Als deze verdoemde periode ergens goed voor ons, dan is het niet enkel de wildgroei van tijdelijke fenomenen (livestreams die je stilaan de strot uitkomen), maar ook het ontstaan, of de bestendiging, van nieuwe, minder conventionele samenwerkingen. Ex-pats Jozef Dumoulin (intussen al even gevestigd in Parijs) en Flin van Hemmen (sinds 2008 verkast naar New York) laten van zich horen als Too Tall Too Sing met een eerste stuk muziek en een even ingetogen als onthutsende videoclip.
De samenwerking tussen de twee gaat al even terug. Minstens een decennium, toen ze lid waren van Narcissus, een kwartet met saxofonist Robin Verheyen en bassist Clemens Van Der Feen. Drummer/percussionist van Hemmen trok daarna het water over en maakt er intussen deel uit van een creatieve scene waar jazz, improvisatie, minimalisme, noise, hedendaagse muziek en ander experiment elkaar raken. Met verwanten als Todd Neufeld, Eivind Opsvik en Carlo Costa beland je sowieso in ongewone wateren, terwijl het persoonlijke Drums Of Days hier een paar jaar geleden behoorlijk wat indruk maakte. Recent pakte hij uit met Casting Spells & The Coves, opgevat als twee suites.
Dumoulin van zijn kant legde een al even ongebruikelijk parcours af, via een hinkelspel binnen en buiten de jazz, via eigen en andermans projecten. Als recente(re) albums met o.m. Orca Noise Unit, The Red Hill Orchestra, Lynn Cassiers’ Yun, The Bureau Of Atomic Tourism, Teun Verbruggen & Keiji Haino, en Benoît Delbecq iets aantonen, dan wel dat Dumoulin, die vanuit Parijs nog altijd zijn stempel drukt op de Belgische scene, uitgegroeid is tot een moeilijk vast te pinnen artiest, eentje die niettemin meteen herkenbaar is door een uitgesproken individuele taal die zich wars van trends blijft ontwikkelen.
Voor dit overzeese project kaatste het duo audio heen en weer, met composities die gradueel meer vorm kregen. Het eerste voorbeeld dat nu wordt gelost, is “Ty/Yt”, dat vooral samengesteld lijkt – of zo klinkt het althans – met keyboards en field recordings. Het resultaat is beheerst, sober en dromerig, alsof het rondhangt in de overgangszone tussen slaap- en waaktoestand. Sluitstuk is de videoclip van Ben Gerstein (ook als trombonist actief in de New Yorkse scene), aanvankelijk op maat van de mijmerende muziek, maar dan wel met sluipend ongemak (je vraagt je af of dit een dagdroom is of de naweeën van iets ingrijpends) en, tenslotte, een schokeffect.
