Haifaa Al-Mansour heeft de eer op haar CV te kunnen vermelden dat ze de eerste vrouwelijke filmmaker was in Saoudi-Arabië. In 2012 draaide ze na haar buitenlandse studies Wadjda, waarmee ze talloze prijzen verzamelde op verschillende festivals (waaronder Vancouver en Venetië) en na een paar films gedraaid te hebben buiten haar thuisland, keerde ze naar de Dogenstad terug met The Perfect Candidate.
‘Is this a thing about female rights? Because I don’t want to get involved in those things’ is een uitspraak van een verpleegster halverwege The Perfect Candidate, die de kern van de film uitstekend samenvat. Dit is het verhaal van Maryam, een dokter die meer per toeval dan willens en wetens zich kandidaat stelt om haar gemeente politiek te vertegenwoordigen. Ze raakt dermate gefrustreerd door het uitblijven van de aanleg van een degelijke weg naar de spoedafdeling van het ziekenhuis waar ze werkt, dat ze tegen alle verwachtingen in besluit om ook echt een verkiezingscampagne op te zetten.
Hoe moeilijk dat is in een land waar tot in 2018 vrouwen niet eens met de wagen mochten rijden, toont een scène aan het begin, waarin een oudere man weigert door Maryam verzorgd te worden na een zwaar ongeval, zelfs al is ze de enige bevoegde arts die aanwezig is. De film laat ook de reacties zien in de directe omgeving van het hoofdpersonage: haar oudste zus – een huwelijksfotografe – is enthousiast om mee te werken aan de campagne en zet een geslaagde modeshow/benefiet op, de jongste zus is conservatief en heeft het niet begrepen op de politieke ambities. De meest interessante figuur is evenwel die van de vader: samen met zijn ondertussen overleden echtgenote vormde hij een muzikaal duo, op zich eveneens een minder evidente bezigheid in een land waar – zo vertelt ons een dialoog – radicalen ook muzikanten bedreigen. Terwijl de vaderfiguur op tour is in de hoop eindelijk de langverwachte ambitie waar te maken voor een groter publiek te kunnen optreden, beseft hij niet dat zijn dochter een strijd voert die niet zo veel verschilt van de zijne. Wat de twee zaken van elkaar scheidt is de verschillende werelden waarin mannen en vrouwen zich bewegen en vertoeven. Om dat duidelijk te maken snijdt Al-Mansour heen en weer tussen de ervaringen van de vader en de vaak gecontesteerde pogingen van Maryam om als kandidaat serieus te worden genomen (de ongemakkelijke gezichtsuitdrukking van een lokale televisiepresentator wanneer ze iets te mondig blijkt, spreekt boekdelen).
Het scenario van The Perfect Candidate is helaas buiten de politieke insteek niet bijster vernieuwend en de film bewandelt iets te vaak platgetreden melodramatische paden om echt boven zichzelf uit te stijgen. Ook de stijl van Al-Mansour is wat braafjes en vlak: alles oogt fraai en verzorgd, maar er gaat geen enkele esthetische kracht van uit en reduceert filmgrammatica al te zeer tot het illustreren van de plotlijn. Toch slaagt The Perfect Candidate erin om redelijk overeind te blijven en houdt de cineaste alles net sober genoeg om niet te vervallen in een al te zeemzoete prekerigheid. Een wat duaal laatste deel toont hoe een oorlog uit vele kleine veldslagen bestaat en vormt een mooie apotheose voor een bescheiden, half geslaagd portret.
