In de Verenigde Staten is Hocus Pocus uit 1993, in tegenstelling tot in Europa waar niemand zich de film nog herinnert, een heuse ‘holiday classic’. Initieel verdween de prent even geruisloos uit de zalen als hier, maar in de loop der jaren groeide ze uit tot een sensatie op de ‘home video market’, waardoor de film over drie heksenzusters nu bijzonder populair materiaal vormt op Halloweenfeestjes en u hem steevast opnieuw kan vinden op dvd wanneer het aansluitende seizoen de kop begint op te steken (in de VS is dat meestal al in augustus).
Die blijvende populariteit is de enige reden waarom Disney bijna dertig jaar later de oorspronkelijke hoofdrolspeelsters – Bette Midler, Sarah Jessica Parker en Kathy Najimy – van onder het stof haalt om een vervolg op te voeren dat uiteraard vooral bedoeld is om extra merchandise te verkopen en wat extra abonnees te winnen voor Disney Plus waarop deze ‘sequel’ exclusief te zien valt.
Als die omschrijving wat cynisch lijkt voor het bouwen op een origineel dat velen nauw aan het hart schijnt te liggen, dan is dat maar half zo erg als het cynisme dat de makers aan de dag leggen inzake het ‘Disneyficeren’ van het origineel. Alles wat ook maar een beetje te donker was (een kind dat sterft, heksen die worden opgehangen …) wordt netjes afgevoerd en uiteraard wordt er niet meer gesproken over een boek gebonden in mensenvlees (een verwijzing naar Sam Raimi’s Evil Dead) en blijkt de dode geliefde van Midlers personage – die ook vorige keer als zombie terugkeerde – enkel en alleen een kuise kus te hebben uitgewisseld met de zus; van bewust overspel kan immers geen sprake meer zijn. Veel erger nog is de ‘visuele Disneyficatie’ van Hocus Pocus 2 die ervoor zorgt dat de film helemaal aansluit bij de huisstijl van de reeksen die op het kanaal te zien zijn en die niet anders te omschrijven valt dan als ‘spuuglelijk’. Het is een compleet raadsel wat fotografieleider Elliot Davis (Out Of Sight, Twilight, Underneath) bezield heeft om zich te laten lenen voor een digitaal opgepoetste prent (de speciale effecten zoals het ‘openingsshot’ zijn om van te huilen) die geen greintje stijlgevoel of persoonlijkheid bezit en die vooral pijn doet aan de ogen.
Ook het verhaaltje – de drie zussen uit Salem staan opnieuw op uit de vergetelheid nadat een maagd wederom op het juiste moment een van de zwarte kaarsen aansteekt – is niet vrij van winstbejag: tegen de tijd dat de aftiteling rolt (u wordt trouwens in Marvelstijl getrakteerd op een ‘post credits’ sequence) is het overduidelijk dat de film helemaal opgezet is met de bedoeling om een jongere generatie heksen voor te stellen aan het publiek en met hen verdere ‘sequels’ en ‘spin-offs’ te kunnen opzetten eenmaal de verkoop van seizoensgebonden prullaria rond de drie originele zusters een beetje geluwd is.
