Op haar nieuwe album schetst Diana Jones in dertien nummers een doorleefd en boeiend portret van vluchtelingen op zoek naar een beter leven.
Diana Jones is een laatbloeier. Als geadopteerd groeide ze op in New York. Het was pas toen ze haar biologische familie leerde kennen in Nashville dat ze ontdekte dat ze via haar grootvader — die o.a. meespeelde met Chet Atkins — muziek in haar genen had. In de jaren ’90 bracht ze twee albums uit die echter meteen in de vergetelheid sukkelden. Haar uiteindelijke doorbraak kwam er met haar derde album My Remembrance Of You in 2006. De muziek van Jones klinkt alsof de tijd er geen vat op heeft. Het is folk die klinkt alsof die ergens van begin vorige eeuw ergens in de Appalachen dateert. Haar vorige album heette niet voor niets Museum Of Appalachia Recordings.
Na dat album uit 2013 kampte Jones echter met writer’s block. Nieuw materiaal kwam er niet meer, en de verkiezingsuitslag van 2016 werkte naar eigen zeggen verlammend. Toch lag daar ook de kiem voor dit album. Tijdens een toevallige ontmoeting met de Britse actrice Emma Thompson in New York vertelde die over haar werk met vluchtelingen in de Helen Bamber Foundation. Het inspireerde Jones om aan nummers te beginnen werken rond die thematiek, wat uiteindelijk resulteerde in Song To A Refugee.
De kracht van dit album is dat Jones zich niet tot de gemakkelijkheidsoplossing liet verleiden om een aantal nummers te pennen waarin ze expliciet de huidige president op de korrel neemt. Door te kiezen om overbodige details weg te laten uit de nummers krijgen ze een universaliteit en tijdloosheid mee die anders zou ontbreken. Hier en daar zijn er wel geografische verwijzingen naar Midden-Amerika en de Mexicaans-Amerikaanse grens, maar die blijven vaag en dienen om de nummers wat couleur local mee te geven. Mensen zijn altijd al op de vlucht gegaan voor oorlog, dictaturen of hongersnood. Dat is meteen ook een boodschap die Jones hier centraal wil stellen.
In de verhalende nummers kruipt Jones in de huid van verschillende personages: een kind op de vlucht (“El Chaparral”), een uitgehuwelijkte kindbruid (“I Wait For You”), een moeder (“Ask A Woman”) of een vluchteling op zee (“The Sea Is My Mother”). Ze kijkt terug op het leven voor de vlucht (“The Life I Left Behind”) of mijmert over zij die de tocht niet overleven (“The Last Words”). Het zijn universele verhalen waarin Jones een groot inlevingsvermogen toont.
Muzikaal situeert het album zich in de okerachtige klankkleur die we van haar gewend zijn. De muzikale omlijsting is heel erg sober. Samen met gitarist/violist David Mansfield en bassist Jason Sypher nam ze het grootste deel van het album op. Hier en daar komen er wat gasten aan te pas, waarvan die van Steve Earle, Peggy Seeger en Richard Thompson — die laatste speelt nog gitaar op een aantal andere songs — op “We Believe You” de meest opvallende zijn.
Song To A Refugee biedt weinig verrassingen voor wie vertrouwd is met het oeuvre van Diana Jones. Maar met haar diepmenselijke verhalen weet ze echter een ontroerend beeld te schetsen van de vluchtelingenproblematiek, ver weg van de leuzen en platitudes. Dat maakt van het album een mooi, tijdloos kleinood.
