Als er één regisseur is die erin slaagde om de laatste jaren uit te groeien tot een ‘merk’ op zichzelf, dan is het wel Wes Anderson. Fans kijken steeds opnieuw reikhalzend uit naar nieuwe experimenten met zijn unieke stijl en dus is het niet overdreven om te stellen dat The French Dispatch een van de meest verwachte films was van 2021.
Fans van Andersons cinema zullen zeker niet teleurgesteld zijn en het is bijzonder moeilijk om niet te vallen voor de speelse virtuositeit van The French Dispatch, maar toch is dit de eerste maal dat de stijl en vorm van Andersons cinema riskeert een beetje te beginnen verworden tot een systeem op zich. The French Dispatch is speels en onweerstaanbaar licht, maar tegelijkertijd bekruipt de kijker ook het gevoel dat de regisseur niet eeuwig gaat kunnen blijven variaties spinnen op deze zelfde formule.
Zoals The Grand Budapest Hotel dat was, is ook dit een bijzonder episodische film die Anderson in staat stelt te goochelen met verschillende stilistische incarnaties van zijn persoonlijke humor. De hele prent is opgezet als de laatste uitgave van het titulaire tijdschrift, nadat de bezieler ervan (Bill Murray in een kleine bijrol) het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingeruild. Elke journalist brengt een eigen verhaal, wat meteen ook de film opdeelt in hoofdstukken. Een schare vertrouwde en nieuwe gezichten uit het universum van Wes Anderson kleurt alle delen, wat garant staat voor een indrukwekkende namenlijst met onder andere Adrien Brody, Léa Seydoux, Jeffrey Wright, Willem Dafoe, Benicio del Toro en een hele reeks andere bekende Hollywoodgezichten.
Het minst interessante deel is dat geleid door Owen Wilson omdat het herkauwen van vorige werken hier al te veel de bovenhand neemt. De laatste twee delen bevatten schitterende visuele gags, maar het allerbeste luik is dat waarin de film een pastiche brengt op de kunstwereld met Del Toro als een wat Ai Wei Wei – achtige figuur en Seydoux als zijn cipier en muze. In dit ‘katern’ van het tijdschrift dat zowel de draak steekt met de moderne kunst als er een liefdevolle hommage aan brengt, ontwikkelt de cineast iets wat echt zou kunnen lijken op een uitbreiding en vernieuwing van zijn stijl en dat alles in een richting drijft die abstracter is, maar tegelijkertijd ook op welkome wijze wegdrijft van de steeds terugkerende grappen (zoals aan het begin van The French Dispatch) met gebouwen en personages die Anderson altijd in zijn films verwerkt. Het tweede deel van deze episodische film biedt met het openbreken van de vormtaal ademruimte aan de creativiteit van de regisseur, wat tot schitterende resultaten leidt, iets wat ook al duidelijk werd in het stilistisch veel vernieuwender Isle of Dogs.
Al die opmerkingen willen absoluut niet zeggen dat The French Dispatch volledig tegenvalt op de: dit is vaak bruisende en sprankelende cinema die zowel cinematografisch als humoristisch plezier biedt en die volgehouden inventief en geestig is. Omdat Anderson dit al zo vaak bracht worden we er niet meer door weggeblazen, maar zelfs dan blijft dit een lust voor oog, oor en geest.
