De nieuwe (fictieve) biopic over Marilyn Monroe krijgt een dag na haar Netflix release reeds talloze gemengde meningen over zich uitgegoten. De tragische, vaak expliciete weergave van Monroe’s leven valt bij velen niet in de smaak. Regisseur Andrew Dominik probeerde duidelijk zijn grenzen af te tasten met deze experimentele inkijk in het mentale leven van de actrice waarbij één ding evident is: Blonde is absoluut geen film voor fans van de iconische blondine.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Joyce Carol Oates dat verscheen in het jaar 2000, vertelt Blonde een gefictionaliseerde versie van het leven en de carrière van de Amerikaanse actrice, gespeeld door Ana de Armas. De film begint bij enkele traumatische jeugdervaringen, waarna er een plotse sprong gemaakt wordt naar het midden van haar carrière. Verder krijgen we een blik op haar huwelijken met Joe DiMaggio (Bobby Cannavale) en toneelschrijver Arthur Miller (Adrien Brody) en enkele vermeende affaires, waaronder haar affaire met John F. Kennedy. Met een focus op het mentale leven van de actrice wordt er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen Norma Jeane – haar geboortenaam – en haar persona als Marilyn Monroe. De film behandelt eveneens de verschillende zwangerschappen van Marilyn Monroe en hoe deze telkens op traumatische wijze beëindigd werden, een gewaagde insteek aangezien de debatten rond abortus zo hevig oplopen in de VS.
Zowel de manier waarop de verhaallijn is opgebouwd als de vele onverwachte stilistische keuzes van de regisseur maken de film moeilijk te volgen. Ana de Armas leek dan wel sprekend op Marilyn, de overacting is bij momenten karikaturaal. De makers beweerden het Hollywoodicoon te willen humaniseren door een blik te werpen op haar innerlijke wereld en hoe zij haar eigen faam zou beleefd hebben. Ze bereikten echter het tegenovergestelde door haar verder te fetisjeren en seksualiseren, onder andere in haar grafisch gefilmde interacties met mannen binnen de filmindustrie en haar persoonlijke leven. Hierdoor droegen ze enkel bij tot het jarenlange exploiteren van het tragische leven en de dood van de actrice, al gebeurde dit deze keer in HD. De focus binnen de verhaallijn voelt gedateerd Freudiaans aan met de nadruk op jeugdtrauma’s en mentale onrust door de afwezigheid van een vader. Waar we naar kijken is dus eerder het relaas een onrustige, naïeve vrouw met daddy issues in plaats van het diepgaande portret te geven dat ze ons beloofd werd.
Ook de stilistische keuzes blijven niet altijd overeind. Er wordt te pas en te onpas van beeldverhouding gewisseld, evenals tussen kleur- en zwart-witcinematografie en er is veelvuldig gebruik van vreemde point-of-view shots (bv. vanuit Norma Jeans baarmoeder tijdens haar eerste abortusingreep). Afgezien van de manier waarop deze interventies de flow van de film abrupt onderbreken, kan Blonde gelukkig wel bogen op een ongelooflijk knappe cinematografie. Veel van de shots werden rechtstreeks gemodelleerd naar iconische foto’s van Marilyn Monroe waardoor de film een soort opeenvolging wordt van tot in de puntjes gestileerde composities waarin de actrice centraal staat. Ook de score door Nick Cave en Warren Ellis tilt Blonde naar een wat hoger hoger niveau.
Waar andere recente biopics zoals Elvis en Mank als eerbetoon aan de bekende figuren ervaren worden, is dit bij Blonde allesbehalve het geval. Zo zijn velen bijvoorbeeld geschokt door het feit dat de sterfscène in dezelfde kamer is opgenomen waarin de actrice daadwerkelijk stierf, wat volgens tegenstanders van weinig respect getuigt. De film legt een vergrootglas op de moeilijke levensgebeurtenissen van Marilyn Monroe en dikt deze nog verder aan met de fictieve elementen uit de roman en de geruchten over de actrice. Zo wordt Blonde een gewaagde, maar vooral tragische weergave van een alom bekend icoon. Regisseur Andrew Dominik blijkt een uitgesproken en onbeschaamde maximalist, iets wat je zeker in het achterhoofd moet houden als je je waagt aan dit bijna drie uur durende psychologische drama.
