“Yes! Jullie zijn hier! En wij ook!” Johannes Genard kon zijn geluk niet op in De Roma. “Ik ga stoppen met praten, want alles wat ik wil zeggen kan ik alleen maar uitdrukken door gelukzalig te zuchten als ik jullie daar zie.” We gingen het er niet meer over hebben, maar yup: dit concert was alweer eentje onder de hoofding “de bevrijding”.
Op vrijdag 6 maart 2020 bracht School Is Cool Things That Don’t Go Right uit. Een plaat vol kekke singles, waarvan een paar het al lekker hadden gedaan op de radio. Het zou een mooie zomer worden. En toen kwam er een kleine kink in de kabel. Maar zeg niet dat het vijftal ondanks alle beperkingen er niet uit gehaald heeft wat er in zat. Werkelijk elk tijdelijk podium, elk tegen heug en meug zittend publiek, elke gemondmaskerde meute in Vlaanderen, zag de groep proberen er toch nog iets van te maken – of het nu in duo, trio, of full band was.
Vandaag is 9 september 2021. Het leven voelt langzamerhand opnieuw normaal, en School Is Cool rondt de campagne rond dat sterke vierde album af met een thuismatch in De Roma. Het zal een einde betekenen in meerdere betekenissen van het woord, maar net zo goed voelde dit optreden met Springsteeniaanse allures – twee uur! Alleen maar hits! – als een bevestiging dat de groep nog jaren door kan gaan.
Het moet minstens twee jaar geleden zijn dat School Is Cool nog eens voor een ongemaskerd, staand publiek stond, en dus wordt ook geen tijd verspild met een aanloop. “Halfway Line” is geen ingetrapte deur, het is een groep die “Beam me up, Scotty”-gewijs meteen in uw living staat. Het staccatogekke “Run Run Run Run Run” is het “we zijn hier nu toch”; meteen doorrammen, want er is geen tijd te verliezen.
Dat Johannes Genard zijn eightiesfixatie al twee platen lang van de leiband heeft gelaten? U hoort het aan de Peter Gabriel-pastische “If So”, dat Michäel Lamiroy van een mooi fiedelintro voorziet. En die toetsenriedel die Hanne Torfs voor “Envelop Me” plakt, heeft die niet iets van Fleedwood Mac? “Nothing Good” wordt door Lamiroy helemaal naar blue eyed soulterrein gesleurd met lage toetsen vol reverb, Genard smijt er zo’n typisch bewerkte gitaarsolo over. “I’m Not Fine” gaat van kampvuur-ingetogen naar armwuivend breed. Dire Straitssolootje dabei? Natuurlijk.
Het moet van Das Pop geleden zijn dat een vaderlandse rockgroep nog eens zo schaamteloos pop durfde zijn als School Is Cool al twee platen lang is. En dat is goed zo, maar dit zijn te goeie muzikanten om van één markt thuis te zijn. “Fifty Percent” is een wijdse roadsong, maar dan eentje voor de Vlaamse snelwegen; er moet al eens gestopt worden, en het past in 5 minuten. En toch: in die beschränkung toont zich het War On Drugs dat Genard een uur later probeert te ontkennen in “Close” door zijn “whoo!”’s lichtjes aan te passen.
Voor “Trophy Wall”, nog zo’n momentje pure pop, wordt voorprogramma Noémie Wolfs uit de coulissen gehaald. “In Want Of Something” wordt dan weer van kleur voorzien door maatjes Anne-Sophie Ooghe en Dieter Beerten van High Hi. Ze blijven meteen hangen voor “Wide Eyed & Wild Eyed”. En dan is er Justine Bourgeus, de Tsar B die School Is Cool na één plaat alweer verliet. Samen duiken ze met “Black Dog Panting” nog eens het zwarte gat in dat dat al te verguisde muzikale statement Nature Fear was. Hoe goed het latere werk ook is, we vragen ons nog steeds af wat School Is Cool had kunnen worden als die plaat geen commerciële flop was geworden.
Natuurlijk mag doorbraakhit “New Kids In Town” niet ontbreken, die andere vroege single “The World Is Gonna End Tonight” spelt onheil, want Genard moet na afloop aankondigen dat drummer Matthias Dillen het hierna voor bekeken houdt wegens job en gezin. Het is een emotioneel moment; het enige lid dat samen met Genard alle School Is Cool-kilometers liep, verdwijnt – misschien tijdelijk, misschien ook niet.
Wanneer in bisnummer “Things That Don’t Go Right” alle gasten van eerder het podium innemen, voelt het heel even alsof het opnieuw 2010 is: School Is Cool heeft de Rock Rally gewonnen, mag opnieuw een setje spelen, en vraagt uit pure gulheid alle mede-deelnemers aan de wedstrijd het podium op. Euforischer wordt het niet, zelfs al doet de groep met Belle Perez’ “Honey Bee” nog een goeie poging. Dillen mept een laatste keer zijn drumstel de vernieling in – dient toch tot niets meer nu, meneer – en klaar is kees.
School Is Cool moet een nieuwe drummer zoeken, en zal die wel vinden. Begin volgend jaar trekt de groep de studio in om zijn vijfde plaat op te nemen. Het verhaal is niet afgelopen, en dat is maar goed ook. Dit is één van de vitaalste groepen die op deze aardkloot rondlopen.
