Net had Rolling Blackouts Coastal Fever zijn tweede, Sideways To New Italy (voorjaar 2020), uit, en daar ging de kans om ermee op promotour te gaan in rook op. Geen probleem: de Aussies maakten gewoon ineens een vervolg, Endless Rooms. Noem het gerust een eeneiige tweeling die twee jaar verschilt in leeftijd.
Een eigen stijl creëren is één zaak, die met succes cultiveren een andere. In Australië staat de winter stilaan voor de deur, en Rolling Blackout Coastal Fever gaat die goedgemutst tegemoet met wederom een plaat vol van die jengelende gitaarrock waar niemand kwaad op kan zijn onder de arm. Endless Rooms bewijst niet alleen dat meer van datzelfde helemaal geen schande hoeft te zijn, maar vooral dat RBCF echt wel een blijver is.
Zanger-gitarist Tom Russo gaf ergens toe dat de notoire opeenvolging van lockdowns in Melbourne het vijftal belette om samen te zitten en elkaars songs te demonteren om onderdelen uit te wisselen. Dat zou volgens hem gezorgd hebben dat de songs op Endless Rooms “een logischer structuur volgen” – lees: formulaïscher zouden zijn. Hij kan het uiteraard weten, maar had-ie dat niet gezegd, dan was het wellicht niemand opgevallen . Zelfs in hun individuele bubbels blijven de songs dus lekker fris klinken.
Het sprankelende gitaarwerk van het trio Fran Keaney-Tom Russo-Joe White boet alleszins niets in aan kwaliteit. Iedereen heeft nog altijd zijn rol: Keaney met de klassiekere riffs op akoestische gitaar, White die daarrond heldere Fender-klanken laat kringelen, en Russo die daartussen kuiert met lijnen die alles mooi samenhouden. Natuurlijk dankt de band zijn geluid net zo goed aan de onverstoorbare baslijnen van Joe Russo, en – deze keer meer dan ooit – het drumwerk van Marcel Tussie.
Dat alles resulteert andermaal in tal van hoogvliegers. “The Way It Shatters”, met die exstatische riff van White die heerlijk alle kanten op zwiert, bijvoorbeeld, heeft subtiele tempowissels die ervoor zorgen dat het zaakje knap spannend blijft. “Caught Low” zorgt voorin voor een krappe tristesse vol met ijle plukken gitaar die als cirruswolken hoog boven de song zweven. Single “My Echo” is nog zo’n prijsduif van de grootteorde van “Talking Straight” (Hope Downs) en “Cameo” (Sideways To Italy). En dan zijn er nog tal van songs die hun weerhaken gretig in het rond slingeren (drieluik “Blue Eye Lake”-“Saw You At The Eastern Beach”-”Vanishing Dots”). Het beste van de band is nooit ver weg.
Van een klimaatplaat willen zij noch wij spreken, maar de onder de waterlijn zijn de verwijzingen naar de staat van de planeet legio. Van onverschillige toeristen op jetski’s over een stervend rif (“It’s January, we’re on vacation / Take your complaint to the United Nations / I feel my wave coming on”, op “Tidal River”), tot pocherige suburbanites die minstens hun gazon mooi op orde hebben (“All the lawns are razor cut / Greener than the Amazon / Though the planet’s failing”, op “Caught Low”): dit is duidelijker dan ooit een band die aan de juiste kant van de geschiedenis wil staan, alle bosbranden nog aan toe. Dat de groep dat niet met een belerend vingertje doet, getuigt niet alleen van zelfkennis, maar ook van kennis van aanpak. Tekstflarden als “secret handshakes”: zo zien wij onze bands nog het liefst maatschappelijk bewogen zijn.
Dankzij Endless Rooms heeft Rolling Blackouts Coastal Fever niet één, maar twee toppers om mee op tournee te gaan. Bij ons lonkt de eerste (min of meer) onbezorgde zomer in jaren, en we weten dat RBCF graag zijn winter mag doorbrengen in ons noordelijk halfrond. Benieuwd naar de babyborrel van die eeneiige tweeling.
Rolling Blackouts Coastal Fever treedt op 21 juni op in de Botanique, samen met Stella Donnelly.
