Liefde maakt blind. Dat wordt nog maar eens duidelijk in L’amour et les Forêts, waarin Blanche valt voor de charmes van Grégoire en zich gewillig in de armen van haar ware Jakob stort. Opgeslorpt door deze hartstochtelijke affaire, besluit de zelfverzekerde vrouw te verhuizen om haar nieuwe leven alle aandacht te kunnen schenken. Met deze impulsieve daad distantieert de onderwijzeres zich van haar moeder en tweelingzus, maar dan verandert Grégoire in een bezitterige man die Blanche helemaal in zijn greep houdt.
L’amour et les Forêts is een adaptatie van de in 2014 uitgegeven roman van Éric Reinhardt die in meerdere opzichten werd omschreven als een hedendaagse versie van Madame Bovary. Reinhardts naar verluidt zorgvuldig geconstrueerde boek legt op indringende wijze de mechanismen van een disfunctionele relatie bloot. Die vlieger gaat helaas niet op voor deze nieuwe bewerking, een uitermate voorspelbare film die – buiten een paar mooie spiegeleffecten en enkele opvallende kleurschakeringen om – ook louter cinematografisch geen noemenswaardige rol van betekenis speelt.
Niettemin heeft regisseur Valérie Donzelli al aardig wat krediet opgebouwd in het Franse filmlandschap. Aan het begin van haar carrière versierde ze een baantje in de Cinématheque Française en begon ze als actrice in films van Anne Fontaine en Gilles Marchand. Voor La Reine des Pommes nam ze een eerste keer plaats achter de camera, waarna Donzelli grotere naambekendheid verwierf in 2011 met La Guerre est Déclarée, een van vitaliteit getuigend portret van een jong verliefd paar wiens verhouding op de proef wordt gesteld wanneer het noodlot abrupt toeslaat.
Op papier had L’amour et les Forêts nochtans alle troeven in huis om van de film een succesverhaal te maken. Het scenario werd mee uitgewerkt door Audrey Diwan (de regisseur van het prangende, met de Gouden Leeuw bekroonde abortusdrama L’événement) en met de aanwezigheid van Virginie Efira en Melvil Poupaud had Donzelli alvast ook twee sterkhouders aan boord, maar het mocht niet baten. Efira weet zich tussen de clichés nog betrekkelijk goed staande te houden. Vreemd genoeg is het de vertolking van Melvil Poupaud (die recent in Les Jeunes Amants en Un Beau Matin andermaal demonstreerde wat hij in zijn mars heeft) die kampt met een gebrek aan geloofwaardigheid.
Donzelli zag in het boek van Reinhardt tevens de uitgelezen kans om een voor haar onbekend terrein te verkennen. Omdat L’amour et les Forêts volgens de cineaste een andere soort beeldtaal vereiste ten opzichte van haar eerdere werk, ging ze aankloppen bij DOP Laurent Tangy. Voor de soundtrack wist ze zelfs de gerenommeerde componist Gabriel Yared te strikken, maar die tapt uit een al te herkenbaar vaatje. Al deze inspanningen ten spijt, scoort L’amour et les Forêts niet beter dan de gemiddelde weekendfilm.
