“De pendel slingert terug”: na het wel erg Scott Walkeresque The Blue Hour schiet Suede helemaal de andere kant op. Autofiction laat de band op zijn rauwst en energiekst horen, precies zoals de groep live nog altijd klinkt.
Om deze negende plaat te promoten, speelde Suede enkele weken geleden onder een valse naam in de Londense Moth Club, het soort heerlijk achterafzaaltje waar het ooit allemaal begon. Het zegt iets over de intenties achter Autofiction: back to basics. Zo is het ook uitgedraaid. Live opgenomen in de studio, zonder de overdaad van overdubs, is dit het tegendeel van het breedbeeld van beide voorgangers. Brett Anderson had zijn hang naar theater zo ver gebracht als kon, dus het was tijd voor iets anders.
De vreemdste vaststelling: alles op Autofiction klinkt Sueder dan Suede zonder dat je naar één bepaalde fase kunt verwijzen. Het heeft niet de glam van het debuut, niet de gotiek van opvolger Dog Man Star, laat staan de popgloss van Coming Up. En gelukkig – gelukkig! – moeten we ook geen moment denken aan de missers Head Music en New Morning. Maar wat is dit dan wel, behalve een nieuwe plaat?
Misschien komt het nog het dichtste in de buurt van Bloodsports, dat andere album waarmee Suede zich tien jaar na de split opnieuw als zichzelf in de markt zette. Vandaag is een gelijkaardig moment van ‘wie waren we ook weer?’, maar dan met meer nadruk op dat live-aspect. Dit is geen fijngeslepen popplaat, maar een bruut – en iets te luid gemixt – semi-livedocument. Van de eerste noot van opener “She Still Leads Me On” knált het geluid uit de boxen om slechts zelden gas terug te nemen. Dit is Suede zoals het afgelopen lente in Brussel stond: belachelijk scherp voor de vijftigers die ze inmiddels zijn, met meer energie dan de gemiddelde twintiger, en hongerig als een paard.
“Personality Disorder” is stampende glamrock, ergens tussen “Killing Of A Flash Boy” en “Can’t Get Enough” in. “15 Again” gaat op dat pad verder, knalt als klassieke Suede, net als “The Only Way I Can Love You”; je hoort dat Anderson en co in de aanloop Coming Up nog eens hebben afgestoft. Ook de trage nummers, “Drive Myself Home” voorop, ademen die hitplaat van ondertussen 26 jaar geleden. “My Shadow Self” is anders en danst op de beste baslijn die Matt Osman ooit schreef.
Het is ook echt autofictie. Meer dan ooit graaft Anderson in zichzelf. Dat heeft het schrijven van zijn dubbel-autobiografie Coal Black Mornings/Afternoons With The Blinds Drawn hem geleerd, en het levert vooral momenten op waarop de mens in de spiegel kijkt die de artiest is. ‘Personage’ is het woord dat de zanger graag gebruikt voor de Brett Anderson die we op het podium zien, en wat hij met dat idee aan moet, is halverwege zijn fifties de kwestie. In het daverende “That Boy On The Stage” – zware stomp in de beat, falset in de keel bij Anderson – werd ze al behandeld, “What Am I Without You” klinkt de vraag een halve plaat verder, en die is gericht aan zijn fans; zij die dat karakter geven wat het nodig heeft.
Het laatste wat volgt is voor één keer geen trage, noch epiek. “Turn Of Your Brain And Yell” is gewoon weer een stomper, de logste van allemaal, met een Neil Colding die de wijdst mogelijke strijkers uit zijn synth haalt. Alweer is het zo’n nummer dat je al bijna kent voor het zich aangemeld heeft: fijn, herkenbaar, maar het jeukt ook wat: zullen dit de songs zijn die we binnen twintig jaar draaien als we nog eens wat Suede in onze oren willen? Misschien klinkt het daar allemaal wat te herkenbaar voor en blijven deze nummers in de schaduw van hun voorgangers staan. En toch denk je: ik ga niet klagen als die straks live passeren.
Autofiction is met andere woorden niet de beste Suedeplaat ooit, maar wel een nodige. Opdat Suede de honger zou vasthouden. Misschien zit er nog een magnum opus à la Dog Man Star of The Blue Hour in de groep, maar om daar te geraken moest dit even. En als dat niet zo is, dan heeft de groep toch maar mooi z’n vuilste en punkste plaat mogelijk gemaakt; kan dat alvast van de bucket list.
