De carrière van de Amerikaanse producer Randall Emmett, wiens productiemaatschappij afgezien van Scorsese’s Silence en The Irishman hoofdzakelijk stompzinnige actiefilms voortbrengt, lijkt gedoemd om voor lange tijd in de schaduw te staan van de schandalen die rond zijn persoon hangen. Hij zou meermaals filmrollen beloofd hebben aan vrouwen in ruil voor seks, zou zijn verloofde geslagen hebben, en alsof dat alles nog niet genoeg is ook nog een fikse som zwijggeld betaald hebben om een geval van ongewenste intimiteiten in de doofpot te steken.
Dat gezegd zijnde, wie Emmetts regiedebuut Midnight in the Switchgrass gezien heeft, zal ook wel meteen doorhebben dat er qua reputatie als filmmaker eigenlijk niet zo heel veel op het spel stond. De lelijkheid en onkunde worden fijntjes doorgetrokken in zijn tweede prent Savage Salvation die aanvankelijk de al even domme werktitel Wash Me in the River had. Shelby John (Jack Huston) en Ruby Red (Willa Fitzgerald) – u hoort meteen dat we ons in de zuidelijke staten bevinden – willen komaf maken met hun heroïneverslaving en staan op het punt om in het huwelijksbootje te stappen. Na een lachwekkend slechte montage waarin het koppel onder begeleiding van een akoestisch gitaardeuntje geforceerde grimassen en dito gekreun hun ‘cold turkey’ ondergaan, maakt de film een voorwaarts sprongetje in de tijd om Ruby Red te zien hervallen met een dodelijke afloop als gevolg. Shelby John is uit op wraak en wil het volledige drugskartel van de laagste tot de hoogste trede hardhandig aanpakken. Tussendoor moet Robert De Niro als de plaatselijke sheriff filosofisch mijmerend en mompelend een bijrol invullen die wel erg veel lijkt op die van Tommy Lee Jones in No Country For Old Men, met het grote verschil dat die prent kon steunen op het uitstekende schrijfwerk van Cormac McCarthy, een luxe die de acteurs – ook John Malkovich loopt hopeloos verloren – hier duidelijk niet hebben.
Savage Salvation is simpelweg een irritante, geestdodende affaire met een lui scenario en een complete afwezigheid van filmische kwaliteit (over luiheid gesproken: een luchtshot uit Midnight in the Switchgrass wordt hier zelfs zonder valabele reden gerecycleerd). Wat misschien nog wel het meest stoort, is de continue aanwezigheid van slecht gekozen melodramatische muziek die, moest daar al sprake van zijn, redelijke passages alsnog verknoeit. Wat dacht u van een shoot-out op de tonen van ‘Amazing Grace’, want God heeft tenslotte – zo willen ze ons doen geloven – Shelby John zijn zegen gegeven om iedereen schuldig aan de dood van zijn verloofde, hetzij met een nagelpistool, hetzij met een machinegeweer, om zeep te helpen. Een beetje later horen we in een ander tenenkrullend nummer: “I wanna feel something”…Tja, dat is natuurlijk vergeefse hoop voor dit onding.
