Een van de betere indierockplaten in lange tijd komt ongetwijfeld van onze landgenoten van Teen Creeps. Meer nog, met Forever heeft het Gentse trio een plaat uitgebracht die schreeuwt om live gespeeld te worden, en daarop is het jammer genoeg nog even wachten door … je weet wel. In afwachting hadden we in hun repetitiekot een gesprek met drie oprechte muzikanten die al bijna een decennium nagenoeg perfect op elkaar afgestemd zijn. “Teen Creeps is vriendschap én een creatief project in één.”
“Forever zal snel het universele gevoel oproepen dat elke muziekliefhebber met opgekropte energie vandaag herkent”, schreven we over de tweede plaat van Teen Creeps, en ook: “De snelste 40 minuten van uw dag”. Maar laat je niet misleiden: op Forever, dat intussen een maand jong is, staan zowel stevige (“Fall Out”, “Hideaway”) als meer ingetogen nummers (“Crash/ Land”, “Defender”). Net voor het interview plaatsvindt, releaseten de indierockers nog een heerlijke cover van Oscar and the Wolfs “Breathing”, opgenomen in de Muziekodroom, én er is ook een livestreamconcert aangekondigd voor 6 maart, op poten gezet door Friends of Friends Records en concertorganisatie MCLX.
Voor Teen Creeps, een echte liveband, is het gebrek aan liveshows uiteraard een enorme domper. “Door corona besefte ik pas dat we een heel fysieke band zijn. Eerst konden we niet repeteren, dan hebben we op afstand ideeën doorgestuurd, maar dat marcheerde niet ideaal. Zo voelden we bij de eerste repetitie toch een zekere opluchting. Ik wil niet zagen, maar we willen die nieuwe nummers echt live spelen. Uiteraard is het tof dat er livestreams zijn, we komen toch nog veel beter over voor een livepubliek. We maken ook geen laptopmuziek, het moet bij ons in een ruimte gebeuren”, aldus gitarist Joram De Bock. Zanger-bassist Bert Vliegen: “Ik hoop sowieso dat we mensen bereiken dankzij onze shows eerder dan via Spotify.”
Alsof ze voorbestemd waren om live te knallen, heeft een concert van een al even energieke band een rol gespeeld in het ontstaan van Teen Creeps, meer bepaald de passage van Cloud Nothings in 2012 in de Charlatan. De Bock: “Toen ik Bert tijdens dat optreden tegenkwam, besefte ik dat hij ook fan was van dat soort muziek. Bert speelde destijds samen met Ramses [Van den Eede] bij de band Horses. Rond die periode speelde ik er in m’n hoofd mee om een punk/indieband op te richten. Daarop heb ik gevraagd of hij met mij Teen Creeps wou beginnen. Ik had toen al een paar nummers in mijn hoofd.” Sindsdien bestaat de band onafgebroken uit Joram De Bock, Bert Vliegen en Ramses Van den Eede, die ook furore maakt bij Hypochristmutreefuzz én vorig jaar uitpakte met een eerste solo-ep.
VOX van Patrick Riguelle
De Bock zelf heeft een verleden bij hardcoreformatie Deadender en Vliegen maakt ook het mooie weer bij Sophia. Hoewel de drie verschillende muzikale achtergronden hebben, was er een klik. Vliegen: “Ik herinner me dat er op de eerste repetitie meteen een nummer is ontstaan.” Leuke anekdote: de VOX-versterker die nog altijd in het repetitiekot gebruikt wordt, heeft eigenlijk de sound in den beginne mee bepaald. “En die is van Patrick Riguelle en heb ik in bruikleen aan Joram gegeven. Het is een exemplaar dat zeker van de jaren zestig dateert.” “Door die amp klonk de sound meteen goed”, knikt De Bock, wiens riffs nog altijd het beginpunt zijn van de nummers.
De allereerste show van Teen Creeps vond plaats in Den Eglantier in 2013. De nog jonge band deelde er het podium met de Brugse postpunkband Maze en het Nieuw-Zeelandse Die! Die! Die!. Vliegen: “Ik had meteen het gevoel dat ik voor Teen Creeps tijd moest vrij maken naast Horses, die toen mijn hoofdband was. Dat was wel een zeer goed teken.”
Van den Eede: “Wat wij voelden bij Teen Creeps heb ik ook altijd bij andere bands willen hebben. We zijn maar met drie en dat is megahandig. Dat is de beste bandvorm die er is. Zodra je met vier bent, begin je door elkaar te praten. Bovendien passen we perfect in één auto, je kan makkelijk op tour gaan.” Vliegen: “En het is altijd democratisch: het is telkens twee tegen één. Wij hebben ook nooit overwogen om Teen Creeps uit te breiden.” De Bock: “Een tweede gitarist zou wel voordelen opleveren, maar tegelijk zou onze identiteit als band anders zijn. Als gitarist vind ik het nu ook plezanter om twee, drie dingen tegelijk te doen.”
In 2014 verscheen de allereerste puike ep van Teen Creeps, het jaar daarop een split met de garagerockers van Mind Rays. Maar debuut Birthmarks in 2018, verschenen via PIAS en goed voor een massa lovende reacties, was pas echt het startpunt van véél liveshows, waaronder we ons onder andere een concert met No Age in Het Bos in Antwerpen herinneren. De bandnaam komt trouwens van het bekendste nummer van die Amerikaanse band.
Stapje per stapje
En nu krijgt Forever, ook verschenen via PIAS, wederom de ene viersterrenrecensie na de andere. Die evolutie lijkt bij Teen Creeps met een zekere natuurlijke flow te komen. Van den Eede: “We proberen ons telkens wel druk op te leggen dat er iets moet komen en dat we nummers kunnen schrijven, maar we zijn geen band die bezig is met een carrièreplanning. Veel jonge bands willen zeer snel en hard professionaliseren. Uiteindelijk wordt zo’n band al snel het product van een management, wij zetten doorheen de jaren rustig stapje per stapje, maar wel mét ambitie.”
“Ik denk dat we veel ambitie hebben, maar we hebben inderdaad nooit iets geforceerd”, vult De Bock aan. “We hebben bijvoorbeeld gewacht met een management tot ons debuut uitkwam. Ik zeg niet dat we big in Japan zijn maar we hebben in die tijd wel al veel in Nederland gespeeld. Je kan je blind staren op dat pad dat in Vlaanderen ligt, maar dat hebben we niet gedaan. Zo hebben we nooit meegedaan aan een rockwedstrijd zoals Humo’s Rock Rally.” Van den Eede: “Tot de debuutplaat hebben we alle shows zelf geboekt, daardoor hebben we met concertorganisatoren zelf kennisgemaakt. En pas later hebben we een maat, Benjamin Beutels, ons laten managen en boeken. Dat is zeer spontaan en organisch gegaan.”
In het intieme en authentieke repetitiekot van Teen Creeps, met posters van Teen Creeps en Hypochristmutreefuzz en een van de jonge Bob Dylan aan de muur, horen we tussendoor de nummers van Forever. Zo blijft ook tijdens het privéconcert “Brothers” een van de uitschieters; een nummer dat met zijn vocale uithalen, ingetogenheid en melodie ideaal tussen de harde en zachte Teen Creeps ligt. “Toen we “Brothers” schreven, zaten we nog vroeg in het schrijfproces. Dat nummer voelde als iets nieuws aan, zoiets hadden we nog niet geschreven. Dus ja, ik denk dat “Brothers” wel een goeie aanzet geweest is.”
Veel nummers die op Forever staan, werden al eens live gespeeld tijdens shows en dat gegeven zorgde bij Teen Creeps voor een natuurlijke muzikale progressie, illustreert Van den Eede. “Bij mij evolueert de drumpartij naarmate ik die live gespeeld heb. Door dat veel te doen en live te proberen, kan ik dat beter vorm geven. Als we een nummer niet veel live geprobeerd hebben, heb ik het gevoel dat het soms moeilijkere opnames zijn. Enkel “Defender” vind ik persoonlijk een uitzondering, dat was op zich al zo ingetogen dat ik tijdens de repetitie voelde dat elk klein detail keiveel effect had.”
Dan is er nog de afsluiter én andere uitschieter “Crash/ Land”, een geduldiger nummer van zes minuten. Voor de band is het een logisch gevolg op de rest van de plaat. “Vanaf we dat hadden geschreven hadden, was duidelijk dat dat met een lange solo moest eindigen.” “Toen Bert dat inzong heb ik wel ‘fuck!!’ geroepen, omdat ik zo enthousiast was”, klinkt het nog altijd enthousiast bij Van den Eede.
Lessen van Sophia
Nog een verschil met eerder werk: qua zanglijnen is Forever melodischer dan zijn voorganger en soms zelfs wat meezingbaarder. En die ingetogenheid zit soms ook in de muziek. “”Defender” is het laatst geschreven nummer, ik heb nog nooit zo zacht gespeeld als in dat nummer. Tegelijk kwam dat nummer ook meteen binnen, het had een impact. Ik hoef dus niet altijd alles open te draaien”, legt De Bock uit. “Maar ik zie ons niet snel opnieuw een akoestische set spelen”, verwijst Vliegen naar twee stressvolle ervaringen uit het bandverleden.
Die laatste blijkt trouwens veel geleerd te hebben van touren met Sophia. “Van Robin (Proper-Sheppard, frontman van Sophia, nvdr.) heb ik geleerd dat ik geen schrik moet hebben om persoonlijk te schrijven. Mijn teksten voor Teen Creeps zijn concreter en persoonlijker geworden, ook omdat ik mij ook nog meer op mijn gemak voel in de band. Die teksten schud ik nooit zomaar uit mijn mouw, het gaat over levenservaringen. Ik kan niet fictief schrijven. De teksten op Forever zijn dan ook een samenvatting van een periode uit mijn leven.”
Dinosaur Jr., Sebadoh en Hüsker Dü: het zijn de bands die de drie Teen Creeps al tot vervelens toe gelezen hebben in recensies. Daarbij wordt ook vaak verwezen naar nineties en/of indie rock. Hoe staan ze tegenover die termen? “We snappen die term wel. We putten er duidelijk inspiratie uit, maar even goed uit bands van nu. We vinden het heel raar dat het altijd over die nineties gaat. We zijn veel meer dan een nostalgische band, we proberen eerder een genre of traditie nieuw leven in te blazen.” “Tot mijn grote frustratie heb ik zelfs eens een vergelijking met de jonge Placebo gelezen”, lacht Vliegen.
Zijn er dan nooit positieve verrassende vergelijkingen op hun pad gekomen? Toch wel, herinnert de band zich: “Na een optreden in Manchester zei iemand dat het geleden was van Hüsker Dü dat hij nog zo’n goed optreden had gezien. Dat was wel een zot compliment.”
Assists à la Kevin De Bruyne
Teen Creeps heeft op een paar noodvervangingen na nu al acht jaar onafgebroken dezelfde line-up. Dat moet wel waarde hebben, zo denken we. De Bock: “Voor mij is het mijn voornaamste muzikale bezigheid. Als ik met muziek bezig ben, ben ik met Teen Creeps bezig. Daarom is de band belangrijk voor mij. Tijdens de eerste lockdown heb ik dat enorm gemist. Het is niet dat we elkaar naast de band niet zien, maar we zouden elkaar wel veel minder zien zonder.” “Het is een vriendschap, maar het is ook een creatief project. We beseffen nu pas echt waarom we dat graag doen”, voegt de drummer er nog aan toe. “Toen Bert zei dat hij naar Hasselt terug zou verhuizen, hielden we ons hart toch even vast.”
Dan komen er nog enkele voetbalvergelijkingen. “Joram is de Kevin De Bruyne van de band. Hij geeft alle assists, nadien werken we de nummers samen af”, klinkt het. “Dan is Ramses de Hazard want hij is als muzikant nogal speels, creatief en nonchalant”, wordt daar nog aan toe gevoegd. Van den Eede: “Ik kende Cloud Nothings niet toen ik bij Teen Creeps begon te spelen. Teen Creeps is voor mij een laboratorium waarbinnen ik dingen kan proberen en vernieuwen. Ik heb al met veel mensen samengewerkt en bij Teen Creeps klikt dat zo goed, met drie verschillende types mensen. Dat klikt muzikaal en intermenselijk, en dat is super nice én waardevol.”
Zo zijn we bij begin van gesprek, toen het ging over het feit dat een trio de beste bandvorm is. “Soms zit ik luidop te lachen naar mijn gsm en dan vraagt mijn vriendin: is het Teen Creeps?. Na alle wederzijdse lofbetuigingen zegt Vliegen, die elke week met veel plezier van Hasselt naar Gent rijdt voor de repetities van de band, tot slot nog: “Ons groepsgesprek op Messenger is goud waard, we gaan dat ooit als koffietafelboek uitbrengen.”