Net als voor The Last Black Man in San Francisco en The Lighthouse, slaan een aantal zalen (Sphinx, Cinema Zed, The Roxy Theatre, Cinema Cartoon’s, Kunstencentrum Buda, Lumière Brugge) de handen in elkaar om een film alsnog een release in België te bezorgen.
Sofia Coppola … verguisd vroeg in haar carrière omwille van haar vertolking in het door haar vader geregisseerde The Godfather – Part III, bejubeld een decennium later om haar grote doorbraak als cineaste: Lost in Translation. Sinds ze met die film een karrenvracht aan prijzen won – waaronder een Oscar – is het palmares van ‘de dochter van’ helaas vooral gevuld met middelmaat en zelfs een absoluut dieptepunt met de vreselijke remake van The Beguiled, oorspronkelijk een meesterwerk van Don Siegel uit 1973 dat door Coppola van alle mogelijk weerhaken werd ontdaan. Verrassingen zijn de wereld echter nog niet uit. Met On the Rocks keert Sofia Coppola terug naar een stijl die heel dicht aansluit bij de prent die haar op de kaart zette en levert ze meteen haar allerbeste film in jaren af.
Voor het eerst draait de regisseuse hier weer een film waarin de dromerige visuele stijl ook echt werkt en een toevoeging vormt aan de inhoudelijke bespiegelingen en bovendien aan de karakterobservaties en personages ook de kans laat te ademen en te groeien. Het centrale personage hier is dat van Laura (een bijzonder sterke vertolking van Rashida Jones), een dertigster die samen met haar man en dochters in New York woont en een druk, maar functioneel en liefhebbend gezin vormt. Ondanks de schijnbare harmonie, zijn er kleine dingen die twijfel zaaien bij Laura en bij haar het vermoeden wekken dat haar man er misschien wel een buitenechtelijke affaire op nahoudt. De manier waarop hij het scherm wegdraait van zijn telefoon bij binnenkomende berichtjes, de wat al te familiaire omgang met een collega op een personeelsfeestje en de meer afstandelijke manier waarop het koppel in het dagelijkse leven met elkaar omgaat. Het zijn details die vaak voorkomen, maar in dit geval ook nog eens gevoed worden door Laura’s excentrieke vader, die besluit zich met de zaak te bemoeien.
De vader wordt gespeeld door Bill Murray, de man die zichzelf transformeerde van vreselijk komiek tot bedaard karakteracteur met Lost in Translation en die hier dus ironisch genoeg terugkeert voor het werk waarmee ook Coppola terug aansluit bij eerdere kwaliteit. Murray is de ideale vertolker voor de rol van Felix, die jaren geleden zelf zijn gezin kapot maakte doorheen een andere relatie en wiens omgang met vrouwen nog steeds problematisch en dwangmatig is. ‘After all you put us through and what it did to ma and you didn’t even stay with her … was it worth it?’ vraagt Laura en serveert daarmee een snijdende reprimande op een zeldzaam moment van nostalgie waarin haar vader terugblikt op zijn – nu overleden – minnares. Hoezeer het script de focus ook legt op de dochter, Murray is de spil van het verhaal: een man die zich beroept op zijn culturele verfijning en inzicht in het menselijke gedrag, maar wiens al te gladde charme nauwelijks de pathetiek verhult die schuilt in zijn onzekere drang naar aandacht van de andere sekse. Een man ook die enkel de emoties van anderen lijkt te kunnen begrijpen wanneer ze in het teken staan van zijn eigen pijn uit het verleden. Je zou kunnen stellen dat de rol van bezadigd ouder wordend figuur die met spijt terugblikt, een rol is waar Bill Murray langzamerhand mee vergroeid lijkt te zijn. Hij weet die rol hier echter bijzonder goed uit te diepen, met net genoeg nonchalance en sporen van zijn vroegere filmpersona.
De zachtjes beschouwende tragikomedie die uit dit alles groeit, wordt door Sofia Coppola ook gevat als een liefdesbrief aan de stad New York. Dat is te vinden in de knap gefotografeerde landschappen van de metropool die de film rondstrooit – met prominente vistas van de buurt rond Soho – maar ook in de gefragmenteerde blik op de levens van anderen die dat van Laura kruisen. De zelfingenomen taterende kennissen, de wel begoede kritische familieleden en niet aflatende race tegen de klok … soms lijkt dit een volwassen versie van Sex and the City, lang nadat het geruis van eindeloze lunches en cocktailuurtjes verstomd is en lang nadat de keuze voor de juiste prins gemaakt is en die nu ook moet blijvend worden waargemaakt.
