Nog een nieuwe Nero dan? Welja, waarom niet? Het dagbladverschijnsel wordt dit jaar immers 75, terwijl zijn geestelijke vader Marc Sleen 100 jaar geleden geboren werd. Dit dubbele jubileum is de aanleiding voor Kim Duchateau en Dirk Stallaert om de handen in elkaar te slaan en een aller-, allerlaatste Nero-album af te leveren.
Toen Marc Sleen en zijn toenmalige rechterhand Dirk Stallaert alweer twintig jaar geleden de reeks stopzetten, was dat een einde in schoonheid. Ruim een halve eeuw was Nero een klein, maar dagelijks onderdeel geweest van het leven van honderdduizenden krantenlezers. Daarbij was Sleen er behoorlijk goed in geslaagd een moordend productietempo aan te houden zonder al te veel aan kwaliteit in te boeten. Nero was kolder, maar werd nooit stompzinnig en droeg voor de lezer steevast enkele herkenbare elementen in zich. De komst van tekenaar Dirk Stallaert in de jaren 1990 betekende zelfs een stap vooruit: Stallaert leverde geen half werk, wat in het geval van Nero zelfs voor een kleine cultuurshock zorgde — de tekeningen waren plots wel héél verzorgd.
Vandaag gaat Nero nog een stapje verder. Kim Duchateau, die een kleine vijf jaar geleden al op eigen kracht De zeven vloeken presenteerde, laat zich in De hemeltergers als scenarist helemaal gaan en drijft Nero in het nieuwe album tot het uiterste. De hemeltergers is een knettergek verhaal dat zich niet zomaar laat samenvatten. Kort gezegd komt het er op neer dat Madam Nero enigszins doorslaat, Adhemar nog maar eens spoorloos verdwenen is en een vreemde mogendheid het land overgenomen heeft. Nero, die zijn zinnen gezet had op het bekijken van een natuurdocumentaire, kan weer aan de slag en tracht het absurde avontuur tot een goed einde te brengen.
Daarbij wordt de gekende stoet nevenfiguren opgevoerd: Petoetje en Petatje tonen zich andermaal als de schranderste leden van hun gezin en Abraham Tuizentfloot is nog steeds het ongeleid projectiel dat hij altijd was, een kleine stokebrand die het niet zo begrepen heeft op het gezag, of dat nu nieuw is of niet.
Het verhaal dat daaruit voortspruit, ontspoort algauw en doet de vraag rijzen in hoeverre hier, ondanks dat er een echte Nero-tekenaar aan het werk is, de geest van de reeks geen geweld aangedaan wordt. Het antwoord is echter betrekkelijk eenvoudig: De hemeltergers is een hommage aan Nero, geen Nero-album in de strikte zin van het woord. Wie er een strikte kijk op na houdt over wat mogelijk is binnen het Nero-universum, houdt het hyperventilatiezakje maar beter bij de hand tijdens het lezen. Maar wie bereid is mee te surfen op de hersenkronkels van Duchateau, kan rekenen op een bijzondere Nero-ervaring.
