dat het geld naar de platenfirma’s gaat, komt het nu bij de Internet Service Providers terecht. Sowieso komt het dus niet bij de artiesten. Ik zou er mee kunnen leven als het nieuwe Levellers-album op Napster zou staan. Als mensen het willen kopen, zullen ze het wel kopen."
"Ergens heeft het de verhouding tussen een artiest en zijn publiek al veranderd. Als het de muziekbusiness al verandert, zal het in het feit zijn dat we naar een opdeling tussen de popwereld en de echte muziek gaan. En dat laatste zal van de kleine labels komen. Maar die groeien nu al. Ze doen het goed omdat ze trouw blijven aan hun oorspronkelijk idee over platen."
Live blijven het nog altijd de songs van hun succesplaat Levelling The Land die voor de grootste reactie zorgen, maar dat stoort Chadwick niet. "Het is dan ook een erg goede plaat", klinkt het, "en ik heb niet het gevoel dat we in die periode zijn blijven steken, want we krijgen er nog steeds heel wat jonge fans bij. Als het anders was, zou ons publiek ondertussen even oud als ons moeten zijn. En dat zijn ze niet."
"Ook met "One Way" hebben we geen haat-liefde verhouding. Het klopt dat we het niet altijd meer spelen — soms wel, soms niet — maar hoe zouden we het kunnen haten? Het is voorbij in twee minuten. Het hangt er echt vanaf: deze zomer speelden we een festival in België en toen hebben we het als derde bisnummer gebracht. Normaal spelen we nooit een derde bisnummer, maar ze lieten ons niet vertrekken."
"Vreemd genoeg gedijen we goed in verschillende werelden," stelt hij ook vast. "We speelden deze zomer op een nu-metal festival in de Engelse Midlands en het publiek reageerde fantastisch. Je kunt dan ook volledig voor het punky aspect gaan. Maar een tijd later hebben we ook een folkfestival gedaan. We hebben altijd al in onze eigen wereld geleefd en we komen overal graag."
"Het politieke in onze muziek is nog belangrijk, maar het wordt anders. Het wordt persoonlijker. Nu zijn het teksten van hoe ik op vijfendertig jarige leeftijd tegen de politiek aankijk, en dat is anders dan als vijfentwintigjarige. We zingen over hoeveel er veranderd is op persoonlijk vlak, en hoe weinig de buitenwereld geëvolueerd is."
"We voelen ons verwant met de anti-globalisten. We hebben een aantal van hun organisaties een kantoor gegeven in ons Metway-gebouw in Brighton. Vandaar organiseren ze acties, zetten ze informatiesites op, maken ze valse kranten….Maar ik denk niet dat wij net als Manu Chao op de betogingen in Genua zouden kunnen spelen. We kunnen niet zo goed vechten. Anderen zijn daar beter in."
Of er andere politiek geïnspireerde bands zijn waar ze verwantschap mee voelen? Ik suggereer de Manic Street Preachers. Chadwick, die het ganse interview lamlendig onderuit gezakt zat, reageert heftig. "Neen. Ik haat de Manic Street Preachers. We zijn ermee in oorlog. We kennen ze van toen ze lang geleden in ons voorprogramma speelden. Ze zijn helemaal geen politieke mensen. Ze hebben geen benul waarover ze praten: wat ze weten hebben ze uit romans, maar ze hebben geen benul van de realiteit. Een bende situationistische statementmakers, dat waren ze."
Het valt op dat de Levellers in de vijftien jaar dat ze bestonden geen personeelsveranderingen ondergingen. "We hebben natuurlijk wel eens woorden. Grote discussies, maar erger niet. Dat we met twee songschrijvers zijn schept geen problemen. Je schrijft je songs. En ik schrijf er meer dan Simon, dus staan er meer nummers van mij op een plaat. Maar we zijn nu vijftien jaar bezig en we voelen ons op ons gemak met elkaar."
"Democratie: soms is het fantastisch en soms begrijp je waarom Mussolini het afschafte", zei Anthony Kiedis over de opnames van By the Way. Herkent hij het gevoel? "Democratie kan werken in een band. We delen ook alle royalties, zelfs al schrijft niet iedereen mee aan de songs. We maken iedereen gelijk, dan heeft niemand echt reden tot klagen. Maar je moet toegevingen kunnen doen. Niet iedereen kan ook evenveel werk doen. Het maakt me ook niet uit: ik zou nog steeds dezelfde hoeveelheid werk doen. Drummers just don’t write lyrics. (barst in lachen uit). Ik doe het sowieso, maar anders moet ik toch iemand betalen om te drummen. Dan heb ik liever een vriend met wie ik kan discussiëren over de songs dan iemand die alles goed vind als er maar op tijd gestort wordt. "Yeah, the lyrics are great. Whatever." Je weet wel wat ik bedoel."
En ja, het verhaal moet bevestigd: ooit stuurde Jeremy een doos uitwerpselen naar een recensent die Levelling the Land had afgekraakt. "Jaren later hebben we de journalist in kwestie over het incident geïnterviewd. Hij vond het hilarisch. En sindsdien heeft hij alles teruggenomen wat hij toen heeft gezegd. Omdat hij toen niet doorhad waar wij voor stonden. We krijgen tegenwoordig alleen maar goeie besprekingen van hem." (lacht)
