Om afscheid te nemen van 2022 presenteert elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Vijf minuten en zevenentwintig dansen met tranen in de ogen; For Those I Love vond een prachtvorm voor de diepste rouw.
Ik geef het toe: deze is van 2021, klopt. For Those I Love heeft voor mij echter dit jaar beheerst, van bij het moment dat (lt) me begin januari attent maakte op die Ier die een inzending voor de onlineversie van Eurosonic zou sturen. Zou hij uiteindelijk niet doen, maar David Balfes For Those I Love, over de zelfmoord van beste maat en dichter Paul Curran, en het trage verwerkingsproces nadien, blies me van mijn sokken. Nooit is er mooier gerouwd, een jongensvriendschap knapper bezongen, en in geen song gebeurt het intenser dan in het op ravesynths dansende “You Stayed / To Live”, waarin met vochtige ogen alle tienerstommiteiten worden herbeleefd tot niets anders overblijft dan dat verbeten “I have a love”. Ik hield mijn hart vast toen Balfe de plaat op Pukkelpop live bracht, maar dat moment, twee songs ver in de set, veegde alle twijfel van tafel. Ik vrees dat ik het niet helemaal droog heb gehouden toen ik een uur later backstage mijn verslag zat te schrijven. For Those I Love sneed ook toen diep.
‘I think you may all have heard of our poet’, introduceert een stem Curran op het einde. Als dat nog niet zo was, nu dan wel, dankzij Balfe.