Terwijl de zalen voor de tweede maal dit jaar gesloten zijn en distributeurs releases verder uitstellen, komen hier en daar toch een aantal nieuwe titels uit via VOD. Cinéart verdeelt Hope vanaf 24 november via de platformen Proximus Pickx, Sooner, Lumière Cinema bij je Thuis, Dalton en Zed vanuit je Zetel.
‘Dit is mijn verhaal zoals ik het me herinner’ is de zin die Håp opent. Die stelling mag behoorlijk letterlijk genomen worden in dit geval: kort nadat cineaste Maria Sødahl in 2010 een aantal festivalprijzen in de wacht sleepte met Limbo, werd bij haar – net als bij het hoofdpersonage in Håp – een hersentumor vastgesteld. De link tussen de regisseur en de film is dus onmiskenbaar autobiografisch en in wezen weet de kijker ook al dat de titel daarmee bijzonder veelzeggend is. De uiteindelijke afloop is echter veel minder belangrijk dan de behoorlijk subtiele analyse van gevoelens en reacties die het script probeert te schetsen doorheen een gedramatiseerd relaas dat de ervaringen van Sødahl transponeert naar het medium van de film.
Het alter ego van de cineaste is hier Anja, een theaterregisseur die op kerstavond terugkeert naar haar familie en te horen krijgt dat de longkanker die ze overwon opnieuw is opgedoken en is uitgezaaid naar de hersenen. Over een periode van een tiental dagen volgt de film hoe Anja en haar familie omgaan met het nieuws en wat de impact ervan is op de relatie met haar echtgenoot (Stellan Skarsgård) van wie ze in de loop der jaren vervreemd raakte.
Het ligt voor de hand dat makkelijke sentimentaliteit en tranen voortdurend op de loer liggen, maar Sødahl slaagt er bijzonder goed in om die valkuilen te omzeilen. In plaats van het drama op te schroeven, neemt het scenario rustig de tijd om nuances en kleine betekenisvolle gebeurtenissen en woorden te laten ademen en groeien. Er zijn gesprekken met kinderen, partners en familieleden, maar nooit hebben we het gevoel dat al die hoogoplopende emoties manipulatief of oneerlijk zijn. Dat is te danken aan soms hele kleine dingen zoals de ongemakkelijke reactie van een stiefzoon tijdens een toespraak die de affaire tussen de beide partners oprakelt die uiteindelijk zou leiden tot het nieuw samengesteld gezin: de jongeman beseft dat diezelfde affaire het huwelijk van zijn moeder kapot gemaakt heeft. Het is een heel klein moment in een stroom van emotionele gebeurtenissen en de film besteed nauwelijks tijd aan, maar die kleine ‘toetsen’ zorgen ervoor dat het dramatische veld rijk en oprecht aanvoelt, eerder dan opgesmukt en opgevoerd.
Maria Sødahl weet bovendien ook heel erg goed hoe ze haar observerende camera de zaken moet laten verkennen en oppikken zonder te vervallen in een aaneenrijging van repetitieve gesprekken. De stijl en composities zijn uiterst klassiek en verzorgd, zij het dan soms wat onpersoonlijk en glad.
Håp kan gelukkig ook rekenen op uitstekende vertolkingen. Skarsgård is bijzonder sterk als de echtgenoot die jarenlang te veel oog had voor zijn werk en nu daar met spijt op terugkijkt, maar zijn vertolking krijgt nog meer glans dankzij het spel van Andrea Bræin Hovig die gestalte geeft aan Anja . De actrice slaagt erin een bijzonder delicate rol op meer dan gebalanceerde manier in te vullen. Ook de rest van de cast is sterk en het samenspel geeft de prent een degelijke fundering die de schoonheidsfouten in de regie – hier en daar overspeelt de film de sfeerschepping enigszins – op overtuigende wijze kan compenseren.
