Hoewel de naam minder tot de collectieve verbeelding spreekt dan bijvoorbeeld die van Hercule Poirot of Sherlock Holmes, is ook Philip Marlowe een van de beroemdste detectives aller tijden. Ontsproten aan het brein van misdaadauteur Raymond Chandler is hij de hardgekookte en taaie private eye uit verhalen zoals The Long Goodbye en The Big Sleep en werd hij vertolkt door onder andere Humphrey Bogart, Robert Mitchum en Eliott Gould. Zich baserend op het verhaal The Black-Eyed Blonde van John Banville, waagt nu ook Neil Jordan zich aan een Marlowe-verfilming, en daarin mag Liam Neeson in zijn incarnatie van de bekende speurder eindelijk nog eens laten zien dat hij kan acteren.
Komende van Neil Jordan wil dat zeggen dat het afwachten was hoe sterk de film zou worden. Jordan kende een heel wisselvallige carrière met uitschieters zoals The Company Of Wolves, Interview With The Vampire, In Dreams en The End Of The Affair, maar ook absolute missers zoals High Spirits en We’re No Angels. Hier toont Jordan zich dan toch opnieuw als een groot klassiek cineast, en dat doet hij niet enkel met zijn doordacht gebruik van compositie en ritmering, maar ook door de manier waarop hij inziet dat het weinig zin heeft een kopie te willen maken van de films noir uit de jaren negentienveertig, en dus inzet op een eigen equivalent van het visuele maniërisme dat de kern vormde van dat genre.
Marlowe is gedraaid op digitale drager, en dus zet Jordan in op het creëren van een visuele partituur die daarvan optimaal gebruik maakt. Er zitten zeker flarden van het stilisme van Roman Polanski’s Chinatown in Marlowe (dat grotendeels bepaald werd door het gebruik van het Turpin Color Flex-systeem dat extra beige en bruin reflecteerde op de binnenkant van de lens), maar de makers gaan resoluut voor de hardere en meer doorgedreven versie daarvan die mogelijk is dankzij de moderne digitale technieken. Door dat te doen, ontstaat een nieuwe esthetiek die op een eigen manier speelt met de grenzen van wat realisme en maniërisme is, en op die wijze ook meteen veel meer te catalogeren valt als ‘neo noir’ dan veel films – zoals bijvoorbeeld het recente Reminiscence – die ten onrechte dat label claimen op basis van wat sfeerschepping.
Die insteek inzake regie en fotografie wordt mee ondersteund door sterk acteerwerk dat de plot tot leven laat komen en de personages evenzeer. Die plot draait om een rijke cliënte (Diane Kruger) die Marlowe inhuurt om haar minnaar te vinden die zou zijn omgekomen, maar wellicht is ondergedoken naar aanleiding van de smerige zaakjes die hij opknapte voor een filmstudio. Neeson is laconiek en ingetogen als de protagonist, maar de film krijgt evenzeer kleur dankzij de bijrollen, met opvallende verschijningen van onder anderen Jessica Lange, Danny Huston, Alan Cumming en Colm Meaney.
Al dat talent voor en achter de camera bouwt aan een film die het materiaal vrijwaart van ironie en voluit gaat voor een echte genreprent – een verademing.
