Presenteerde Let’s Eat Grandma zich in de begindagen nog als tweelingzusjes, dan spelt de titel van hun derde plaat het zo wel uit: zo eenstemmig werkte het niet meer. Two Ribbons is het verslag van een zoektocht naar elkaar en zichzelf die op zijn best geweldige popmuziek oplevert.
Opgroeien doe je samen, maar altijd alleen. Zelfs al ben je al jarenlang bijna telepathisch verbonden met die beste vriendin, onder de oppervlakte verschuiven tektonische platen, steeds komt dat moment dat je elk plots ergens anders bent beland. Het overkwam ook Rosa Walton en Jenny Hollingworth, boezemvriendinnen sinds de kleuterschool, die elkaar op tour rond tweede plaat I’m All Ears kwijtraakten.
Wat er gebeurde kunnen ze zelf nog altijd niet helemaal benoemen, maar nu ze jonge vrouwen werden werkten de twee puberbreinen die altijd in sync waren zo niet meer. Vervelend, als je samen wel een leuk bandje vormt, maar het was niet anders: “we both held on so tight we’re bruising up”. De brieven die ze elkaar vervolgens schreven zouden mee vorm geven aan de plaat die de brokken lijmt.
Het begint daar, in “Happy New Year”, met het einde: berusting in de verschillen. “I’m thinking quite a lot about that / How I’d wanted the old us back”, gaat de een. Zegt de ander “It’s okay / Say what you wanna say / And now we’ve grown in different ways”. De verwarring is voelbaar, al blijft de deadpan humor van weleer intact: “you said, ‘Just think if we’d have been together, we’d be breaking up’ / I said, ‘I’d want the synth,’ And, ‘”What a thing to say’.”
En daarmee zitten we ook op het logische pad na dat I’m All Ears: meer song, minder weirdness. Het vuurwerk van “Happy New Year” is hyperpop die knipoogt naar een hitparade die daar nog niet helemaal klaar voor is, andere single “Hall Of Mirrors” is pure Robyn, maar dan met een zanglijn waarin Walton meer dan een beetje emotie steekt. Wanneer ze zingt “And I thought of you / And there wasn’t a girl that had made me shy until I talked to you”, voel je hoe verwarrend die ontdekking moet zijn geweest.
Tussen die twee zit de recentste single. Ook “Levitation” is, over kletterende beats, verslaggeving van over hoe het de laatste jaren moet zijn geweest. “Picking all the heartbeats off the floor / I still believe that I haven’t met the best days of my life”, gaat het hoopvol in een verhaal over verloren feestgedrag. In “Watching You Go” zingt Hollingworth over het moment dat ze haar vriend aan kanker moest laten gaan, en de manier waarop ze het laatste woord van die titel de lucht in slingert doet je even naar adem happen.
“Insect Loop”, over zo’n typisch Let’s Eat Grandmagitaartje, is Walton die haar frustraties de vrije loop laat. “You never noticed / Dunk my head in the bathtub and scream underwater / ‘Cause maybe I thought you didn’t care”, zingt ze. Want zo is het wel: voor het eerst schreven de twee dames elk hun nummers, al werd nog altijd samen aan de afwerking gesleuteld. En zo klinkt Two Ribbons als een dialoog in real time: je hoort hoe ze de stukken van hun relatie van de vloer oppikken, en weer aan elkaar proberen te lijmen.
In de tweede helft van de plaat wordt de PC Music, de invloed van producer SOPHIE – zij die hen alles ter zake leerde op die vorige plaat – terzijde geschoven, en overheersen de akoestische en ingetogen klanken waarbij soundscape en song haasje over spelen. Walton betreurt in “Sunday” over glockenspiel en sax de breuk met haar ex, “Strange Conversations” is misschien wel de meest directe song op het album, en dan is er nog de titeltrack als uitgeleide. Bloedeerlijk gaat Hollingworth over een eenvoudige gitaar “I haven’t thought for weeks of anyone but you / And I wanna find the answer / I just want to be your best friend / Just like it always was.” We zijn tien nummers verwijderd van dat “Happy New Year”, we weten: met een beetje geluk is het weer zoals vroeger.
Uw zucht van opluchting is minder groot dan die van hen.