Wuthering Heights wordt beschouwd als een van de grootste Engelstalige literaire prestaties, maar over de schrijfster van de roman is weinig bekend. Emily Brontë’s werk was – zeker voor die tijd –ongewoon en ongehoord door diens moreel dubieuze personages en thema’s als wraak. Waar de inspiratie voor de hartstocht en tegelijk wederzijdse haat tussen Heathcliff en Catherine vandaan komt, was al langer voer voor speculatie. Emily wil deze gaten opvullen, maar is daarbij niet geïnteresseerd in het brengen van een authentieke of waarheidsgetrouwe versie. De film mag dan een historisch figuur als hoofdpersonage hebben, Emily is absoluut geen biopic.
We ontmoeten Emily Brontë (Emma Mackney) op haar sterfbed. Zus en schrijfster Charlotte Brontë (Alexandra Dowling) smeekt haar het geheim van Wuthering Heights toe te vertrouwen. Ze gelooft niet dat het landelijke, teruggetrokken leven van Emily voldoende kan zijn geweest om zo’n passievol en wreed meesterwerk te schrijven. De 120 minuten die volgen, scheppen een mogelijk antwoord hierop.
Emily is de debuutfilm van actrice Frances O’Connor – bekend van Mansfield Park en A.I. Artificial Intelligence – die zowel het scenario schreef als de regie op zich nam. Emily wil het mysterie rond de schrijfster ontrafelen, maar bij gebrek aan materiaal over het echte leven van de Brontë zus fantaseert O’Connor er zelf op los. Ze maakt van Emily een buitenbeentje, een bandeloos iemand die zelf turbulentie kende en dit vertaalde naar papier. Deze Emily Brontë is verlegen en teruggetrokken, en vermijdt contact met mensen buiten haar familie. Tegelijk wordt ze voorgesteld als rebels en vrijgevochten. Iemand die vecht voor de vrijheid om te denken of die – onder invloed van haar dissidente broer – sigaretten en opium rookt. In zekere zin is ze een negentiende-eeuws Fleabag-personage. En ja, ook hier is er sprake van een Hot Priest. In eerste instantie botst Emily alleen maar met de godsdienstige predikant William Weightman, maar in het vuur van hun geruzie ontstaat uiteindelijk een liefdesaffaire die zogenaamd de voedingsbron zou zijn geweest voor Wuthering Heights.
Op een bepaald moment verwijt Emily haar broer Branwell dat zijn schrijfstijl lui is en zijn verhalen vol clichés zitten. Dat verwijt gaat ook enigszins op voor de prent zelf. De plot rijgt niet vlot aaneen, het tempo zit niet altijd goed en meerdere acties zijn voorspelbaar. De woeste landschappen vormen uiteraard de achtergrond van de ontsluimerende en stormachtige verhouding tussen Weightman en Emily, en de donder is zelfs naar Britse standaarden bijzonder vaak te horen. Bovendien is het ook jammer dat in een verhaal dat een vrouwelijk historisch figuur in eigen middelpunt wil plaatsen uiteindelijk twee mannen als katalysators worden gezien voor het ontstaan van de roman.
Wat nu effectief heeft bijgedragen tot de creatie van de roman doet er ook niet toe. Uiteindelijk blijft Emily fictie en pretendeert het ook niet meer dan dat te zijn. Emily is een kostuumdrama zoals zovelen; de enscenering en kostumering voelen vertrouwd voor het genre. Visueel wordt het ruige Britse landschap afgewisseld door eerder donkere scènes binnenshuis, eventueel verlicht door kaarsen. Erg baanbrekend, zoals Wuthering Heights, is de film dus niet. Maar misschien hoeft ook niet alles een groots verhaal te zijn.
