Het vakblad Variety publiceerde een aantal weken geleden een stuk over de het moeras waarin het ‘Dark Comics Universe’ van Warner Bros. zich momenteel bevindt (overigens heeft de studio voor de rest niet veel te klagen als distributeur van het wereldwijde Barbie-fenomeen). Sinds James Gunn – de man achter de drie Guardians of the Galaxy-films – het roer overnam bij het DCU en meteen Wonder Woman en Aquaman de wacht aanzegde (terwijl die laatste nota bene nog een film op stapel heeft staan), werd aan fans duidelijk gemaakt dat de hele afwikkeling van de huidige cyclus mocht worden vergeten, aangezien een volledige reboot zou volgen. Dat is niet meteen de manier om nog volk naar de zalen te lokken – iets wat pijnlijk duidelijk werd begin juni met The Flash – maar in plaats van het voor het eigen Max-streamingkanaal gedraaide Blue Beetle af te voeren zoals de studio deed met het door Adil El Arbi en Bilall Fallah geregisseerde Batgirl, werd in een soort omgekeerde beweging besloten de film toch in de zalen te brengen, mikkend op het feit dat de eerste Latino-superheld wel eens zou kunnen zorgen voor een opgedreven ticketverkoop.
De eerste cijfers lijken die gok niet voldoende te belonen, maar toch krijgen we dus in Blue Beetle een meer inclusief nieuw personage voorgesteld waarvan echter meteen ook de toekomst onzeker is door de geplande herstart. Het is mooi dat Warner half uit overtuiging wellicht, half uit winstbejag, besloten heeft een raciaal meer divers hoofdstuk aan te snijden, het zou nog veel mooier zijn mochten ze dat niet zo expliciet willen etaleren. “Je bent een Mexicaan, wij zitten aan de verkeerde kant tot de rijken ook deze kant willen en ons wegjagen”, zegt een personage vroeg in de film, meteen de prekerige toon zettend die de hele plot zal aanhouden. De Mexicaan in kwestie is Jaime (Xolo Maridueña uit de reeks Cobra Kai) die net terugkeert van de universiteit naar zijn familie en door toeval de drager wordt van een buitenaardse scarabee die hem superkrachten geeft. De directrice van een machtig concern (Susan Sarandon) die het tuig wil gebruiken voor militaire doeleinden komt achter Jaime en zijn familie aan. De nicht van de oorspronkelijke oprichter van het bedrijf (de ongelooflijk fotogenieke Bruna Marquezine) besluit de Blue Beetle bij te staan en de vredelievende bedoelingen van haar overleden vader te herstellen.
Zoals een Amerikaanse recensent terecht opmerkte, is het een verademing om een superheldenfilm te zien waarin eens niet het lot van het hele universum op het spel staat (uiteindelijk is dit gewoon een soort Robocop voor de 21e eeuw), maar helaas kiezen de makers ervoor om die alsmaar tegen elkaar opbiedende grotere schurk-achter-de-schurk aanpak te vervangen door de insteek die ook al gehanteerd werd voor Black Adam en Shazam! Fury of the Gods: flauwe grappen en nog meer chaos. De eerste maal dat de Beetle de nieuwe eigenaar meeneemt voor een uitje is lawaaierige troep van de ergste soort en alle kleffe familiemomenten en de vreselijke humor, doen ons helaas niet vergeten dat waar we zitten naar te kijken visueel, verhalend en inzake spektakel, vreselijk armtierig is.
Blue Beetle is heus niet het ergste dat het superheldengenre voortbracht deze zomer en bevat hier en daar zelfs een paar geïnspireerde momenten zoals een verwijzing naar de onlangs gerestaureerde Mexicaanse klassieker Macario. Er is ook een knipoog naar de rol van mater familias Elpidia Carrillo in de originele Predator door de grootmoeder te laten opdraven in een scène die hommage brengt aan die prent. Jammer genoeg zitten die momenten en een handvol andere verpakt in te veel onzin en slecht gemaakte cinema om de film te kunnen redden van de ondergang.
