De Teenage Mutant Ninja Turtles, een bende luidruchtige schildpadden die oosterse gevechtskunsten gebruiken in hun strijd tegen de misdaad in New York en zich ondertussen onledig houden met flauwe gein, waren al ettelijke keren het onderwerp van verfilming, telkens met desastreus resultaat. In de jaren negentig van de vorige eeuw waren er drie ‘live action’ producties die een nieuw dieptepunt betekenden inzake hoe laag commerciële cinema kon zinken en dat was niet anders voor de reboots uit 2014 en 2016. Nét iets beter bracht een geanimeerde versie het ervan af – TMNT uit 2007 – en het nieuwe team achter de franchise, geleid door Seth Rogen, besloot dan ook wijselijk om op die basis verder te bouwen.
Concreet wil dat zeggen dat de makers zich laten inspireren door de beide geslaagde Spiderverse-films en een combinatie gebruiken van verschillende digitale animatietechnieken om de wereld van het strijdende viertal tot leven te laten komen. In het recente Spiderman: Across The Spiderverse gaf dat aanleiding tot een ingenieus spel met formaten: twee- en driedimensionale animatie, stripkaders en tekstballonnen, en een filmisch doordachte esthetiek. In Mutant Mayhem worden diezelfde ideeën helaas vooral aangewend om lawaaierige chaos te creëren. Toch zou het oneerlijk zijn om de bedenkers (naast Rogen ook co-regisseurs Jeff Rowe en Kyler Spears) niet enig krediet te geven. Er wordt wel degelijk een poging gedaan om de media van comic en film op een boeiende manier samen te brengen en vooral de bewust morsige stijl van de figuren en achtergronden is best interessant.
Dat alles staat in het teken van een verhaal dat eerst de origine brengt van het gemuteerde viertal en hen vervolgens in contact brengt met de buitenwereld en met de mutant Superfly (schitterend stem gegeven door Ice Cube), die alle menselijke bewoners van de aarde het hoekje om wil helpen omwille van hun houding tegenover alles en iedereen die anders is. Die plot dient vooral voor een snelle opvolging van actiescènes – soms geïnspireerd (het gebruik van de 4 Non Blondes hit What’s Going On), even vaak overbodig, begeleid door beukende songs.
Met de Spiderverse-films en deze Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem duikt er de laatste tijd een variant op in het superheldengenre die nieuwe concepten binnenbrengt en nadenkt over een betere manier om met het genre om te gaan dan de ondertussen eindeloos uitgemolken live-action versies van Marvel en DC. Op een bepaald moment zal iemand die creatieve formule openbreken en superhelden op het witte doek echt een nieuw elan schenken. Mutant Mayhem is niet die film. Daarvoor gaan de opeenstapeling aan chaotische actie en de goedkope sentimentele boodschap aan het eind iets te snel vervelen, maar de makers zijn er wel in geslaagd de eerste Ninja Turtles-film af te leveren die een beetje het bekijken waard is en die met gemak de vreselijke verkleedpartijen en poppenkasten uit de eerdere incarnaties achter zich laat.
