Het twee jaar geleden verschenen Ilana (The Creator) leverde de Nigerese gitarist Mdou Moctar een bescheiden doorbraak op, en een contract bij Matador records. Op Afrique Victime zet Moctar nog een stap vooruit en toont hij dat hij misschien wel de meest opwindende gitarist van het moment is.
De eerste maal dat de naam Mdou Moctar buiten de Sahel-regio opdook, was op de compilatie Music from Saharan Cellphones van het Sahel Sounds-label. Mobiele telefoons zijn er immers de manier waarop muziekliefhebbers in die regio nummers met elkaar delen via bluetooth. Een van de nummers die op die manier viraal ging, was “Tahoultine” van Moctar. Na een hoofdrol in een adaptatie van de Princefilm Purple Rain was er in 2019 een album waarin hij voor het eerst bijgestaan werd door een band. Met dat album, Ilana (The Creator), maakte hij naam buiten Afrika.
Desondanks woont Mdou Moctar nog steeds in het stadje Agadez, in het onherbergzame binnenland van het straatarme Niger, ver weg van de westerse muziekscene. Het is daar dat hij repeteert met zijn band, die overigens nog steeds dezelfde is als op de voorganger. Ritmegitarist Ahmoudou Madassane — die al jaren met Moctar samen speelt — en drummer Souleymane Ibrahim wonen eveneens in Agadez, maar voor bassist (en producer) Mickey Coltun is het steeds weer een een lange trip (met een busreis van om en bij de 28 uur) om de rest van de band te vervoegen vanuit zijn thuisbasis in Brooklyn.
Afrique Victime werd grotendeels opgenomen in 2019 tijdens de tournee die volgde op de release van Ilana (The Creator). Dat gebeurde backstage, in allerlei studio’s, op hotelkamers, en met field recordings in Niger zelf. Het resultaat is een zinderend album, dat al het goede van de voorganger overtreft. Hendrix of Van Halen worden wel eens aangehaald als referentiepunten, maar dat is niet geheel terecht. Moctars gitaarspel verschilt immers grondig van dat van de twee grootmeesters. Maar net zoals zij is hij een begenadigd gitarist die een geheel eigen sound heeft.
Vooral op de lang uitgesponnen nummers weten Moctar en de zijnen indruk te maken. Opener “Chismeten” roept in het filmische begin beelden op van opwaaiend woestijnstof, maar al snel zorgt de propulsieve drive voor een tollende rollercoaster waarop Moctars gitaar loos gaat. Maar het absolute hoogtepunt van het album is titelnummer “Afrique Victime”, een nummer — het enige op het album dat deels in het Frans gezongen wordt — waarin hij de Franse ex-kolonisator een veeg uit de pan geeft. Vooral muzikaal is het een absoluut huzarenstukje: in het lang uitgesponnen slot laat Moctar z’n gitaar krijsen, knetteren, schuren terwijl de andere bandleden het tempo langzaam de hoogte indrijven. Woestijnblues, rock, psychedelica: het zit allemaal in de opwindende cocktail die hier geserveerd wordt. Het is een bezwerende trance die ook in nummers als “Ya Habibti” en “Asdikte Akal” voor straffe momenten zorgt.
Op de rustigere nummers weet Moctar evenzeer indruk te maken. Op “Taliat” en het afsluitende “Bismilahi Atagah” toont de band dat ze magistraal weten hoe sfeer te scheppen. Ilana (The Creator) was al een straffe plaat, maar hier bevestigt Moctar moeiteloos die belofte en doet er nog een flinke lap bovenop. We zijn nog maar halverwege het jaar, maar Mdou Moctar heeft met Afrique Victime de lat alvast behoorlijk hoog gelegd.
Volgend jaar houdt Mdou Moctar een paar keer halt in België: op 1 april in Het Bos (Antwerpen), op 2 april in de AB Club (Brussel), en op 1 mei in De Post (Oostende).
