Met Melt My Eyez See Your Future heeft Denzel Curry de langste albumtitel binnen zijn discografie alvast op zak. Los daarvan is het ook zijn meest ontwikkelde plaat waarop heel de tracklist all killer, no filler is.
Ondanks zijn relatief jonge leeftijd (27) is Curry reeds een young legend binnen de Florida scene. Samen met zijn Raider Klan (een collectief dat zonder geruzie met de A$AP Mob ook best groot had kunnen worden) ligt hij aan de basis van SoundCloud-opmars rond 2011-2012. De rest van de wereld leerde Curry echter pas in 2015 kennen nadat hij “Ultimate” op de wereld losliet, een nummer dat op het ondertussen doodgebloede Vine vooral als soundtrack diende voor bottle flips. Gelukkig is Denzel, oftewel Zel, iemand die belang hecht aan het uitbouwen van een solide discografie: TA13OO uit 2018 was zijn mentale gezondheidsplaat, ZUU uit 2019 de heimweeplaat naar thuisbasis Miami, en zelfs Unlocked (een ep/mini-album met Kenny Beats) was eigenlijk veel meer dan louter een tussendoortje.
De tendens in Currys catalogus is dat hij hoe dan ook altijd wel een andere weg probeert in te slaan. Dit album valt iets moeilijker in een hokje te plaatsen: de cover heeft iets cyberpunkerigs, in de videoclip van “Walkin” waant hij zich een personage uit een John Ford-film, op “Zatoichi” speelt hij met drum-‘n-bass en breakbeats, en op “Troubles” krijgen we bezoek van autotune-crooner T-Pain. Op papier klinkt deze mengelmoes van stijlen als een clusterfuck in the making, tóch valt alles perfect in de plooi.
Nochtans heeft Curry een lastige periode achter de rug. In een interview met Anthony Fantano beweert de rapper in 2019 op zijn diepste te hebben gezeten, ondanks dat hij nog nooit zo op handen gedragen werd binnen de hiphop- en muziekwereld in het algemeen. Therapie heeft hem er gelukkig wat bovenop geholpen – dat én muay thai. Al snel wordt duidelijk dat ook Melt My Eyez als helende balsem diende voor de Floridiaan. De verschroeiende bassen en trapmetal vanop TA13OO en ZUU maken op opener “Melt Session #1”, waar tekortkomingen en zelfreflectie centraal staan, plaats voor engelenkoren en het pianospel van Robert Glasper. “Walkin” blijft in die therapeutenpraktijk zitten, wanneer Denzel zelfs een rijmschema kan creëren rond zijn bezoekjes bij zijn therapeute (“I pay 180 to talk to one lady / She been regulatin’ on how I feel / Describe it as raw and real / I’m dealin’ with all the ills / I’m tearin’ up like I’m on Dr. Phil”).
Ook elders staat de plaat nog bomvol noemenswaardige teksten. “All these beats go dumb in the stereo / But I’m just too smart for the radio” rapt Denzel op “X-Wing” over een trap beat die je eerder zou plaatsen bij rappers uit Atlanta à la Gunna en Lil Baby. Dat zijn nu niet bepaald namen waar de gemiddelde Denzelfan warm van wordt, maar zelfs in deze stijl kan Zel boeien. Op “Ain’t No Way”, een krankzinnige posse cut met onder anderen J.I.D en Rico Nasty, rapt Curry “Run the jewels ‘cause I kill a mic on any LP” (snapt u, Killer Mike en El-P, Run The Jewels), een bar die in de handen van iemand anders evengoed in cringeworthy territorium terecht zou komen, maar Curry slaagt er toch in om dit o zo goed te doen werken en het doet je afvragen hoe niemand anders hier al op is gekomen.
Melt My Eyez is ongetwijfeld zijn sterkste werk, maar zelfs dan nog is er groeiruimte. Het album wordt nu al door de bijdrages van Kariem Riggins en Robert Glasper beschouwd als de To Pimp A Butterfly binnen Currys catalogus, maar die vergelijkingstoer opgaan is nu ook weer niet nodig. Denzel Curry is geen ruwe diamant meer, maar kan zeker nog wat gepolijster worden.
