Jordi Lafebre, die we vooral kennen van zijn samenwerkingen met Zidrou, doet het nu helemaal alleen. Ondanks alles is een liefdesverhaal dat zijn best doet om het etiket sprookje te verdienen. Lichtvoetigheid is daarbij het sleutelwoord.
De zoektocht naar De Ware. Die hoort zo’n beetje afgelopen te zijn wanneer het huwelijksbootje loskomt van de kade. Maar de realiteit strookt niet altijd met het ideaalbeeld. Misschien loopt de ware nog gewoon ergens aan wal rond. Of zit hij of zij op een ander bootje, in gedachten verzonken naar de horizon te staren. Met al die zeevaartbeeldspraak valt Ondanks alles zo’n beetje samen te vatten.
Lafebre snijdt het verhaal aan van Ana en Zeno, twee dartele senioren die er een rijkelijk gevuld leven hebben opzitten. Zij als burgemeester van haar stadje en, voor zover dat daarmee te combineren viel, als echtgenote en moeder. Zeno is dan weer het bohémientype. Een charmant figuur die al veertig jaar aan zijn proefschrift werkt en ondertussen de wereld rondreist en zich nooit definitief bindt.
Stapsgewijs wordt teruggegaan in de tijd en wordt de liefdesgeschiedenis van Ana en Zeno uit de doeken gedaan: de hoofdstukken dienen zich in omgekeerde volgorde aan, een kunstgreepje dat de aandacht van de lezer vasthoudt, maar achteraf de vraag doet rijzen of het allemaal niet wat weinig om het lijf had.
Ondanks alles is immers een zeemzoete vertelling, een strip die zich op romcom-terrein waagt en waarin de auteur geen duidelijke keuze durft te maken tussen de mogelijke richtingen: Woody Allen of Hugh Grant? Wat Lafebre gelukkig wél doet, is zijn verhaal met de nodige zwier vertellen, zodat je het als lezer niet voortijdig opgeeft. Echt meeslepend wordt het weliswaar nooit, maar net zomin wordt het onderweg al te klef.
Voor Lafebre is Ondanks alles een logische stap, in een oeuvre dat het vooral moet hebben van een romantische blik – denk maar aan Mooie zomers. Zijn werk lijkt een zoektocht naar hoe die blik het best in beeld gebracht kan worden, en op dat vlak is Ondanks alles een zeer geslaagd werk. De geliefden mogen zich dan niet in dezelfde ruimte bevinden, ze weten samen door het leven te dansen. Ondanks de lichtheid van het werk, blijft het boek daardoor overeind en vormt het een soms broodnodig tegengewicht voor het cynisme en de zwartgalligheid die zich vlotjes aandienen.
