Vrijdag 7 juli :: Hot, hotter, hottest
Was het eerder in de week nog wat frisjes, dan is het op vrijdag hoogzomer. En niet alleen op het podium, want tot midden in de nacht blijven de mensen buiten rondhangen. Een Belg weet dat hij/zij moet genieten van elke warme dag.
En ze zijn er al vroeg bij, die muziek minnende medemensen. Op de eerste rij plakken al een paar hardcore Bonamassa-fans, maar zij moeten eerst nog een paar lokale en internationale muzikale helden verteren. Niet dat dat een karwei te noemen is, want PJDS doet al direct vergeten dat het nog geeneens vijf uur is. Wat hem al vroeg in de set de opmerking ontlokt: “Moeten jullie niet meer werken?”
Het is een snedig optreden. En daarmee is alles gezegd, maar dan zou dit wel een heel kort verslag worden. Pieter-Jan De Smet surft nog steeds op de golf van erkenning die zijn laatste album Extinct Birds teweeg gebracht heeft: al is er nog altijd niet veel airplay, de optredens zijn er wel.
De vliegende start met “Black And Blue” zal nog lang in het geheugen van het publiek gegrift staan. De Smet geeft direct de toon aan: geen getalm, hier wordt gerockt op een jazzfestival. Ook “Beach Head” zorgt voor de nodige animo: het zweet parelt op De Smets hoofd, al is dat met deze temperatuur niet echt moeilijk. Een beetje gas terug nemen is gewenst en “Brutes” maakt alweer een verpletterende indruk, de nuances die De Smet legt met zijn stem zorgen voor kippenvel in een bloedhete tent.
Dat PJDS meer is dan Pieter-Jan De Smet en band is allang geweten, maar de puntjes worden nogmaals op de i gezet bij een uitgesponnen versie van “The Dew Was Still On Her” incluis afsluitende wall of sound met een vinnig bassende Mirko Banovic. Naadloos gevolgd door een intens, woedend klinkend “Fire”. Onlangs stond De Smet nog op het podium van de AB voor de hommage aan Arno, waar hij hoge ogen gooide met zijn performance. Maar ook zijn eigen ode aan Oostende en Arno mag er zijn: met de ogen dicht zou je zweren dat Gavin Friday op het podium staat, en ook met de ogen open krijg je dat gevoel: theatraliteit viert hoogtij. Geen “August” op de setlist, maar eerlijk? Die was niet nodig, de passage van PJDS op Gent Jazz is sowieso al bijzonder geslaagd, de zestig minuten toegestane tijd gevuld met hoogstaande kwaliteit.
En laat die instrumenten maar gerust staan, want PJDS verzorgt ook de ruggengraat waarop Roland Van Campenhout zijn set bouwt. Waarom muzikanten zoeken als de klassebakken al aanwezig zijn? Officieel gaat het hier om Roland and the Space Cowboys, maar iedereen die Van Campenhout volgt, weet dat hij zich altijd omringd met een interessant allegaartje: naast PJDS staan ook Steven De bruyn, Nils De Caster en sitarspeler Nicolas Mortelmans naast en achter hem.
Roland doet altijd zijn goesting, dus ook nu weer met een tien minuten durende Indische mantra. Een mens zou van minder in hogere sferen geraken. De Caster laat de lapsteel huilen, Mortelmans zorgt voor een subtiele sitarklank en Roland geeft een masterclass in cool gitaarspel. Dat deze man eind deze maand 79 wordt, merk je totaal niet zodra je hem hoort spelen.
Van zijn teksten versta je dikwijls geen jota, vaak zijn het random gedachten. Bindteksten als “Het volgend lied gaat over de koekoek” combineren nonsens in gelijke mate met een no nonsense-attitude. Een uitzondering is wel “Lies for sale”, dat een pyschedelisch funky feestje wordt. Roland komt eigenlijk uit de folk- en bluestraditie, een van de nummers die hij vaak speelt is “Pack Up Your Sorrows”, oorspronkelijk geschreven door Mimi Farina, zus van Joan Baez, en dixit Roland “the good looking one”.
Van Campenhout omringt zich graag met jongere muzikanten, die dan ook hun goesting mogen doen op het podium, en dat loont, want het optreden van Roland was een lange viering van muzikantenschap en bovendien van een zeer hoog niveau.
En voor Roland, Steven De bruyn en Teun Verbruggen is het vandaag nog niet gedaan, maar daarover later meer.
Want het is tijd voor een topmuzikant die al decennia meedraait in het muziekcircus. De tent is volgelopen voor bassist Marcus Miller, die als sessiemuzikant de klappen van de zweep leerde kennen. Miller werkte in de jaren 80 ook met Miles Davis, en is er in geslaagd zich een eigen herkenbare speelstijl toe te eigenen.
De New Yorker is momenteel op tournee door Europa, en heeft zich omringd met een schare muzikanten om duimen en vingers af te likken. Al bij de eerste tonen is het duidelijk, de slapping bass van Miller en trompettist Russell Gunn zullen vanavond de tent op stelten zetten.
Voor een volgepropte setlist moet je niet bij Marcus Miller langsgaan, liever speelt hij uitgebreid en geeft hij iedere muzikant de kans om zijn kunnen tentoon te spreiden. Zo ook op “Detroit”, een funky nummer “Because Detroit is a funky town”. Ook een constante tijdens de hele set is de manier waarop Miller zijn bas bespeelt, hij snokt aan de snaren, beukt erop los, alsof hij de klank er op die manier wil uit sleuren. Maar het instrument geeft geen krimp en dus wordt het een eindeloos boeiend gevecht tussen de man en zijn gitaar.
“Higher Ground” wordt zowaar nog funkier dan het origineel, en “Mr Pastorius”, ooit opgenomen door Miles Davis, is een mooie ode aan Jaco Pastorius, de bassist die door vele jazzliefhebbers op handen gedragen wordt. Het is best frappant dat een trompet dan de hoofdrol speelt in een ode aan een basgitarist.
Het meest ontroerende moment krijgt het publiek op het einde: “Gorée (Go-Ray), geïnspireerd door het slavenhuis dat zich in Gorée in Senegal bevindt, is een ode voor de vrede en verdraagzaamheid. Een beklijvend moment met Miller op basklarinet, en op het einde gaat hij helemaal op in de sfeer van het lied. Er worden zowaar traantjes weggepinkt, en dat bij zo’n hitte.
Het wachten is eindelijk voorbij voor die trouwe fans op de eerste rij. Klokslag tien uur kondigt “The Waiting” van Tom Petty zijn landgenoot Joe Bonamassa aan. De veertiger heeft ondertussen al een lange carrière achter de kiezen, als kleuter kon hij vrij rondlopen in de gitaarwinkel van vader Bonamassa, en leerde hij al vlug gitaarspelen. Als kind mocht hij meespelen met BB King en ook Eric Clapton was steeds vol bewondering voor deze knaap.
Knapen worden echter volwassen, en moeten zich standhouden in een volwassen wereld. In het geval van Bonamassa lijkt dat zonder problemen te lukken: hij verkoopt stadions uit, zijn albums halen moeiteloos een massale verkoop. Dat verloopt niet zonder slag of stoot, Joe Bonamassa lijkt een tomeloze drive en energie te hebben die hem altijd vooruit stuwt.
Dat de Amerikaan een begenadigd muzikant is, zal niemand ontkennen. Dat hij vingervlug kan spelen, bakken talent heeft, en ook nog eens degelijke bluesrocknummers uit zijn mouw kan schudden, evenmin. Maar niet al die nummers beklijven, of blijven langer hangen dan de vijf minuten die ze duren. Gelukkig heeft de man zich live omringd met een fantastische bende muzikanten en twee soulvolle zangeressen, die zijn nummers meer diepgang en body geven.
Strak in het pak en een groot deel van het optreden met zonnebril op de neus, staat Bonamassa uitstekend te spelen, zijn solo’s zijn precies en niet oeverloos lang, wat al eens een euvel is in bluesland, maar toch beklijft het niet, niet zoals Marcus Miller voor hem. Zijn “Evil Mama” is net niet venijnig genoeg.
Het was van 2010 geleden dat Bonamassa op Gent Jazz te zien was, en als het van hem afhangt, moet dat weer geen dertien jaar duren. Hij wil gerust nog eens terugkomen.
Voor de volhouders, of voor diegenen die nog niet huiswaarts willen keren, wegens te warm in huis, is er op de Garden Stage I H8 Camera. Deze improvisatieband werd in het leven geroepen door Rudy Trouvé en bestaat verder nog uit Stef Kamil Carlens, Matt Watts en andere onverlaten, Het kan al eens wisselen, maar hier in Gent krijgen we Roland, Steven De bruyn, Teun Verbruggen, gitarist Teuk Henri en zangeres Nikkie Van Lierop voorgeschoteld.
Trouvé legt even het concept uit (“Elke muzikant begint een nummer en de rest improviseert erbij”) en wenst ons “veel succes”. Deze set-up zorgt voor een charmante rommelige sfeer, die meestal neigt naar zwoele funky nummers met meer dan één hoek af.
Veel afgewerkte songs krijgt het publiek niet te horen, al hebben ze daar lak aan: er wordt gedanst en gesprongen alsof het nog maar acht uur ’s avonds is in plaats van middernacht.
De enige die een echte poging doet om een song te brengen, is Roland. Zijn “Plastic Jesus” heeft een volwaardig begin en een degelijke tekst, maar toch blijft het impro. Ook De bruyns initieel begin wordt vakkundig onderuit gehaald door … hemzelf, eens de anderen zijn oorspronkelijke eerste riff volgen. Het getuigt van een hoge dosis muziekkennis en muzikantenschap. En als een nummer écht dreigt te verzanden in de chaos is er nog altijd Rudy Trouvé, die met een welgemikte “one two three four” iedereen weer tot de orde roept.
Is dit “beter” dan pakweg Marcus Miller of Joe Bonamassa? Daar valt over te discussiëren, vooral over de semantische betekenis van het woord “beter”, maar feit is dat I H8 Camera een stuk avontuurlijker, aanstekelijker en spannender is. (Kathy Van Peteghem)
