The Misfits is niet een restauratie of nieuwe release van John Hustons gelijknamige film uit 1961 waarin Marylin Monroe aan de zijde van Clark Gable en Montgomery Clift haar laatste rol speelde. Het is wel de comeback van Renny Harlin, een in Hollywood ooit hoog aangeschreven actieregisseur die volledig in ongenade viel en op de dool raakte.
De in Finland geboren Harlin (eigenlijk Renny Lauri Mauritz Harloja, de naam waaronder hij ook zijn eerste werk afleverde) liet zich op opmerken halverwege de jaren negentientachtig met vinnige actiethrillers als Born American en Prison (met een piepjonge Viggo Mortensen) en brak door met een van de beste afleveringen uit de Nightmare on Elm Street reeks: The Dream Master. Met Die Hard 2 en Cliffhanger was de stap naar het echt grote werk gezet en Harlins carrière leek gemaakt. Toen echter kwam 1995 en het peperdure fiasco Cutthroat Island. Deze avonturenfilm over piraten ging volledig de mist in (het genre zou pas jaren later weer opgepikt worden met Pirates of the Carribean) en hoewel de regisseur aanvankelijk nog even overeind bleef met lopende producties als Deep Blue Sea en (het eveneens geflopte) The Long Kiss Goodnight, was het stijl bergaf nadien. Exorcist: The Beginning, The legend of Hercules en een paar verwaarloosbare titels gedraaid in China en Hong Kong, steken op zijn vriendelijkst gezegd nogal bleek af bij het eerdere palmares. Anno 2021 is Harlin terug en kan hij beroep doen op een degelijk budget, een internationaal samengestelde cast en enkele relatief grote namen als Pierce Brosnan en Tim Roth.
Het zou heel leuk zijn om te vertellen dat Harlin daarmee ook weer aanknoopt bij zijn beste werk, maar dat is niet wat voor de geest komt bij het bekijken van deze barslechte actiekanjer, waarin Pierce Brosnan zijn personages uit de James Bond franchise en The Thomas Crown Affair nog eens dunnetjes mag overdoen. De Ex-007 speelt een meesterdief (die wel in de gevangenis zit) die bevrijd en gerekruteerd wordt door een internationale groep ‘weldoeners’ die hun ‘bijzondere kwaliteiten’ inzetten om gespuis uit de hele wereld te beroven en de financiering van terrorisme op die manier te stoppen (ja, echt). Het vervolg is Ocean’s Eleven in de stijl van Michael Bay, wat neerkomt op een versie ‘du pauvre’ van Bays op zichzelf al onbekijkbare Six Underground uit 2020.
Ooit – ten tijde van Die Hard 2 – was Renny Harlin een kei in dit soort woeste, complexe actie, nu is zijn regiewerk om van te huilen. Kinetica, montage, beeldvoering … alles ziet eruit als een vierderangs muziekvideo en ook plot en humor zijn ronduit vreselijk. Brosnan moet niets anders doen dan vermoeide grapjes maken over hoe zijn stijl verschilt van het jonge geweld, Tim Roth moet alleen de clown uithangen, iedereen mag zich vermommen en tussendoor is er ook nog wat klef sentiment tussen Brosnan en de dochter van wie hij vervreemde. Kers op de taart is dat ondanks het internationale, multiculturele aura dat de productie zich wil aanmeten (acteurs van overal en met alle mogelijke achtergronden en de nodige exotische locaties), de film in wezen diep racistisch is. Niemand verwacht echt dat het vijandbeeld in dit soort entertainment zal uitblinken door nuance, maar het is lang geleden dat een Hollywoodprent het zo bont maakte als The Misfits en de stereotypes bereiken hier toch wel een bedenkelijk dieptepunt.