Rauwe, flitsende beelden van machines klauwend in een schroothoop, rotsformaties en eenzame gebouwen om in te verdwijnen. Whispering Sons begeleidt zijn eerste nummer in twee jaar met een krachtige, maar beeldschone videoclip.
De titel betekent letterlijk “oppervlak”, en als je tekst en muziek hoort is daar niets van gelogen. De pulserende keyboards en herkenbare riffjes van Kobe Lijnen blijven onderhuids sluimeren, zonder ooit tot een climax te komen. “So close now”, zingt Kuppens over een confrontatie die nooit echt volledig tot uiting komt.
We zien in de videoclip Kuppens, twee druppels water Nico, die zingt in helderwit licht afgewisseld met verlaten glasgebouwen, steenformaties en ruige landschappen. Naar het einde toe wordt de band’s postpunk nog intenser, in samenspel met de stroboscopische beelden die opgenomen werden in heel België. “Het resultaat van instinctieve zoektocht door de filmmakers,” legt de band uit.
Conventioneel horen we u zeggen? Qua sfeer is “Surface” een donker melancholisch nummer dat het zonlicht niet kan verdragen, en zo kan je inderdaad ‘Vintage Whispering Sons’ of ‘zou op hun debuutplaat passen’ zeggen. Toch horen we subtiele soundwijzigingen; meer nadruk op de vocalen en het excentrieke synthgeluid bijvoorbeeld.
De isolatie die van nummer en beelden afdruipt, past perfect bij deze bevreemdende tijden, en ook bij deze 27 januari. Het is een dag dat we opstonden met regen, wind en donker weer en een stevige brok postpunk konden gebruiken. Laat die tweede plaat maar komen.
“Surface” verschijnt in maart als een 7″-single en is hieronder te beluisteren.
